Beste lezers,

Deze ochtend om 7u was het zover: de Trail 80km in Spa. Het was de eerste keer dat ik méér deed dan de klassieke 42,2 km, het werd een slechte nacht, met véél zorgen en angsten.

Een stemmetje in m’n hoofd bleef zeggen, “Dit wordt ‘m niet, dit wordt ‘m niet, dit wordt ‘m niet, …”.

I know, dat zijn gedachten die niet helpen, maaja.

Zorgvuldig overliep ik telkens opnieuw alle mogelijke rampscenario’s.

Gelukkig, ook aan deze ellendige nacht kwam een einde, en mijn teergeliefde Kathelijne, the love of my life, zoals ik haar graag noem, bracht mij naar de start.

De eerste 10 km hadden al onmiddellijk al wat hoogtemeters in petto, dus ik deed het maar rustig aan.

Alles leek soepel te gaan. Maar bij de eerste ravito ging het flink mis.

Ik kreeg m’n waterzak vlotjes uit m’n rugzak, maar toen de waterzak tjokvol was, kreeg ik ‘m niet meer terug in m’n rugzak, met al die rommel erin.

Wat een geklungel.

Dit tot groot jolijt, vertier en vermaak van de aanwezigen.

Enfin, als ik mensen een warme glimlach of een klaterende schaterlach kan bezorgen, waarom niet.

De enige echte Martine vroeg juist op dat moment om eens mooi te lachen, voor de foto, et voilà, bij deze de boer-met-kiespijn-lach van iemand die z’n waterzak niet in z’n rugzak krijgt gepropt.

Na 20 minuten was het dan toch gelukt, en gezwind vervolgden wij ons pad.

De eerste 40 kilometers verliepen vlot. Ik vermoed, omdat ik die afstand wel in de benen heb.

Wel nam ik een vervelende stank waar, zo rond kilometer 50. “Nondepiep”, dacht ik, “Welke schavuit heeft zich niet proper gewassen, deze ochtend?”.

Nou, achter me zag ik niemand, en de persoon voor me liep zeker 750 meter voor me uit. Als die het was, dan hadden we hier met een zwaar geval te maken.

Omdat ik moe was, werkte m’n verstand blijkbaar iets trager. Of zo u wil, nog trager dan anders. Plots viel m’n kwartje! Die stank, dat was ik zelf. Even voordien hadden wij een drassig stuk weiland moeten doorkruisen met veel modder, gemengd met verse koeienmest.

De tweede helft was beduidend zwaarder. Poeh. Die afstand had ik dus nog niet in de benen, en dat deed zich gevoelen. Regelmatig liet ik het tempo even zakken. Wat me opviel: bij een rustig tempo, kon ik prima & veel eten en drinken, zowel aan de vijf ravito’s, als de spulletjes die ik zelf bij had.

Terwijl dat bij de (stads)marathon aan hoger tempo steeds één grote miserie is.

Het werd later in de voormiddag ook behoorlijk warm, dus tussen elke ravito dronk ik m’n waterzak zo goed als leeg. Bij de vier andere ravito’s lukte het trouwens prima om m’n waterzak te vullen en opnieuw in de rugzak te pleuren.

Zonder aanwezigen die op m’n vingers keken, ging dat beduidend beter 🙂

De organisatie verdient een dikke pluim: alles verliep rimpelloos, en vooral de aanduiding met zwarte pijltjes op grote gele platen was super!

Zelfs een geografische kluns als ondergetekende slaagde er geen enkele keer in om verkeerd te lopen. Het was ook een adembenemend mooi parcours. Je duikelde van het ene panorama in het andere …. Maar niet gemakkelijk, sommige stukken liepen erg lastig, veel afdalingen langs de rivier op gladde stenen, dat was m’n ding minder. Enkele keren schoof ik bijna uit, dus bij de echt tricky stukjes, wandelde ik dan maar.

Enfin, die tweede helft was zwaar, maar we hadden niet te klagen: hartslag bleef mooi onder controle, behalve als ik aan Theo Francken dacht, dan schoot m’n hartslag regelrecht de hoogte in.

Al snel vond ik een erg doeltreffende oplossing: niet aan Theo Francken denken.

Voorts ook geen kwaaltjes en geen pijntjes, we bleven rustig voort dabberen.

De laatste 10 km vond ik mentaal heel zwaar. Toen was ik moe, en toen was ik hét moe. Helaas, juist in die fase vliegen de kilometers er niet zo vlot meer door, dus dat werd me nog een echte calvarietocht.

Ik vroeg aan Onze Lieve Heer: “Oh Heer, waarom overkomt mij toch al deze ellende?”. Normaal antwoordt Onze Heer nooit, als ik iets vraag, maar nu hoorde ik een luide, zware stem uit de hemel: “Omdat jij je hiervoor hebt ingeschreven, onnozelaar”. Nou, wie veel hulp of empathie verwacht van Onze Lieve Heer tijdens een lastig trail-momentje, die kan maar beter geen al té hoge verwachtingen koesteren 😦

Enfin, ook aan die laatste 20 kilometers kwam een einde, en de aankomst was erg bijzonder. Het duurde even voordat ik het door had. We zijn er. Done. Klaar.

Uiteindelijk was ik binnen in 9 uur en 53 minuten. Zo lang heb ik nu nog nooit na elkaar gelopen, was m’n eerste, verwonderde en kinderlijke gedachte! 🙂

Bij de aankomst zag ik nog enkele bekenden, Yvan, Gertjan, Mieke, Koen, en anderen. Stefano kon ik even later feliciteren met z’n mooie prestatie! En ik kon ook even bijpraten met Martine en Peter. Heel fijne sfeer aan de aankomst, veel zin om te vertrekken had ik niet …

 Conclusie: een topervaring. Prima organisatie, prachtig parcours, en in één zinnetje samengevat: dit smaakt naar méér! Nu eerst een weekje rusten op bevel van Benny, en dan beginnen we aan de voorbereiding voor Eindhoven.

Met sportieve groeten,

Peter