Beste lezers,

Gisteren gingen Kathelijne en mezelf naar Gasthuisberg, om eens te horen hoe de zaken er voor stonden, met onze kleine spruit.

“Die heeft nog niet veel goesting om al voor de dag te komen”, was de medische analyse van de experts ter zake.

“Hij (of zij) kan later dan bij de NMBS gaan werken”, zo zei ik tegen Kathelijne, en mochten er eerwaarde lezers toevallig bij de NMBS werken, dan benadruk ik graag dat dit slechts als flauw en onschuldig grapje bedoeld was, zo dicht tegen het einde van het jaar, in deze warme eindejaarsperiode, willen wij geenszins lezers tegen de kar rijden.

Enfin, de opdracht luidde dus als volgt: “Jullie moeten Moedertje Natuur maar haar werk laten doen, en geduldig wachten”.

Wachten, dat is helaas niet mijn grootste specialiteit. In een ver verleden was mijn totemnaam “Ongeduldige Otter”, wat op zich nog niet zo slecht was, want de otter is, zoals wij allemaal weten, een behendig, goedaardig, intelligent, en moedig beestje, alleen een beetje ongeduldig, dus.

Enfin, vandaag stond het in de Libelle in onze horoscoop, onder het hoofdstukje “vissen”:

“Je bent wat weemoedig tijdens de laatste dagen van het jaar. Ga na wat je allemaal bereikt hebt, wees dankbaar voor de goede dingen, en stort je in het feestgewoel. Er is zoveel positiefs in het leven, kijk naar de toekomst. En schrijf misschien nog een laatste blogje, in 2018!”

Nou. Aangezien het in de sterren stond geschreven, here we go, de laatste blog van 2018.

Kathelijne vroeg deze ochtend of er een training op m’n schema stond, en zulks kon ik bevestigen: jazeker, 11km duurloop, met 10 x 100 meter sprinten.

Op de vraag van Kathelijne wààr ik dan wou gaan trainen, in het Park van Tervuren, of in het Zoniënwoud, antwoordde ik:

“In Tongeren”.

Kathelijne keek mij aan met een blik die wij kunnen samenvatten als volgt: “Nu is de kortsluiting compleet, in z’n bovenkamer”, en dat was qua analyse misschien nog redelijk dicht in de buurt.

Maar ik verklaarde me nader, namelijk, dat ik nog nooit van m’n leven in Tongeren was geweest, en die leemte vroeg, ja, sméékte om gevuld te worden.

Zo kwam van het een het ander, en alras zaten wij in de wagen, richting Tongeren.

In het Gallo-Romeins Museum was er een boeiende tentoonstelling over Stonehenge.

Stonehenge, dat heeft me steeds gefascineerd. Hoe onze voorouders dàt voor elkaar gekregen hebben. Zo één sarsen-steen woog, à peu près, 20.000 kilogram, en minstens 400 mensen waren enkele maanden onderweg om de 30 km af te leggen van Marlborough Downs naar Stonehenge.

Ik wou mij er niet al te zeer mee bemoeien, maar terwijl ik dat trachtte te absorberen, dacht ik bij mezelf:

“Nou moe. Als zo’n druïde aan mij zou vragen, De Groof, ga je mee naar Marborough, we gaan daar even een sarsen-steen ophalen?”

Dan zou ik toch iets in deze trant antwoorden:

“Met permissie gezegd, beste druïde, maar als we nu eens een steen zochten die een formaatje lichter weegt, en die we iets dichter in de buurt kunnen opscharrelen, zou dat geen goed idee zijn, denkt u?”

En let wel, met de bluestones was het nog erger gesteld: die kwamen uit het Preselige-gebergte in Wales, maar liefst 240 kilometer ver. Dan waren ze met 50 mannen méér dan een half jaar onderweg, om zo’n kolos tot in Stonehenge te krijgen.

Nu, dan zou ik gezegd hebben:

“Met permissie gezegd, beste druïde, en met alle respect voor u, maar nu bent u de mensen toch aan het uitlachen in hun gezicht: allez, 240 kilometer om een steen te gaan ophalen, dat kan je toch niet menen?”

Dus eigenlijk waren die Kelten al echte ultrarunners avant la lettre. De tentoonstelling was zeer boeiend, en uiteraard zeer aangrijpend. In een filmpje vertelde een klein meisje dat ze 240 km met zo’n steen hadden gezeuld, en toen, in Stonehenge aangekomen, was er te weinig volk aanwezig, en toen zij, vlak voor het avondmaal, die steen nog gauw even probeerden recht te zetten, lieten ze ‘m vallen. Die steen in duizend stukjes, natuurlijk. Die avond was de stemming niet feestelijk, aan het kampvuur. Konden ze een nieuwe steen gaan halen, opnieuw 240 km héén, en dan weer terug, met zo’n zware steen op hun slee.

Dus beste lezer, wie af en toe denkt dat hij of zij het zwaar heeft op het werk, moet maar ‘ns denken aan de arme drommels die een half jaar of langer onderweg waren, met zo’n gigantische steen op hun slee, gewoon, omdat de Opper-druïde het weer in z’n ster had gekregen dat de steencirkel moest worden uitgebreid.

Enfin, we gingen het over hardlopen hebben, geloof ik.

Het eerste deel van de duurloop verkenden we snel even Tongeren city, we brachten de groet aan vriend Ambiorix, we liepen eens door het Begijnhof, en dies meer.

Oh, en we exploreerden alvast waar het fijn lunchen zou kunnen zijn! 🙂

Next, het volgende deel van de duurloop deden we in De Kevie, een erg mooi natuurdomein:

“De Kevie is het kloppend hart in het park van de Oostelijke Jeker, en omhelst een bont conglomeraat van verlaten vochtige hooilanden, naadloos overgaand in vegetatierijke moerassen, en rivierbegeleidende valleibossen.

Dit uitgestrekte natuurgebied heeft een zeer waardevolle fauna en flora, en voor de mensen is het er goed toeven. Honderden wandelaars en fietsers genieten er dagelijks van de goede lucht en de rust die er heerst.” (bron)

Euhm, en de hardlopers?

Die genieten daar ook erg van de goede lucht en de rust die er heerst.

En daarna gingen we naar de piste.

Benny had nog 10 x 100 meter sprint opgenomen in de training. Een beetje een atypische oefening, want dit soort oefeningen ben ik niet gewoon.

In alle eerlijkheid: dat is toch iets vreemds, zo 100 meter sprinten.

Tegen dat je eindelijk een héél klein beetje op dreef begint te komen, ben je er al.

Het goede nieuws: héél vermoeiend vond ik het niet, want op zo’n korte afstand krijg je bijna niet de kans om moe te worden. Tenzij ik niet helemààl voluit ben gegaan, natuurlijk, maar dat zou me verwonderen, want Kathelijne stond te supporteren 🙂

De conclusie? Dat het fijn hardlopen is, in Tongeren! Er wordt trouwens hard gewerkt om het nog mooier te maken, las ik, bv. de rivier Jeker wordt in ere hersteld:

“Het openleggen van de Jeker zal een enorme impact hebben op de uitstraling van de stad, er zullen zich nieuwe ontwikkelingen voordoen rond deze levensader, in het bijzonder in het park De Motten.

Denk aan speelpleinen, een plaats voor ontmoeting en ontspanning, en verbinding tussen stadsdelen, een aangename plek om te wonen.

De nieuwe Jeker wordt de schakel tussen de binnenstad, het park en de wijken errond.

Door een gepaste aankleding van de oevers en een uitgekiende indeling van het park zal de Jeker alle stadsdelen verenigen”. (bron)

Mooi zo.

Nu loopt 2018 dus écht naar z’n einde, en vandaag bezorgde good old Strava nog een fijn overzichtje van de highlights ! 🙂

De link is deze: https://2018.strava.com/en-gb/video/84df218ec56a2074c0a3a975b2f893dceef4937e

Wie het nog niet gedaan zou hebben, kan zo zijn of haar eigen filmpje maken, als aandenken aan 2018! 🙂

Met sportieve groeten,

Peter