Beste lezers,

Voilà. De laatste échte training voor Eindhoven zit er op.

We focussen nu nog op een vijftal TO DO’s.

De laatste weken voor de marathon, dat is een rollercoaster. Samen te vatten als: “Relax, nothing is under control”.

Er zijn de highs, en er zijn de lows.

Wegens lekker smeuïg, eerst de lows. M’n zwaarste training van het programma was vorige week, en daarmee had ik gerust in Dag Allemaal kunnen figureren: zoveel menselijke miserie, samengeperst in de één training.

Op het menu stond 2 x 10 km MT (4:15 min/km), en als ik de donkere bui niet zelf had gezien, dan stuurde Benny me wel op voorhand een vriendelijk berichtje, getiteld “Heavy training”, en dan, zonder veel omwegen:

“Good luck ermee é!”.

Hemeltjelief. Deze training kwam twee dagen na de lange duurloop (34 km), en het eerste tempoblok van 10 km ging al meteen erg lastig. Ik kon het tempo aanhouden, maar erg nipt. Het was knokken. Ik nam een gel & dronk een bidon sportdrank, en ik voelde onmiddellijk dat die verkeerd vielen.

Drama, drama ten top.

Na dat eerste tempoblok moest ik nog een flinke sprint trekken.

Niet aan MT tempo, niet aan interval-tempo, maar een regelrechte sprint, all out.

Richting de toiletten.

Krampen.

Ik plooide zowat dubbel van de buikpijn.  Verdomme, verdomme, sakkerde ik.

Vervolgens het tweede tempoblok 10 km: wat een calvarietocht werd me dat.

Na 2 à 3 km moest ik het tempo al lossen. En zo vertraagden we eerst tot 4:20 min/km, en dan tot 4:25 min/km, en uiteindelijk werd het met veel vloeken en sakkeren 4:30 min/km, toch een stuk onder wat ik wou halen. En vooral, ik voelde me helemaal leeg, aan het einde. Ik ging op een bankje zitten en staarde voor me uit. Wat was me dit. Het huilen stond me nader dan het lachen.

Ik vatte de training voor mezelf samen als: “Verdomme, verdomme, verdomme”.

Wat had ik graag gewild dat die training netjes volgens plan ging.

Maar het was niet anders.

Vervolgens hebben we dan drie dagen rust genomen, met enkel een paar korte loopjes, eens een paar kilometer met Jarne, eens een paar kilometer met Charlotte, heel fijn.

En vandaag stond de laatste pittige training op het programma.

Een training van 20 km, met 2 x 5 km @ 4:15 min/km en met 2 x 1 km @ 3:55 min/km.

En zie, we zijn bij de highs aan beland.

Het zonnetje scheen.

Letterlijk, in het park van Tervuren.

En figuurlijk, het zonnetje scheen in m’n hart.

M’n hoofd was weer fris, en helder. Enfin, in de mate van het mogelijke.

Deze laatste échte training voor Eindhoven verliep voortreffelijk.

De benen voelden weer helemaal fris.

Ik kon de tempo’s mooi aanhouden, en de sportdrank en gels gaven geen enkele aanleiding tot miserie. Zo ellendig ik me bij de vorige training voelde, zo vlot ging het nu.

Toeval of niet, psychologisch of niet, maar gisteren had ik érg gezond gegeten. Wezen inkopen doen in Origin’o in Leuven. Daar hebben ze bijzonder lekkere (vegetarische) burgers, en ik nam ook een zwarte soort pasta, de precieze naam ontglipt me.

Of wacht, ik vis de verpakking even terug uit het vuilnis.

Ziezo.

Het was de castagno bio, “beluga lentils fusilli”, met naast veel koolhydraten (50 gram per 100 gram), ook veel proteïnen (25 gram per 100 gram). We overwegen nu stellig om vrijdag, zaterdag en zondagochtend van deze pasta te eten 🙂

Die leek me erg voedzaam, én hij verteerde goed.

Zo, en dan is het nu tijd voor een weekje rust.

Nog één week om nog allerlei zaken “goed” te doen: rusten, voldoende slapen (lastig, lastig), op de voeding letten, nog af en toe krachttraining, een laatste bezoek aan de kine, en zorgen dat alles praktisch goed geregeld is, voor het weekend.

En voorts kan ik natuurlijk wel dénken aan al de zaken die fout kunnen gaan.

Het kan veel te warm zijn, zondag. Of veel te koud. Of het kan regenen. Of het kan te hard waaien. En tijdens de marathon kan er weer miserie zijn met de darmen. Of er kunnen zich nog 1.001 andere problemen voordoen, die je niet onder controle hebt.

Dus ja. “Relax, nothing is under control”.

Met sportieve groeten,

Peter