Beste lezers,

Ooit moest het er eens van komen. M’n allereerste DNS. Oftewel, Did Not Start.

Het plan was om zondag laatstleden de halve Maasmarathon te lopen in Visé, maar dat liep even anders.

Vandaag luisterde ik in de wagen naar Guido Belcanto. Het liedje was getiteld “Ik weet niet waar mijn meisje is”.

Zonder de problemen en de liefdesperikelen van Guido te willen minimaliseren, dacht ik toen: “Nou, Guido, dan moet je haar misschien even whatsappen, of je stuurt haar snel een Messenger-berichtje?”

Maar neen, Guido is van de oude stempel, en al snel komt de aap uit de mouw, Guido biecht op dat er ambras is.

Dat komt voor, ook in het beste huishouden. Toch vind ik Guido een rare kwibus, want in deze kritieke omstandigheden is hij bezorgd over de mobiliteit van zijn vlam, ondertussen misschien zijn ex-vlam, én over haar ondergoed:

“Ik denk dat ze op weg is naar het station. Is zij te voet of nam ze de tram? En welk ondergoed heeft ze nu aan?“

Nou. Misschien ligt het aan mij, maar dat heb ik me bij een echtelijke discussie nu nog nooit afgevraagd.

Enfin, terug naar zondag. Het plan was om de halve marathon in Visé te lopen, maar zaterdagnacht ging het flink mis. Buikkrampen, en een hele nacht geen oog dicht gedaan, de details bespaar ik de eerwaarde lezers graag.

En erger, tot overmaat van ramp, m’n bekken helemaal geblokkeerd. Ik kon amper wandelen, laat staan hardlopen. Aldus zei ik zondagochtend tegen Kathelijne: “Dit wordt ‘m. M’n allereerste DNS, oftewel Did Not Start“.

Dat zei ik met de nodige dramatiek, alsof de wereld op m’n arme hoofd was neergedaald.

“Ach”, zei Kathelijne monter en luchtig, “Dat geeft niet, bollie, ik zie jou nog even graag, ook zonder die halve marathon, dus weet je wat, we maken er een fijne dag van, en als je héél braaf bent, dan mag je straks ontdekken welk ondergoed ik aan heb.”

Nou. Beste lezers, wat heb ik toen m’n geblokkeerde bekken vervloekt.

Vandaag ging ik maar ‘ns naar de osteopaat. De jongedame in kwestie liep zelf ook marathons, dus dat viel me al reuze mee, ze wist waarover wij het hadden, ik voelde me onmiddellijk in goede handen. Eerst moest ik enkele bewegingen doen. Dat verliep niet al te soepel, om het zacht uit te drukken.

Waarna de osteopaat concludeerde: “Volgens mij is je bekken helemaal geblokkeerd”.

En ik dan weer: “Dat vermoedde ik al. Dat verklaart alleszins waarom ik amper in m’n wagen geraak, laat staan er terug uit.”

Ach. Guido Belcanto is vol hoop, als hij zingt: “Misschien ligt zij reeds in bed, misschien ligt zij daar alleen, en denkt zij aan mij”.

Maar Guido onderkent dat ook andere scenario’s mogelijk zijn: “Of misschien ligt er al iemand anders aan haar zij?”. 

Wat me sterk lijkt, aangezien ze nog maar net vertrokken is, met slaande deuren, en als ze nog maar amper op de bus zit, of op de trein, of in de wagen, of als zij nog aan het wandelen is (cfr. “Heel ver weg kan zij nog niet zijn”).

Maar de liedjeszanger en de hardloper denken toch soms in de meest zwarte scenario’s, en geloof het of niet, maar ik vroeg niet aan de osteopaat wanneer ik terug mag hardlopen.

Pure Belcanto: “Ik denk, het is beter dat ik het niet weet”.

De vraag is natuurlijk hoe dat komt, zo’n geblokkeerd bekken? Zo plots. De osteopaat zei, “Dat komt omdat je bekken scheef stond. Maar nu hebben we het weer netjes recht gezet”.

Plots voelde ik me weer een montere maar nieuwsgierige kleuter, en vol enthousiasme geraakte ik weer in de waarom-fase. Waar is de tijd gebleven, dat ik probleemloos dertig keer na elkaar “waarom?” kon vragen, en op basis van dàt criterium de volwassenen indeelde. Lieve volwassenen, die dertig keer mooi en degelijk antwoordden. Niet-zo-lieve, ronduit ongeduldige volwassenen (al na twéé vraagjes: “Dààrom, snotaap!”)

Enfin, want dus, waarom ging mijn bekken plots scheef staan, als het daarvoor zo mooi recht stond? Wel, zei de osteopaat:

“Waarschijnlijk omdat je linkerkant minder mobiel is dan je rechterkant, en daardoor trekt die linkerkant te hard aan je bekken, met alle miserie van dien.”

Ola.

Waarbij ik natuurlijk wou weten waarom de linkerkant dan minder mobiel was, en zo voort, en zo verder.

Enfin, het is maar een vermoeden, maar het leek er op dat de osteopaat blij was dat de sessie er op zat.

De komende dagen moeten we aan de slag met een kersenpitkussentje, en moeten we oefeningen doen om het bekken te versterken & om de linkerkant te versoepelen.

Met sportieve groeten,

Peter