Beste lezers,

Vandaag stond er een duurloop van 30 km op het programma, en wij liepen zomaar onze neus een beetje achterna.

Heerlijk, hier eens links, daar eens rechts, kriskras.

Het Zoniënwoud is van die omvang, dat je eindeloos kriskras kan blijven lopen, natuurlijk.

Reeds om 7u30 was ik aan het lopen, en dat was prachtig, overal die slierten nevel en mist, mooi om zien.

Plots kwam ik uit op een prachtige, groene vlakte.

Wat een weids gezicht, die groene vlakte leek eindeloos.

En zo mooi verzorgd.

Toen vloog er – zoef!  – rakelings iets langs m’n hoofd.

Het was me wel al opgevallen dat er hier en daar mensen wild aan het zwaaien waren in mijn richting.

Ik dacht, dat zullen enthousiaste fans zijn. Wandelaars die de loopsport een warm hart toedragen, en die mij geestdriftig aanmoedigen.

Ik keek nog eens goed.

Nondepiep, het was een hard, wit balletje, dat ei zo m’n koker had geraakt.

En op dat moment kwam er iemand aangereden, in zo’n mal golfkarretje. We zullen het maar zeggen zoal het is: die mens was helemaal over z’n toeren.

Hij vroeg of ik ze allemaal op een rijtje had, daar in m’n bovenkamer.

“Dat is voor discussie vatbaar”, gaf ik eerlijk toe.

Die meneer schreeuwde dat zijn terrein enkel bedoeld was voor de golfsport, en niet voor hardlopers.

Ik betwistte dat golf een sport is.

“Primo”, zei ik, “Zowat elk pietluttig afstandje wordt met een karretje afgelegd. Een échte sporter wandelt, of loopt. Maar wie zich verplaatst per brommer, per auto, te paard, of met zo’n gek karretje, die kunnen wij écht geen sporter noemen.”

“En secundo”, voegde ik er aan toe, “Alles wat met een bal gespeeld wordt, is een spel. Geen sport. Hoeveel voetballers geven het niet zelf toe: dat de bal het werk moet doen?”

Nou. Daar had de brave man niet van terug, en aldus zette ik m’n duurloop gezwind verder.

Zoals gisteren reeds verteld komt het er – met het oog op de 80 km Trail in Spa – op aan om de duurlopen zo rustig mogelijk af te leggen, en dus jogde ik in alle rust naar de uitgang van de “The Royal Golf Club of Belgium” in Tervuren, terwijl er af en toe een balletje voorbij suisde.

Eind goed, al goed, en na 30 km kwamen wij behouden thuis, van deze spannende duurloop.

Snel ging ik me douchen, want wij kregen bezoek.

Kathelijne vroeg aan de gasten wat zij graag wilden drinken, een glaasje witte wijn, of een glaasje rode wijn, of eventueel een glaasje frisdrank?

En aan mij vroeg Kathelijne of er nog wel voldoende water in m’n camelbak zat.

Ja hoor, ik kon nog even verder.

Eén dame hoorde ik fezelen tegen haar echtgenoot, en ik ving enkele flarden op “… wat nu weer …  godgeklaagd … met die halvegare … werkelijk àltijd iets … gaat die nu écht … allez … met die rommel … toch niet aan tafel … nu eens nooit … gewoon doen”.

“Dat heb ik gehoord”, verklaarde ik.

“En nu je er zelf over begint, drinken met zo’n Camelbak, dat valt nog niet mee. Tegen 9 juni moet ik nog heel wat oefenen. Deze ochtend probeerde ik tegelijkertijd te lopen, een koek te eten, enkele golfballetjes te ontwijken, en van m’n camelbak te drinken. Het is ermee geëindigd dat dat darmpje van m’n camelbak vol koek kwam te zitten.”

Nou, dat wou ik nog verder toelichten, maar vriendelijk werd ik verzocht om van onderwerp te veranderen.

Ach, wat zou het. Het werd een zomerse dag, en een fijne BBQ, en ik dacht al aan de loopplanning deze week. Een fartlek van 15 km, en daarna twee langere duurlopen, eerst eentje van 30 km, en daarna eentje van 40 km.

Een en ander zal in Duitsland plaatsvinden, dus ze gaan in The Royal Golf Club of Belgium weinig last hebben van vervelende hardlopers! 🙂

Met sportieve groeten,

Peter