Koekoek, dag beste lezers, hier zijn we weer!

Ja, in m’n vorige blog stond dat het mijn allerlaatste blog van het jaar 2018 was, maar dat soort beweringen neemt u best met een korreltje zout.

Qua geloofwaardigheid kan je dat vergelijken met: “Wij zijn uit de regering geduwd”.

De kerstvakantie begint, en ik dacht, allez vooruit, kom, niet flauw doen, nog één blogje alvorens het gezegende jaar 2018 ten einde loopt, en wij weer vrome voornemens dienen te formuleren.

Wat leven wij in vreemde tijden. Nooit in de wereldgeschiedenis was er zoveel rijkdom & welvaart, en nooit was die zo slecht verdeeld geweest. Nooit verkwanselde een diersoort aan zo’n verschroeiend tempo de eigen biotoop, terwijl het orkest op de Titanic vrolijk verder speelde.

Dezer dagen staat uw nederige blogger daar toch even bij stil, naar aanleiding van de lectuur van “Sapiens – een kleine geschiedenis van de mensheid” van Yuval Noah Harari (link), een zeer begenadigd schrijver, als u het mij vraagt.

Vroeger waren er wel zes verschillende menssoorten: de homo rudolfensis, die Kerstmis heeft uitgevonden, de homo erectus, die vermoedelijk z’n eigen naam niet heeft gekozen, de homo denisova, onze vrienden de Neanderthalers, en dies meer.

De diverse mensensoorten leefden in peis en vree, gescheiden van elkaar, maar plots ging de homo sapiens overheersen.

Wij, dus.

De geschiedenis van onze mensheid is zo fascinerend, en we weten daar zo weinig over. 70.000 jaar geleden hadden we mensen nog geen tijdlijn op Facebook, en hun Instagram-account was meestal een mager beestje, dus véél weten we daar niet over.  Van 2,5 miljoen jaar geleden, tot ongeveer zeventigduizend jaar geleden zat de homo sapiens armzalig in het peloton mee te peddelen, zowat halverwege de voedselpiramide: onze voorouders scharrelden hun kostje bij elkaar met noten en zaden, kleine dieren, en het afkluiven van kadavers, en zelf vormden zij een sappige prooi voor grotere roofdieren.

En cours de route werd de homo sapiens dan toch maar mooi de absolute heerser van de planeet, en de grootste nachtmerrie van ons hele ecosysteem. De “cognitieve revolutie” zorgde er rond 70.000 voor Christus voor dat de homo sapiens beter & vlotter ging communiceren. Waardoor ze dan weer in grotere groepen konden gaan samenleven. En waardoor ze elkaar konden waarschuwen: “Kijk, daar, dat grote beest, dat likkebaardend in onze richting komt gelopen, die heeft wellicht geen goede bedoelingen! Let’s run!“

De homo sapiens begon aan z’n verovering van de wereld, en overal waar hij kwam, stierven de reeds aanwezige mensensoorten alras uit. Of er sprake was van genocide, dat weten we niet, maar in ieder geval, waar de homo sapiens kwam, zag, en overwon, en ook mammoeten en andere grote dieren moesten het ontgelden.

Zovele vragen blijven onopgelost. Tussen 2.5 miljoen jaar geleden en de “cognitieve revolutie” van 70.000 jaar geleden, hadden de mensachtigen een grote schedel en een groot hersenvolume, met alle nadelen die daarmee gepaard gingen (dat vergde veel meer energie, etc.), en vreemd genoeg: zonder dat zij daar enig voordeel bij hadden. Wetenschappers kunnen niet verklaren waarom die situatie zo lang in stand werd gehouden.

Enfin, voor onder de kerstboom dus: “Sapiens – een kleine geschiedenis van de mensheid” van Yuval Noah Harari is een uiterst boeiend werkje, over wie wij zijn, waar wij vandaan komen, hoe wij met vuur leerden spelen, welk een grote mysteries er rond onze voorouders blijven hangen, en het grillige pad naar de intelligente, beschaafde wezens die wij vandaag zijn. Grapje.

Deze week was een rustige week, qua hardlopen: één keertje een training met 7 x 1 km tempo, en voorts enkel rustige trainingen.

Tijd genoeg dus om al hardlopende vooruit te blikken naar 2019.

Veel prioriteiten zullen niets met hardlopen te maken hebben. Numero uno, met een klein, supercute babietje op komst, wil ik natuurlijk graag een goede papa zijn, en dat geldt uiteraard ook voor de twee andere superschattige, maar iets minder kleine kids.

Ha, en ik wil er graag zijn voor Kathelijne in 2019. En we hebben steile ambities op het werk. Het houdt niet op. Dus het liefst van allemaal wil ik mezelf niet voorbij lopen in 2019.

Is dat geen valkuil voor zowat elke hedendaagse homo sapiens, in 2019? Een mens wil zo graag een goede, betrouwbare & betrokken partner zijn, oh, en je wil ook een strenge, rechtvaardige, maar toch ook een klein beetje een coole papa (of mama) zijn, en op het werk wil je graag stappen vooruit zetten, en als er een of meerdere gaatjes in de planning zijn: loopschoenen aan, et en avant, trainen maar, en voor je het weet, loop je jezelf compleet voorbij.

Daar gaan we in 2019 eens werk van maken: proberen om alles een beetje in balans te houden. Terugblikkend op 2018, was het een heel fijn jaar, maar zo druk, zo druk. Vaak kwam ik ’s avonds thuis en dan zei ik: “Poezemie, wat voel ik me afgepeigerd!”

En dan antwoordde Kathelijne: “Dat komt omdat je teveel hooi op je vork neemt”.

En dat was dan meestal een rake analyse, van m’n lieve schat. Zodus en zodoende moeten we de komende dagen eens diep nadenken, wat de loopplannen zoal zijn, in 2019.

Eén marathon staat al gepland in het voorjaar, in Enschede (link), en ook in het najaar pik ik natuurlijk ook graag een marathonnetje mee.

En de 80 km trail in Spa smaakte naar méér, dus ja, ik zou graag de 100 km-grens aan flarden lopen. Oh, en ik zou ook nog … Damn. Ziet u de donkere onweerswolken al?

Al dat hooi, op dat fragiele vorkje. Zucht.

Wat zijn doelstellingen een dubbelzinnige aangelegenheid. Jazeker, doelstellingen helpen ons, om ergens concreet naartoe te werken, om de droom om te zetten in iets tastbaar, om te plannen, om te zorgen dat je op het juiste pad blijft. Maar tegelijkertijd zetten ze toch ook – in meer of mindere mate – druk op de ketel. Wat je bij je hobby eigenlijk niet nodig hebt, omdat je juist probeert te ontspannen, na al de hectiek in het dagelijkse leven! 🙂

Enfin, de komende weken gaan we ons daar eens rustig over bezinnen. En van de lezers hoor ik natuurlijk graag wat hun (loop)plannen in 2019 zijn?

Met sportieve groeten,

Peter