Beste lezers,

Deze ochtend zei ik tegen Kathelijne: “Poezemie, ik heb een lumineus idee. Ik word travel blogger”.

Stomverbaasd antwoordde Kathelijne: “Maar lieve schat, waarom zou je dat doen, in hemelsnaam?”

Nou, beste lezers, ik had er op voorhand héél goed over nagedacht, en ik wist het wel zeker.

Travel blogs worden véél vaker gelezen dan running blogs. Misschien wel duizend keer meer. Travel bloggers worden aanbéden, heb ik de indruk. En wie wil er nu niet aanbeden worden. En je moet maar ‘ns goed opletten, travel bloggers, die logeren overal gratis en voor niks, die eten overal gratis en voor niks, en die voeren voor de rest een godganse dag geen klap uit, het uittesten van deze of gene wellness niet meegerekend.

Mijn besluit stond vast.

Kathelijne had er geen goed oog in, en zij fronste de wenkbrauwen:

“Travel bloggers, zijn dat niet veeleer van die jonge, hippe bloggers, die een beetje méé zijn, met hun tijd?”

Vakkundig deed ik alsof die pijl mij niet had geraakt, en ik zei:

“Watch me!”

Aldus begon ik vol goede moed, aan mijn nieuwe opdracht.

“Heden zijn Kathelijne en ik gearriveerd in Hydra, een eilandje op een uurtje varen van Athene. Het is een pittoresk eilandje, met van die schattige witte huisjes, gebouwd op de heuvels rondom de baai, en u hebt hier een prachtig zicht op de mooie blauwe zee. U kan zich wel voorstellen, welk een romantische panorama’s dat oplevert. En als u het zich NIET kan voorstellen, wel, dan voeg ik er graag een fotootje aan toe, speciaal voor u, genomen met mijn Samsung A5. Voorts is het weer is hier heel mooi, ik schat zeker 35 graden, en het eten is ook heel lekker. In cafe Issalos moet je niet gaan, want daar is de wifi heel slecht.”

Voilà.

Als eerste travel blog, kon dat wel tellen, vond ik. Ik liet m’n pronkstuk lezen aan Kathelijne, maar dat werd een koude douche:

“Hmm, dat wordt het toch niet, bollie. De lezers van de betere travel blog willen graag weten welke hippe spulletjes je hier kan kopen, welke hippe winkeltjes je MOET gezien hebben”.

Pffff. Het was nog maar m’n eerste travel blog, en die begon al dik m’n voeten uit te hangen. Enfin, “opgeven” staat niet in onze woordenboek, en dus breidde ik m’n travel blog nog even uit:

“Welke hippe spulletjes u zich kan aanschaffen in Hydra, en waar u toffe winkeltjes kan vinden, dat weet ik niet. Winkelen en shoppen, dat doe ik niet graag, dan ga ik eerlijk gezegd nog liever werken. Kathelijne koopt mijn kleding, met veel liefde, en dit tot ons beider grote tevredenheid. Soms observeer ik mannen die hun kleding zelf kopen, en eerlijk gezegd, dan hou ik het toch liever zoals het is. Met avontuurlijke groeten, Peter”

Ziezo.

Opnieuw vroeg ik: “Poezemie, wil je m’n travel blog nog eens nalezen”, maar het oordeel was en bleef bikkelhard:

“Bollie, het is goed bedoeld, en ik wil je gevoelens niet kwetsen, maar ik denk dat je je beter bij hardlopen kan houden”.

Zucht.

Gisteren gingen wij dus hardlopen in Hydra.

In een travel blog had ik gelezen dat je vanuit Hydra prima kan lopen, naar Mandraki, langs de kust, heel mooi, en vooral, heel vlak, zo vlak als een pannenkoek. Nou, beste lezers, die travel blogs, daar moet je dus niets van geloven. Vlak als een pannenkoek? Meer dan 400 hoogtemeters, op amper 11 kilometer.

Rond 17u dacht ik dat het warmste van de dag wel gepasseerd was, maar niets bleek minder waar.

Wat zuchtte ik, en wat pufte ik. Op het programma stonden zes herhalingen van 1 km aan 4:15 min/km, maar dat lukte me niet.

Steil bergaf deed ik er eentje aan 4:05 min/km, maar dat was dus écht STEIL bergaf, ik had bijna een valscherm nodig.

De overige stretches  waren met flinke stukken bergop, die gingen heel wat langzamer.

’s Avonds gingen wij naar België – Frankrijk kijken, het hele marktplein wemelde van de arrogante Fransmannen.

Wat hoopte ik vurig dat ze dik op hun kas zouden krijgen. Gezeten op een terrasje maakten wij kennis met een vrolijke jongeman uit Cyprus, Adelphos, en zijn lieftallig vriendinnetje. Beleefd vroeg ik wat hij zoal deed in het Leven, en hij antwoordde met warme glimlach: “Ik ben travel blogger, eigenlijk zit ik dus godganse dag op m’n krent, en af en toe schrijf ik een stukje, voor m’n lezers aan het thuisfront”.

“En schrijf jij dan dat het van Hydra naar Mandraki erg vlak hardlopen is? Zo vlak als een pannenkoek?”

Oei, dat klonk nogal kortaf, merkte ik zelf.

“Neen, neen, over hardlopen schrijf ik nooit”, zei de arme jongen, geschrokken.

Ik verontschuldigde me.

“Mijn excuses, ik heb een loodzware training achter de rug, het was warmer dan ik dacht, en de hoogtemeters vielen me lelijk tegen. I’m sorry”.

Zo. En toen kwebbelden wij nog honderduit, over het spannende en het boeiende leven van de travel blogger, en dies meer. En ook Adelphos vond hij het héél jammer, dat de Fransen niet verloren hebben.

Hij zei: “Het is beter te verliezen zoals de Belgen, dan te winnen zoals de Fransen”.

Met sportieve groeten,

Peter