Christus te paard, wat is 2018 snel heen gevloden.

Amper leek het jaar 2018 begonnen, of dit wordt ‘m al, de laatste blog van 2018.

OK, er komen nog twee weken, maar gemakzuchtig als we zijn, vind ik dat er dit jaar meer dan genoeg geblogd is.

De laatste twee weken van het jaar hebben wij andere zaken om handen: om maar één voorbeeld te noemen, mijn allerliefste Kathelijne is hoogzwanger, en weldra zal ik mij concentreren op het wisselen van pampertjes, en het mengen van warme melk met valeriaan, en dies meer.

Trouwens, deze blog niet eens inbegrepen, hebben wij dit jaar welgeteld 89.417 woorden neergeschreven, speciaal voor u: ça suffit, denk ik dan, en dat denken jullie misschien ook.

Wat uit m’n statistiekjes bleek: het gemiddeld aantal woorden per blog bedroeg in 2015 slechts 549, daar was u in een wip mee klaar. Maar in 2016 stegen wij tot 613 woorden per blog, in 2017 maakten wij de sprong naar 808 woorden per blog, en zonder omzien stoomden wij in 2018 door tot maar liefst 844 woorden per blog.

Mocht u in 2019 nog steeds tot de schare van trouwe lezers dezer blog behoren, wat geen slechte zaak zou zijn, voor uzelf, bedoel ik dan, want deze blog mikt geenszins op kwantiteit, maar enkel op kwaliteit: enkel de ALLERBESTE lezers zijn goed genoeg voor deze blog. Enfin, waar was ik gebleven, wel, als u in 2019 nog steeds tot de lezers van deze blog behoort, dan trekt u maar beter een hele voormiddag, een hele namiddag of een hele avond uit voor de lectuur van m’n nieuwste brouwsel.

Die statistiekjes zijn trouwens redelijk ingenieus, want ik kan tot op het niveau van de individuele lezer zien wie m’n blog heeft gelezen, en vooral, wie niet.

Aldus stuurde ik recentelijk een berichtje naar m’n broer:

“Zeg kwakkebol, jij hebt mijn vorige blog nog niet gelezen, zag ik? Als m’n bloedeigen broer m’n blog niet leest, wat voor een signaal zenden wij daarmee dan de digitale wereld in?”, en zo ging ik nog even door. OK, dat ging misschien een beetje in de richting van emotionele chantage, maar goed, daar schreef Niccolò di Bernardo dei Machiavelli een heel interessant boekje over: “Il Principe”. Kort samengevat kwam het er op neer dat het doel de middelen heiligt, dat had Niccolò in 1515 al in de smiezen.

Maar goed. We gaan er aan beginnen, het is tijd om het gezegende jaar 2018 blog-gewijs af te ronden.

De meest gelezen blog dit jaar, met voorsprong, was m’n “Laatste Blog”, waarin ik aankondigde dat ik deze blog aan de wilgen zou hangen, omdat robots veel sneller, goedkoper, en spitser kunnen bloggen dan menselijke wezens, en vandaar.

Nou, zo’n vaart is het dus niet gelopen: al bij de allereerste lezersbrief sloeg die robot volledig in paniek, en werd de fakkel terug aan uw nederige dienaar overhandigd. In 2018 hebben wij weer heel wat lezersbrieven mogen beantwoorden. Een hele klus, maar een oprechte blogger gaat de confrontatie met zijn lezers nu eenmaal niet uit de weg.

Zo ontvingen wij deze week nog een lezersbrief van Yvonne:

“Beste Peter,

De eindejaarsperiode nadert met rasse schreden. Als single is dit voor mij een bikkelharde periode. Nu hebben ze mij bij Flair aangeraden om een dakloze, een oudere, een eenzame, een asielzoeker, een kleurenblinde, en een N-VA’er uit te nodigen. Is dat niet vreemd? Enfin, ik dacht, Yvonne, dat is nu toch maar een vreemd advies, dat zou je beter eens navragen bij Peter, die heeft verstand van dat soort dingen. Dat zie je zo, die Peter, dat is een man van de wereld. Een echte gentleman, die zal je zeker wel goed advies kunnen geven, aangaande de eindejaarsperiode.

Enfin, laat je me snel iets weten?

Toedeloe,

Yvonne”

Nou, wat die laatste inschatting betreft, kunnen wij natuurlijk bevestigen dat Yvonne het bij het rechte eind had.

Nooit te beroerd om onze lezers een duwtje in de rug te geven, hebben wij aldus geantwoord:

“Dag Yvonne,

Bedankt voor uw berichtje. In mijn statistiekjes zie ik dat jij één van m’n trouwste lezeressen bent, alleen op 23 maart heb je het even laten afweten, zag ik, maar goed, zelfs het beste paard struikelt wel eens, het is je vergeven.

In ieder geval, jij bent dus duidelijk iemand met veel mensenkennis.

Christus te paard, bij Flair hebben ze er dit keer flink met de pet naar gegooid, zeg! Pfff. Allez, dat advies lijkt toch nergens op? Je zou nogal met een hoop volk in huis zitten, als je dat advies volgt. De voorbereiding alleen al, dat feestgedruis, de geluidsoverlast, en nadien, de hele opkuis, ik word al moe van de gedachte alleen.

Neen, Yvonne, het lijkt me beter dat jij één persoon zoekt, die dakloos is, die asiel zoekt, die ook al een jaartje ouder is, die zich een tikkeltje eenzaam voelt, die kleurenblind is, en die, als kers op de taart, pro N-VA is. Dan heb je slechts één persoon in huis, dat lijkt me al beter behapbaar voor een single, qua werkzaamheden.

En als je aldus één persoon zoekt, en die uitnodigt, dan ben je snel klaar hé: je nodigt hem of haar uit, vervolgens flikker je een lasagna of zo in de microgolf, en klaar is Kees, of klaar is Oelliewappie, enfin, al naar gelang de naam van de gelukkige die zich aan de voordeur zou aanmelden.

Qua timing: als je hem of haar op tijd inviteert, pakweg zo rond 18u, en je houdt het een beetje beperkt qua hapjes en drankjes, qua aperitiefjes en dessertjes, dan kan je hem of haar met wat geluk zo rond 19u weer de deur uit werken, en dan heb je nog een fijne avond voor de boeg, voluit genietend van het feit dat je single bent, en dat zulks nog geen kwade zaak is, op de keeper beschouwd, en dat je nog lekker je eigen ding kan doen, de rest van de avond.

Als je dit maar niets zou vinden, kan je ook gewoon een lief zoeken, wel met bekwame spoed, want de tijd dringt, en als je de juiste keuze maakt, zal je het zien: dan klaart de hemel op in je leven, en dan moet je je over de feestdagen geen zorgen meer maken, romantiek gegarandeerd!

Wellicht komen er dan andere problemen in de plaats, maar goed, geen rozen zonder doornen, moet je maar denken.

En misschien nog een allerlaatste tip: tijdens de feestdagen, neem dan gerust de tijd voor enkele lange duurlopen, want dit is dé ideale periode om véél te gaan trainen, de meeste maaltijden zijn tijdens deze periode nu eenmaal niet van het genre “Weight Watchers”, en vandaar mijn kleine tip voor jou, Yvonne.

Zo nu moet ik verder doen, met mijn blog, want we lopen een beetje achter op de oorspronkelijk planning.

Yvonne, ik wens je een heel fijne eindejaarsperiode, have fun, en keep me posted.

Toedeloe,

Peter”

Zo. Als wij onze lezers en onze lezeressen kunnen helpen met raad en daad, dan twijfelen wij niet.

En dan nu, de hoogtepunten van 2018.

1. Eerst en vooral is deze jongen in 2018 toch maar mooi getrouwd. Met de liefste, de grappigste, de meest sexy vrouw ter wereld, die ik zielsgraag zie.

M’n eerste trainingen als getrouwde vent, dat was toch wel bijzonder, u kan het hier nog eens herbeleven: “Witte Wolf”.

U weet dat dit een volstrekt politiek neutrale blog is, maar als ik dan toch politiek kleur zou bekennen, dan moet ik toegeven dat ik pro CD&V ben, omdat daar de mooiste vrouwen actief zijn, en dan doel ik meer specifiek op één heel bijzondere mevrouw bij lokale afdeling Tervuren.

Het gehuwde leven bevalt me ten zeerste moet ik zeggen, en het valt prima te combineren met hardlopen, zo is gebleken.

2. Ten tweede, m’n goede voornemen voor 2018 om méér trails te lopen, ben ik getrouw gebleven.

Een kleine greep uit de mooie trails die op het programma stonden: de Bostrail in Aalter, een erg mooie trail in Chevetogne, er was de Lasnoise, de Zato’Belge, enfin, eigenlijk waren het er te veel om allemaal op te noemen.

Telkens genieten, van de natuur, en zo afzien bij al dat klimmen en dalen. Intens.

De twee uitschieters waren de trails die verder gingen dan 42 km.

Eerst was er de 80 km van Spa, wat was dat afzien, zeg.

Daarover schreven wij:

“De laatste 10 km vroeg ik aan Onze Lieve Heer: “Oh Heer, waarom overkomt mij toch al deze ellende?”. Normaal antwoordt Onze Heer nooit als ik iets vraag, maar nu hoorde ik een luide, zware stem uit de hemel: “Omdat jij je hiervoor hebt ingeschreven, onnozelaar”. Wie veel hulp of empathie verwacht van Onze Lieve Heer tijdens een lastig trail-momentje, die kan maar beter geen al té hoge verwachtingen koesteren.”

Maar hoe dan ook, was dit voor herhaling vatbaar, en aldus namen we ook deel aan de 70 km Olne – Spa – Olne. Die verliep niet geheel vlekkeloos, en meer bepaald, zonder drinken, maar daar hebben we dan weer veel uit geleerd (“OSO – de 6 lessen”).

3. Ten derde, waren er de marathons in 2018.

Een drietal, dit jaar, telkens onder de kundige begeleiding van Benny.

Deze marathons waren Rotterdam, Krakau (met Bart & family), en Eindhoven.

Toen ik trainde voor Rotterdam, dacht ik dat een Sub 3 wel tot de mogelijkheden behoorde, want bv. in Apeldoorn liep ik 25 km aan 4:04 min/km, en dan begin je toch te denken dat die 4:15 min/km een haalbare kaart is.

Maar niet dus.

Niet getreurd, en Krakau werd een fijne ervaring: heel leuke stad, een fijne citytrip, met het gezin en met Bart en family, en dankzij de loopsport zie je zo nog een stukje van de wereld :-). De eerste helft verliep prima, en de tweede helft was er toch opnieuw te veel verval, eindtijd 3u13.

Eindhoven was de derde marathon dit jaar, en nummertje 19 in totaal, kende ook een goede voorbereiding, geen enkele blessure te melden, alle trainingen verliepen prima, met één klein probleempje: véél te warm. En misschien toch niet scherp genoeg, om 42 km lang voluit te kunnen gaan.

De conclusie was er toch vooral eentje van dankbaarheid:

“We kijken met veel dankbaarheid terug op deze 19de marathon: het is niet niets, dat je lichaam zo’n zotte kuren toelaat, en dat je telkens heelhuids door de voorbereiding spartelt. En daarbij wil ik graag twee mensen in het bijzonder bedanken: Kathelijne voor het engelengeduld en de warme steun en liefde op momenten dat het lastig gaat. En Benny voor de topbegeleiding! En uiteraard merci merci merci aan iedereen voor de fijne berichtjes, dat deed deugd!”

Zo.

4. En ten vierde hadden wij dit jaar heel wat te stellen met onze goudvissen.

Vooreerst vertrok Anneleen (of Annelies) naar de eeuwige Visvijvers.

Hoe zwaar ons dit grote verlies ook viel, toch konden wij enkele maanden later al de gezinsuitbreiding vieren: maar liefst twee nieuwe visjes vonden een nieuwe thuis bij ons! (“Gezinsuitbreiding”)

5. En nu december halverwege is, en nu het jaar naar z’n einde loopt, kijken wij met spanning uit naar de komst van onze junior.

Het kan nu voor elke dag zijn, beste lezers.

Wij tellen af, met een gezonde vorm van nervositeit.

Bij de echo’s heb ik alvast eens gevraagd aan de bevoegde artsen of hij / zij nu eerder de beentjes heeft van een sprint(st)er, dan wel de beentjes van een lange afstandsloper/loopster, maar naar verluidt is het nog iets te vroeg om daar al uitspraken over te doen 🙂

Kinderen en hardlopen, het is een combinatie die me nauw aan het hart ligt.

Zo gingen we dit jaar trailen met de zoon (“Vader & Zoon”), een wondermooie ervaring. En de dochter gaf ook enkele goede tips over hardlopen, al vloggend dan nog wel (“Hardlopen met kinderen”).

Ziezo. Dat was 2018, in een notendop. Het is een fijn jaar geworden, op alle vlakken, sportief en niet-sportief.

Het schrijven van deze blog, speciaal voor u, was mij een hele eer en een groot genoegen, wij lonken alvast naar 2019!

Aan de eerwaarde lezers, van wie ik dit jaar véél & fijne feedback mocht ontvangen, un grand merci, en laat ze maar komen, die lezersbrieven!

Met sportieve groeten,

Peter