Beste lezers,

Wat betreft de voorbije week, niets dan goed nieuws te melden van het loopfront.

In Zeeland kon ik twee bijzonder mooie hersteltrainingen afwerken.

Welke een mooie streek is het daar om te hardlopen.

Halsoverkop verliefd werd ik er, op dat prachtige landschap, met z’n uit de kluiten gewassen duinen, op & neer, op & neer, en voor de afwisseling, langs het strand lopen in het natte zand, en de zilte, doordringende  geur van de zee opsnuiven.

Fijn, het herstel na Eindhoven verloopt merkwaardig vlot.

Het lijkt wel of ik daar niet voluit heb gelopen.

Ahum.

Ander onderwerp.

Na nog een rustige hersteltraining, deed ik er vandaag ‘ns eentje met een snelle kilometer aan het einde (3:50 min/km), en jawel, alles was nog heel. Ik voelde me weer goed op dreef.

En toen was het zover.

Tijd voor een korte trail (6 km) in de Trail Bruxelles, samen met Jarne.

Vader & zoon, dat is toch iets. Vandaag zei ik tegen Jarne:

“Weet je wat Antwerp heeft gedaan, tegen Lokeren?”

En zijn antwoord luidde:

“Ja, ze hebben gewonnen”.

Waarbij ik – enigszins verbouwereerd – vroeg of hij dat dan al ergens had gelezen, of gehoord?

“Wel”, zei Jarne, “Je zegt het alleen maar, als ze hebben gewonnen”.

Juist.

Deze middag begaven wij ons naar Oudergem, ruim op tijd.

Voor de wedstrijd was Jarne zo zenuwachtig als de mieren.

Zoals hij het zelf omschreef:

“Amai, ik heb stress”.

Beste lezers, dat mag u gerust zien als een spiegel die plots even werd voorgehouden. “I know the feeling”, dacht ik.

Toen de trail begon, stoven we er vandoor.

De eerste kilometer verliep maar liefst aan 4:15 min/km, het tempo dat ik niet kon bijbenen in Eindhoven. Ook de rest van de 6 km verliepen aan een pittig tempo.

Jarne zei me:

“Ik heb het gevoel dat jij sneller kan lopen, en dat ik je tegen aan het houden ben. Loop maar door, hoor!”.

Ik dacht, ik val nog liever steendood.

Zo’n fijne ervaring, om door het Zoniënwoud te cruisen, tesamen met zoonlief.

En wat ging het hard.

Nog 2 à 3 jaar, dacht ik, en dan moet ik het hem eerlijk zeggen zoals het is: “Ik heb het gevoel dat jij sneller kan lopen, en dat ik je tegen aan het houden ben. Loop maar door, hoor”.

Telkens iemand ons inhaalde, of daar een poging toe deed, versnelde Jarne.

Ik zag een verbeten trekje, dat ik nog niet vaak gezien heb. Schitterend. Ik speelde m’n rol als haas zo goed mogelijk, en we bleven vlot doorgaan. Aan het einde van de rit, liepen we plaats 19 en 20.

Zo’n mooie ervaring. Het viel me op, als ik nadien de rangschikking bekeek, dat er nog een heel aantal vaders met hun zoon (of zonen) hadden gelopen.

Hier en daar, had er eentje de rol moeten lossen, zag ik.

Toen we thuis kwamen, zei ik tegen Kathelijne:“Amai, Jarne gaf nogal gas. En als iemand ‘m wou inhalen, wat een fanatiek & competitief trekje heb ik vandaag gezien. Ik vroeg het me af: van wie zou hij dat hebben geërfd?”

Waarbij er een heldere, klaterende schaterlach door het huis galmde.

Vader en zoon die samen een trail lopen, veel mooier wordt het niet. Deze trail krijgt een speciaal plaatsje in de eregalerij met hardloopherinneringen!

Met sportieve groeten,

Peter