Beste lezers,

Gisterenavond waren wij op weg naar de muziekschool, toen op de achterbank plots het smurfenlied weerklonk.

Enfin, toch een welbepaalde variant van het smurfenlied.

Dat begon als volgt:

“Waarom zien de smurfjes blauw? Omdat ze kakken in de kou”.

“Deze rit begint goed”, zuchtte ik. Beste lezers, wat doe je dan, als vader? De hippe, toffe, coole, moderne vader spelen, die het maar laat passeren?

Of pedagogisch hard ingrijpen, met het gevaar dat je zo je imago als conservatief, reactionair, oubollig stuk antiek bestendigt, of nog versterkt?

Ik twijfelde.

Tot het volgende versje weerklonk:

“En waarom ziet hun mutsje wit? Omdat het vol sperma zit”.

Nou. Toen greep ik in.

Dan vinden ze me maar een conservatief, reactionair, oubollig stuk antiek, dacht ik.

Zo’n harde pedagogische ingreep is trouwens niet eenvoudig, als je ondertussen je lach moet zien in te houden.

Maar goed. Toen wij aankwamen, stond de muziekjuf ons op te wachten.

Wijdbeens, met de handen in de zij.

Dan kan je al vermoeden dat het flink mis is.

“Meneer De Groof”, zei de juf, op scherpe toon, “Mag ik u er attent op maken dat u wéér te laat bent?”

Waarop ik minzaam antwoordde: “Ja hoor, daar mag u mij zeker attent op maken!”, en aldus wenste ik m’n kids een fijne muziekles, en toen wou ik gezwind aan m’n looptraining beginnen.

Helaas, zo gemakkelijk kwam ik er niet vanaf, er viel me een fameuze preek te beurt.

Gelukkig kan ik in dergelijke omstandigheden rekenen op de onvoorwaardelijke steun van m’n dochter. Ze zei: “Ja, juf, en ik heb het vier keer gevraagd, wanneer we eindelijk gingen vertrekken. Vier keer! Maar ja, eerst moest er nog een email verstuurd worden, toen wist hij niet welke loopschoenen hij dit keer ‘ns zou aantrekken, en toen kreeg hij z’n camelbak niet goed gemonteerd!”

Toen rolden beide dames met hun ogen.

Een prima moment om me uit de voeten te maken.

Er stond een duurloop van 15 km op het programma.

Blauw ben ik niet geworden, en koud hebben we het niet gehad, want het was 30 graden of iets van die strekking.

Een héérlijke training, alles ging vlot, en om de zes minuten moest ik één minuutje versnellen.

Eerst kwam ik voorbij de Abdij van Vlierbeek. Daar wordt een mens automatisch zen van.

Vervolgens ging het richting Linden. Een bijzonder mooie gemeente, helemaal in het groen.

Ook een streek met oeroude geschiedenis, want reeds tijdens het neolithicum (rond 2.500 voor Christus) werd deze streek bewoond. In de bossen werden er plekken vrijgemaakt voor landbouw. Hierdoor was er veel erosie, en zo ontstonden de schilderachtige holle wegen. Voor de hardlopers in het neolithicum was dit natuurlijk paradise on earth!

Zo vredig om daar te lopen. En dan te bedenken dat dit dorp een belangrijke rol speelde in de Tweede Wereldoorlog!

Het gewapend verzet was bijzonder aktief in Linden, het Partizanenleger bouwde hier een uitvalsbasis uit. In 1942-1943 richtte het Partizanenleger meerdere Bataljons op in Linden, en vanuit Linden vertrokken de bevelen en de soldaten om de Duitsers een lesje te leren.

Eind 1943 werden tientallen verzetslui gearresteerd en naar Breendonk gebracht. Daar stond hen niet bepaald een Club Med-behandeling te wachten: twee verzetslui werden ter plaatse gefusilleerd, en twaalf andere Lindenaars kwamen om in Duitse kampen.

Voorbij Linden en Steenhoven, kan je heerlijk door de velden lopen. Tot m’n grote verrassing zag ik de Kortrijkstraat. Om de Kortrijkstraat te volgen, tot in Kortrijk, dat leek me wel een heel eind.

Nadien zag ik dat Kortrijk hier niet op de stad in West-Vlaanderen slaat, maar dat er een dorpje in de buurt is, Kortrijk-Dutsel.

Toen ik bijna terug was, ben ik aangevallen door een gevaarlijke poes!

Ze stond midden op de weg, wijdbeens, en ze versperde de doorgang.

En maar blazen en grommen! Niet van zin om iemand te laten passeren.

Normaliter zijn poezen brave, ietwat schuwe beestjes, die zich gauw uit de voeten maken als ze een hardloper zien aankomen. Maar deze, ho maar!

Azraël was er niets tegen, qua slecht karakter. Wat een kreng!

Ik probeerde er toch voorbij te glippen, maar die poes beet naar mijn knoesels!

Echt waar. Terwijl ik toch niets verkeerd deed, ik kwam gewoon rustig voorbij gestesseld, met m’n camelbak.

Nadien zocht ik het even op: “Agressie bij een poes, kan meerdere oorzaken hebben. Veel voorkomende vormen van agressie zijn: pijnagressie, spelagressie, aaiagressie, statusagressie, territoriale agressie, prooigedrag en statusagressie.”

Hebt u dat al eens meegemaakt, een poes met territoriale agressie? 

Nou. De vraag is natuurlijk wat je moet doen, als je wordt geconfronteerd met een territoriale agressieve poes?

“Volgens sommigen moet je een agressieve poes laten zien wie de baas is. Dat is niet alleen een misverstand, het is ook erg gevaarlijk. De agressieve poes zal zich tegen je keren, met alle gevolgen van dien! Straffen zal het probleem verergeren, nooit oplossen!”

Plat op de grond gaan liggen, en op hulp wachten, leek me ook geen optie.

Aldus zetten wij toen maar de sprint in. Met gevaar voor eigen leven. Dan kan je toch nog dat tandje extra bijsteken, merkte ik.

En zo kwam ik precies op tijd aan, in de muziekschool!

Met sportieve groeten,

Peter