Beste lezers,

Het heeft even geduurd, maar uiteindelijk hebben wij dan toch het licht gezien. Na drie jaar bloggen, is de kogel door de kerk.

Jullie mogen het gerust weten, beste lezers, zo’n blog over hardlopen, dat wordt dus bijna door geen mens gelezen. Vaak is het aantal lezers van m’n recente meesterwerkje nog kleiner dan de som van m’n gezin, m’n nabije familie, en m’n trouwe vrienden, en dan hebben wij het nu niet bepaald over een massa volk. Kan u zich de bijhorende gênante toestanden voorstellen? Dan moet ik dus gaan rondbellen, om uit te vissen wie het nu weer ‘ns niet de moeite vond, om de blog van zijn of haar bloedeigen zoon, broer, schoonbroer, of aangetrouwde familie te lezen! En de flauwe excuses die je dan te horen krijgt! Daar kan ik een (lange) blog op zich aan wijden.

Maar goed, jullie kennen het Marrakesh-spreekwoord: “Beter ten halve gekeerd dan ten hele gedwaald”. Want wat hebben wij aandachtig bestudeerd, sinds de geboorte van onze Quint (de eerdere blog hierover: link)?

Juist, mommyblogs!

Geen kwaad woord over mommyblogs, natuurlijk, en voor wie niet helemaal thuis zou zijn in de wondere wereld van de mommyblogs, licht ik het graag even toe: in een mommyblog licht een kersverse, of een iets minder kersverse mama allerlei nuttige zaken toe, zoals: “Wat moet je doen als je kleine aap beide handjes op een gloeiend hete kookplaat heeft gelegd?”.

En hoe eenvoudig dat onderwerp ook moge wezen, even goed: gemiddeld lokt dat dus vijftig miljoen (50.000.000!) lezers hé!

Terwijl u dit leest, mag u het gerust weten: dat doet de dollartekens blinken & schitteren, in mijn lieftallige, reebruine oogjes. 50.000.000 lezers, daar kan je als hardloopblogger alleen maar jaloers op zijn, zelfs als je pakweg Eliud Kipchoge bent, maar goed, wij weigeren ons in een calimero-rol te wentelen, en een mens is nooit te oud om het geweer nog van schouder veranderen.

Dus here we go, onze allereerste boreling, m’n debuut als pappieblogger, met nuttige info voor hardlopende pappies, maar ook niet-hardlopende pappies zijn hier vanaf nu in grote drommen welkom!

De eerste pappieblog zal gaan over het volgende onderwerp:

“Je  kleintje is onbedaarlijk aan het huilen, hij of zij ziet zo rood als een tomaat, of neen, zo pààrs als, ja, enfin, ik weet het niet, maar dus pààrs van het huilen: wat doe je dan, als kersverse pappie?”

Nou. Eerst en vooral, toch even aanstippen dat één antwoord alvast niet meer aan de orde is, in 2019:

“Poezemie, de kleine is aan het blèren. Kijk jij eens gauw wat er loos is, want ik krijg barstende hoofdpijn, van dat vervelende lawaai!”

Dat was misschien een prima reflex, enkele decennia geleden. Echter, heden ten dage, mocht ik zulk een antwoord durven te formuleren, dan zouden mijn koffers snel gepakt zijn, en terecht. Ook al is Kathelijne Verboomen, de vrouw van mijn Droomen, een fantastische vrouw, met zulk een old school antwoord komen wij niet meer weg in 2019.

De wereld is veranderd, beste pappies, een echte vent moet heden ten dage perfect weten wat gedaan, als de kleine begint te blèren.

En hier bewijst het nut van deze pappieblog zich!

Tip 1: Het zou kunnen dat het kleine hummeltje gewoon met z’n verkeerde beentje uit z’n wiegje is gestapt, zo hij al kan stappen, natuurlijk, en anders formuleren wij het graag iets algemener: het zou kunnen dat hij een beetje humeurig is. Dat overkomt jullie, dat overkomt mij, dat overkomt ons allemaal. Bij de ene al wat vaker dan bij de andere, en bepaalde politici van een bepaalde politieke partij lijken mij eerlijk gezegd structureel en langdurig slechtgemutst, en eerder zuur van natuur, maar daar weiden wij liever niet over uit: ook als pappieblog blijft dit een strikt politiek neutraal platform.

In ieder geval, heb ik goed nieuws voor de pappies, als dit de oorzaak van de huilbui zou zijn: dan hoef je namelijk niets te doen. Niets! Gewoon op je krent zitten, je mailbox eens grondig opkuisen, een beetje TV kijken of gamen, en je zal zien, na verloop van tijd, lost het probleem zichzelf op: moegehuild, valt het kleine hummeltje gewoonlijk in een diepe, en welverdiende slaap.

Next!

Tip 2: Mocht de kleine oogappel na pakweg een half uurtje nog stééds hartverscheurend huilen, dan is er wellicht iets anders niet in de haak. Wat dan?

Wel, in voorkomend geval kan je best eens ruiken aan het pampertje van de kleine. Best eerst vanop ruime afstand, en dan steeds dichterbij. Bent u hélemaal dichtbij genaderd, en u ruikt nog steeds niets verdacht, dan is er wellicht iets niet aan de knikker, en dan is het je lucky day.

In het andere geval: neen, ook dan is het niet aan de orde om zich te onttrekken aan de taak waar wij voorstaan, genre:

“Poezemie, de kleine z’n pampertje is vol. Vervang jij die eens gauw, want ik word mottig van die stank, dat heb ik nu nog nooit geweten, dat een kleine aap zo kan stinken, snel, snel, want ik ga van mezelve vallen!”

Neen, pappies, in 2019 slaan wij zelf de hand aan de ploeg.

Over hoe je precies een pampertje moet vervangen, daarover gaan wij weldra een aparte blog schrijven, een ruim gesponsorde blog mag ik wel zeggen, en momenteel zijn Galenco, Zwitsal, en Mustela nog tegen elkaar aan het opbieden om deze unieke kans binnen te rijven.

Tip 3: de schrandere pappies zie ik nu al denken: “Ja maar, als het geween en het geschrei nu eens niet aan het vuile pampertje is gelegen, van welk hout dienen wij dàn pijlen te maken?”, en dan zeg ik: wat een geluk dat u deze blog leest, want dat ging ik nu nét eens haarfijn uitleggen!

Het zou namelijk wel ‘ns kunnen dat hij of zij honger als een paard heeft. Als het kleintje voortdurend sabbelt op de eigen vingertjes, en met z’n mondje driftig zoekt naar iets waar maar op kan gezogen worden, dan wijst dat meestal in deze richting: onze kleine man, of onze kleine meid, heeft reuzehonger.

Nog een gratis extra tip: vooral als het reeds een halve dag, een hele dag, of nog langer is geleden dat het kleintje iets te eten heeft gekregen, is de kans groot dat je de oorzaak van het probleem in deze hoek van de kamer moet gaan zoeken.

Tip 4: mocht je kleine schat vlak voor hij begon te wenen, ergens tegenaan gelopen zijn, ergens afgetotterd zijn, en dies meer, dan kan dat uiteraard de oorzaak van het grote verdriet zijn.

Goed nieuws: dan neem je het kleintje op de schoot, je troost hem of haar met sussende woordjes, kusje hier, kusje daar, en je bent klaar.

Belangrijk: je minimaliseert de hele zaak best zo grondig mogelijk. Die kleine rakkers kunnen in één fractie van een seconde ons hartje stelen, dat is waar, maar daardoor ontwikkelen wij wel ‘ns een blinde hoek, hier of daar. Bij voorbeeld, die kleintjes durven nogal ‘ns flink te overdrijven, wanneer zij ergens tegenaan lopen, of ergens aftotteren, en dies meer. Omgekeerd, kan je wél best even controleren of het kleintje ten gevolge van de val- of bots- of knotspartij geen ernstige verwondingen of botbreuken heeft opgelopen, die dringende medische hulp zouden vereisen. Immers, mocht dat wél het geval zijn, dan begeeft u zich best naar een nabije arts, of een nabij gelegen ziekenhuis met degelijke reputatie.

Gratis extra tip: in dat geval strekt het tot aanbeveling om proactief na te denken hoe je dit verhaal aan de echtgenote zal brengen, en wel op dusdanige wijze dat het er niet op lijkt dat pappie niet goed aan het opletten was, zat te suffen, of ronduit aan het dutten was, en dus – op deze of gene wijze – mede aan de basis lag van het incident.

Ziezo.

Dit was ‘m dan.

M’n eerste pappie-blog voor hardlopers en niet-hardlopers.

Met vier handige tips: wat je allemaal kan (of moet) doen, als je kleintje huilt.

En alvorens wij uit de ether gaan, en omdat het sterker is dan mezelf: toch nog één hardloopvraagje:

Wie heeft er – goede of slechte? – ervaringen met dry needling?

Met sportieve groeten, vanuit de lappenmand,

Peter