Beste lezers,

Deze ochtend, op een zondagochtend nota bene, zaten wij reeds om 7 uur ’s ochtends in de wagen. Monter en fris, klaar voor de trail Zato’Belge, 28 km.

In de herstelperiode na Eindhoven, dus bedoeld als snelle duurloop. Ik dacht terug aan lang vervlogen tijden van weleer.

Toen ik jong en gulzig het leven tot mij nam. En ik herinnerde me hoe wij, nu vele decennia geleden, eens huiswaarts keerden na een stevig feestje, beneveld door het bier dat iets te rijkelijk had gevloeid. Dermate, dat het de nodige stuurmanskunst vergde om overeind te blijven op de fiets.

Zingend en joelend keerden wij huiswaarts, tot plots één van ons, wij zullen hem Tommeke noemen, het geheel onverwachts een op een sprinten zette. En wat voor een sprint!

Onderwijl riep Tommeke: “Daar gaat Laurent Jalabert! Daar gaat hij! Hij rijdt z’n tegenstanders in de vernieling! Jaja, Laurent Jalabert rijdt recht op de zege af!”.

Stomverbaasd keken wij elkaar aan. Met welk een gemak plaatste Laurent Jalabert in dergelijke benevelde omstandigheden, nog een verschroeiende eindsprint!

Wij begrepen er niets van.

Edoch, beste lezers, vlak voor wij ons dorp binnen reden, heeft Laurent Jalabert zich toch lelijk miskeken op een venijnige bocht. Welk een spectaculaire valpartij volgde er toen!

“Oei oei oei”, dachten wij.

Gehaast gingen wij de schade opmeten. Die was niet gering: knie geschaafd, jeans stuk, elleboog geschaafd, jas helemaal aan flarden, fiets total loss, en toch ook niet min: het gehele aangezicht van het slachtoffer geschaafd en gehavend.

Dat stelde ons wel voor een probleem: wie zou er Laurent Jalabert in deze toestand thuis gaan afleveren?

“Ik niet”, zei ik, als eerste.

Reeds op prille leeftijd was ik mij er van bewust dat ik niet alle problemen van de wereld op mijn frêle schouders moest torsen.

Ach. Wat waren dat tijden. Een en al roes, het jeugdige leven aan 175 kilomer per uur, in de bebouwde kom. Helaas, wat had de drankduivel ons bij wijlen sterk in zijn gemene greep. Later, veel later, toen er kindjes kwamen, en toen er marathons kwamen, maakte ik schoon schip met alcohol. Schluss damit. Van de ene dag op de andere.

Aldus mijmerend en filosoferend, arriveerde ik in het pittoreske Slins, nabij Juprelle.

Dat had ik direct in het snuitje: zo’n mooie streek. En welk een warme ontvangst viel me te beurt!

Bij de start werd gemeld dat de trail geen 28 km zou zijn, maar 29 km.

Een gemompel en een gemor nam de overhand, en toen schakelde de organisatie vlot over naar beter nieuws:

“Chers amis, nous sommes très heureux d’avoir entre nous, un blogger bien-connu! Il est venu tout le chemin de Tervuren, pour être chez nous. Un grand ‘bravo bravo’! Allez, Pierre, viens ici!”

Ja, beste lezers, toen moest ik helemaal naar voor komen, speciaal om een woordje te placeren. Nu wil ik graag eerlijk zijn met de eerwaarde lezers: mijn Frans, daar gaan we, net als met de trails, geen prijzen mee winnen.

En aldus beperkte ik mij tot deze summiere toespraak:

“Bonjours, bonjours. Je suis venu tout le chemin de Tervuren, en je suis très heureux d’être ici, chez vous! En je suis aussi très heureux que notre copain ici de l’organisation donne – après la course – TROIS tonneaux de champagne, ou, non, je veux dire, Kidibul! Parce que l’alcool détruit plus que nous aimons. Allez, un grand ‘bravo bravo’ pour l’organisation, s’-il-vous-plaît, et autrement, aussi!”

De brave meneer van de organisatie keek mij aan met een blik van “Dat heb ik toch nooit beloofd?”, en ik keek terug met een blik van “Kijk eens hoe dolenthousiast iedereen is, zo zien we het niet vaak, aan de start van een trail!”.

Enfin, wij gingen aldus gezwind van start, en iedereen maakte de mentale switch van 28 km naar 29 km in z’n hoofd, en de eerste 5 kilometers gingen bijzonder vlot.

De volgende 15 kilometers ook, het was de bedoeling om er een snelle duurloop van te maken, dus we gingen niet voluit.

Een meneer die ik inhaalde zei: “C’est dûr, n’est-ce pas?”, en in m’n properste Frans repliceerde ik: “Oui, oui, c’est l’un et l’autre”, en zo zetten wij er verder flink de pas in.

Het moet gezegd: die trail in de Geer-vallei mochten er wezen. Zo mooi, zeg. Het werd bijna een mystieke ervaring.

“Dit ben ik”, dacht ik. Hardlopend en ploeterend door de modder, intens genietend van dit natuurschoon, this is my life.

Een momentje van intense dankbaarheid ging door me heen.

Tijdens de daarop volgende steile afdaling ging ik bijna met mystieke ervaring en al tegen de vlakte, ik kon me nog nipt overeind houden.

Ook dat is trail: je moet werkelijk elke seconde aandachtig zijn, opletten voor losse stenen, en toch ook, goed zien dat je de pijltjes blijft volgen.

Zo was er een jeune homme die me inhaalde, en nogal arrogant vroeg de hoeveelste ik was, zodat hij kon becijferen de hoeveelste hij dan was geworden. “Le 16ième”, zei ik, en hij stoof er vandoor, duidelijk met de intentie om nog véél lopers in te halen. Nou, God straft onmiddellijk, want een eindje verder moet hij fameus verkeerd gelopen zijn. En vier kilometer verder, kwam hij plots terug het parcours opgedraafd, duidelijk slecht gezind vanwege de ongewenste ommetoer. Nochtans was het parcours extréém duidelijk afgepijld, want zelfs ik slaagde er geen enkele keer in om verkeerd te lopen. In ieder geval, tijdens die vier kilometer hadden er enkele lopers mij ingehaald, en aldus zei ik tegen onze vriend: “Et maintenant, le 21ième”.

Daar kon hij niet mee lachen, maar goed, wij lieten het niet aan ons hart komen.

Wat werd dit een mooie trail. Een waar genot. De hele tijd liep ik zo rond de 4:50 min/km, enfin, bergop iets trager, en bergaf iets sneller, maar even goed, we bleven stabiel lopen, en enkel de laatste 3 km ging het plots lastig. Toen was ik moe, en toen kwamen ook nog ‘ns de lopers van de 10 km trail op ons parcours, fris als een hoentje stoven die ons voorbij.

Het leven is niet eerlijk, zo kunnen wij wel stellen.

Bij aankomst wou ik een bekertje drinken ad fundum in m’n gilet gieten, en nog net op tijd hield een vriendelijke dame me tegen: “C’est avec alcool”. Ola. De organisatie van Zato’Belge doet een jaarlijkse trip naar Kroatië (voor een trail van 100km), en bij wijze van culturele toets hadden ze sterke drank uit de regio in kwestie klaar gezet.

Gelukkig was er ook gewoon water, en tot slot was er nog een tombola met fantastische prijzen. Tegen dat de laatste prijs werd uitgedeeld had ik in de gaten dat je daar eigenlijk nog een apart strookje voor had moeten invullen. Geen geluk in het spel dus, maar beste lezers, is er nu iemand ter wereld die zoveel geluk in de liefde heeft als ik?

Ik dacht het niet.

Na een warme, zàlige douche keerden wij huiswaarts, moe maar tevreden.

Nu een weekje rustig trainen, en dan staat de 11.11.11-loop in Vossem op het programma. U kan hier alvast even nalezen hoe dat vorig jaar is verlopen! (link)

Met sportieve groeten,

Peter