Beste lezers,

Slecht nieuws!

Helaas, maar het is nu niet anders, helaas kan deze blog vanaf nu nog maar door maximaal 50 lezers per dag gelezen worden. Een spijtige maatregel, maar aangezien het hier volledig uit de hand liep, restte er ons geen andere mogelijkheid. Als u vandaag de 51ste lezer bent, dan krijgt u geen toegang meer tot deze blog, maar wel de vriendelijke vraag om geduldig te wachten, en morgen nog eens opnieuw te proberen. Uiteraard zal daarbij voorrang gelden voor kwetsbare groepen, wij denken dan aan gezinnen, alleenstaande vrouwen, zwangere vrouwen, vrouwen met kinderen, onze zieke medemensen, en zo voort.

Wij bevinden ons nu even in crisismodus. Nog maar net was ik terug van de trail Olne – Spa – Olne, en de vragen stroomden al binnen: “Wanneer verschijnt je blog over de OSO eindelijk online?”. En: “Ik zag dat je blog over de OSO nog niet online staat, hoe komt dat?”, en zo ging dat maar verder, van kwaad naar erger: “Hoe zit het eigenlijk met uw blog over de OSO, komt daar nog iets van in huis, of moet ik ‘m zelf komen schrijven?”. 

Enfin, de lezers zullen het (hopelijk!) willen begrijpen: in deze schrijnende, mensonwaardige omstandigheden kon ik niet langer functioneren. Vandaar, deze crisismaatregel: maximaal 50 lezers per dag, en mochten er dan nog lezers zich geroepen voelen om deze brave blogger met vragen, met agressie, met verbaal en minder verbaal geweld te bestoken, dan hebben wij de bevoegde instanties gevraagd om resoluut het waterkanon in te zetten.

Goed. We gaan er aan beginnen. De trail Olne – Spa – Olne was een juweeltje. Zeventig kilometers lang onversneden loopplezier met prachtige panorama’s, om duimen en vingers af te likken. Het was wel koud en erg mistig, dat droeg natuurlijk bij tot de romantiek en de charme van deze bekende trail, met méér dan 700 deelnemers.

Met meer dan 2.000 hoogtemeters (op betrail had men het zelfs over 2.350 hoogtemeters):

En +80% offroad, en een hoog wedstrijdniveau, met veel toppers aan de start. Om een idee te geven, de nummer 1 (Florian Descamps) klaarde de klus in minder dan 6 uur: chapeau, zeggen we dan.

Nu. Wat hebben we geleerd?

Een zestal zaken.

1. De voorbereiding

Die verliep prima. De wedstrijd werd slechts enkele weken op voorhand ingepland. De voorbereiding verliep zonder problemen, zonder blessures, maar het was dus eerder kort dag. Het laatste weekend voor de OSO plande Benny eens 2 x 20 km op zaterdag en 1 x 25 km op zondag (in het Zoniënwoud): dat was een goede graadmeter. Ook stonden er enkele flinke heuveltrainingen op het programma, die deden zeker deugd.

Note to the self: bij een volgende ultra-gelegenheid, zou het misschien wel interessant kunnen zijn om eens door een langere voorbereiding te gaan 🙂

2. Aandacht, aandacht, aandacht.

The devil is in the detail. Eén momentje niet goed opletten, kan ernstige gevolgen hebben.

Twee kleine voorbeeldjes, ter lering ende vermaak:

a) Bij ravito 1 (na 16 kilometers), maakte ik de waterslang los van m’n waterzak. Zo kon ik na het opvullen van de waterzak beter testen of hij wel goed afgesloten was. Immers, uit ervaring wist ik wat er anders gebeurt: dan loopt al dat water in je broek en in je onderbroek. Dat is niet aangenaam.

Wie schetst mijn onaangename verbazing toen ik vier kilometer verder eens wou drinken? Linkerschouder: geen waterslangetje te vinden. Rechts: idem dito.

Onaangename conclusie: het waterslangetje in kwestie lag nog bij ravito 1.

That sucked. 

Voorbeeld twee, b) Drie kilometers nadat ik ontdekte dat er nog héél wat kilometers op het programma stonden zonder m’n waterslangetje, wilde iemand mij inhalen. Vriendelijke & hoffelijke jongen als ik ben, ging ik natuurlijk onmiddellijk opzij, helaas zonder goed op te letten, en hup, in één fractie van een seconde: helemaal onderuit, languit op de grond. Gelukkig zonder blijvende fysieke schade (enkel wat schrammen), over de mentale gevolgen doen we geen uitspraken.

Maar dus: één seconde niet opletten kan ernstige gevolgen hebben, tijdens acht uur hardlopen.

3. Doseren.

Dat was geen gemakkelijke. Méér nog dan bij een marathon moet je bij 70 km hardlopen goed doseren, en voorzichtig zijn. Regelmatig dacht ik: “Nou, nou, luiwammes, dit kan wel wat sneller”.

Maar bij elke versnelling, dacht ik dan weer: “Ola, ola, kalm aan. Wat ben je met een snedige versnelling, als je de finish niet haalt”.

Gezien de vele hoogtemeters, loop je toch vaak in een intensieve hartslagzone.

Meer bepaald liep ik twee uur lang in de rustige zone (hartslag onder de 149 hs/min), maar méér nog ik liep 4,5 uur in zone 149 – 165 hs/min, dat is toch niet rustig.

En ik liep zelfs meer dan een uur lang in de +165 hs/min zone. Dat valt natuurlijk grotendeels te verklaren door de hoogtemeters, maar het geeft aan dat je nog meer dan in andere wedstrijden moet doseren, en een flink stuk reserve moet houden voor het laatste gedeelte, als je op je tandvlees zit. Zie puntje 6. 🙂

Achteraf gezien denk ik dat ik deze OSO veel sneller had kunnen afhaspelen, maar dat is nog een stuk ervaring om op te doen: precies uitvissen welk tempo je aankan, zonder aan het einde van de trail in de problemen te komen.

4. Reservekledij

Héérlijk. Ik geniet nog steeds na, bij deze beslissing. Aanvankelijk wou ik geen reservekledij meenemen (al dat gewicht ! 🙂 ) maar op het allerlaatste nippertje, en toegegeven, op advies van Kathelijne, nam ik toch droge kledij mee.

Zalig! Bij de ravito op 48 km, voelde ik me helemaal verkleumd, en het was heerlijk om dan de natte, bezwete kledij uit te doen, en lekker warme kledij aan te trekken!

Top!

Het was zondag veel kouder dan ik had ingeschat.

M’n muts had ik gelukkig (ook al twijfelde ik, op voorhand) bij me, maar handschoenen had ik niet bij me, en dat heeft deze koukleum zich beklaagd.

Raar maar waar: als het koud is en je hebt natte kledij, dan zijn die ravito’s toch niet optimaal: true, je wordt er goed verzorgd, één post had zelfs warme soep, maar bij het vertrekken moet je toch telkens weer helemaal opwarmen!  Regelmatig zag ik lopers onderweg even stoppen (om allerlei redenen 🙂 ) en eerlijk gezegd vond ik dat niet zo verstandig, bij deze koude temperatuur en in natte kledij.

5. Voeding

Als je 70 km loopt verbrand je duizenden kcal (volgens Strava, bijna 8.000 kcal), en dan kan je bijna niet anders dan onderweg iets eten.

Dat is niet evident, want in normale omstandigheden ben ik al lang blij als ik sportdrank goed kan opnemen.

Hier was de les (voor mezelf, en dat is natuurlijk persoonlijk), dat de powergel-snoepjes van Powerbar erg goed hun ding doen: vlot te verteren (als je ze niet allemaal tegelijk in je molen slaat 🙂 ), lekker, en een goede aanvulling van de energievoorraad.

In totaal heb ik zo twee volledige zakjes naar binnen gespeeld, en bij aankomst nog eentje, om het af te leren 🙂 Voorts heb ik bij de ravito’s nog enkele stukjes banaan gegeten, maar toch ben ik eerder voorzichtig geweest, en heb ik niet té veel gegeten, ik weet ondertussen uit ervaring dat dat slecht kan aflopen. Zonder daarover in de details te willen treden 🙂

6. De laatste kilometers

De laatste kilometers in zo’n trail, dan is het op. Dan ben je doodmoe. En sterker nog, dan ben je hét moe. Je snakt naar de finish, maar de laatste kilometers gaat het niet meer vooruit: het tempo zakt, en pijntjes steken de kop op.

Wat mij enorm goed heeft geholpen is een goed gesprek.

De laatste vier kilometers ging ik naast Catalin lopen. Een erg fijne jongeman uit Roemenië die al 10 jaar in België woont.

Ons gesprek ging over vanalles en nog wat, over kinderopvang en over onderwijs, over de trail zelf: “waarom deden we dit ook alweer”, en “verdorie, nu valt m’n Polar uit, batterij leeg!”, en wis en waarempel, dat hielp dus: wij kregen er opnieuw schik in, en het tempo ging zowaar opnieuw omhoog!

Toppie.

En dus bij deze, een dikke proficiat voor Catalin, die z’n eerste lange trail liep!

Zo.

Dat waren m’n zes lessen, dit keer.

Volgende keer, leren we weer andere dingen 🙂

Dat het uiteindelijk gelukt is om behouden aan de finish te geraken, heb ik te danken aan Benny die me goed begeleidde, en aan Kathelijne, die stilaan in aanmerking komt voor de Nobelprijs in Geduld Uitoefenen ! 🙂

Met sportieve groeten,

Peter