Beste lezers,

Vandaag zaten wij in de auto, en mijn zoon vroeg of hij het Smurfenlied mocht opzetten. Dat smurfenlied bleek, tot mijn verwondering, getiteld te zijn “Bier en tieten”, en het bleek door een DJ voorzien te zijn van een vette beat.

Enige heropvoeding is hier wel wenselijk dacht ik.

Ach. Daarbij dacht ik dan aan het lievelingsprogramma van diezelfde zoon, op National Geographic, waarin de sympathieke Cesar Mylan met honden werkt die het noorden gedragsmatig zijn kwijt geraakt.

Vaak begint dat met de heropvoeding van het baasje.

Het eerste deel van het programma is altijd toppie. Dan zie je een tenger huisvrouwtje, veertig kilogram droog aan de haak, met vier kolossen van honden, van een onbestemde maar olifantachtige soort.

Vervolgens zie je de vier loebassen een wandelingetje maken met het baasje. Loopt het baasje te veel naar links, dan sturen de honden vriendelijk maar kordaat bij naar rechts, en vice versa.

Doen zij hun gevoeg in de tuin van de rechterburen, en het baasje zegt daar iets van, dan grommen zij eens boosaardig, et voilà, dan doet het baasje er maar gauw het zwijgen toe, teneinde het vege lijf te redden.

Komt de rechterbuurman dan zijn beklag doen over zulk wangedrag, dan zie je in de volgende scene hoe die buurman voor z’n leven moet sprinten naar de voordeur, en met nog een halve seconde voorsprong, de deur achter zich kan dichtslaan.

Het tweede deel van het programma vind ik veel saaier. Dan hebben die beesten hun kar gekeerd, en valt er niet veel meer te beleven. Daarbij verdenk ik National Geographic en Cesar Mylan er wel van dat zij de kluit belazeren.

Dat is een zware beschuldiging, en ik besef dat ik het niet kan bewijzen. Maar wat denkt u zelf dat er gebeurt, als die vier loebassen in deel 2 van het programma nog eens op jacht gaan, voor de gein, naar het pekineesje van de linkerburen? Met als enige intentie om het arme beestje aan flarden te verscheuren, als ze ‘m kunnen pakken?

Wel, volgens mij wordt dat dan gewoon geknipt. Zonder pardon. Zo zien wij slechts de gecensureerde versie, waar die beesten mooi de schijn hoog houden, en flink in het gareel lopen.

Enfin.

Zelf zijn wij ook bezig met een kleine heropvoeding.

De trainingen die we nu doen, met het oog op de 80 km Trail in Spa, moeten we rustig en langzaam afwerken.

Rustig en langzaam. Dat valt nog niet mee.

Vandaag stond er 20 km op het programma.

Dat liep goed. Dermate goed, dat ik toch regelmatig – het was sterker dan mezelf – wou versnellen.

Niet dus. Telkens weer, op de rem. Kwam iemand me parmantig, ja, ronduit provocatief inhalen, wel, dan liet ik die gewoon passeren. Wij bleven één en al zen, en we bleven het gewenste tempo netjes aanhouden.

Dat luide geknars, dat waren m’n tanden.

Beste lezers, zo’n heropvoeding, dat is geen pretje.

Met pedagogische groeten,

Peter