Beste lezers,

Vandaag hebben wij eens grote kosten gedaan:

we hebben ons een peperduur fotografiemagazine aangeschaft.

Want de eerwaarde lezers mogen dan wel zo kies en diplomatisch zijn, dat zij nog nooit schampere opmerkingen hebben gemaakt over de amateuristische kiekjes die bij deze blog horen, deep down besef ik het ten gronde: als het ooit iets wil worden met deze blog, dan zullen wij het niveau van onze foto’s moeten opkrikken!

Zo bleek het magazine een fijne feedback-rubriek te hebben, “Leren met Wilmar”.

Wilmar is, naar eigen zeggen althans:

“Een beroepsfotograaf die zowel in opdracht werkt, als eigen werk produceert. Hij probeert met ongewone composities, lange sluitertijden en verrassende invalshoeken zijn fotografie kleur te geven. Hij fotografeert al meer dan dertig jaar, en er werden al duizenden foto’s van hem wereldwijd gepubliceerd”

Enfin, hopelijk zijn die duizenden foto’s niet allemaal foto’s van Wilmar zelf, en werden er ook andere mensen en objecten op de gevoelige plaat vastgelegd. Want duizenden selfies van Wilmar, daar zit deze harde, koude en kille samenleving toch niet op te wachten, zou je denken.

In ieder geval: 30 jaar ervaring, we hebben hier dus niet met een beginneling te maken. En, nu komt het mooie, iedereen, amateurfotografen zoals u en ik, mogen een foto inzenden, met een woordje toelichting, wel graag kort en bondig, en dan geeft Wilmar gratis en voor niets z’n feedback, over wat er beter zou kunnen.

Arabelle uit Aantwaarpe stuurde aldus een foto van haarzelf en haar chouchou, hand in hand pootje badend, aan een parelwit strand, en in een turkoois-blauwe zee, en op de achtergrond zie je hun vakantiehutje op de Malediven. In dat hutje werd er niet alleen Monopolie gespeeld, dat maakt de foto wel duidelijk. Het is dan ook een foto van hun haar huwelijksreis.

Wilmar schrijft dan met veel gevoel voor diplomatie: “Wat een mooi, stomend avontuur moet dat geweest zijn!”, maar vervolgens komt Wilmar met Hollandse nuchterheid ter zake, en merkt hij scherp op dat de palmboom rechtsboven maar halvelings op de foto staat:

“Als je twee meter verder was gaan staan, of, en nu wordt het even technisch, als je iets meer had uitgezoomd, dan had de palmboom wél volledig op de foto gekunnen. Zo. Ik hoop dat je wat had aan deze feedback!”

En het aardige is nu dat Arabelle mocht antwoorden, in dat artikel!

Hoe mooi is dat!

En aldus replikeert Arabelle gevat:

“Bedankt voor je feedback, Wilmar. Jij bent duidelijk geen beginner. Het was inderdaad een, euhm, fantastische vakantie. Die foto moet zowat het enige moment zijn geweest dat we uit ons hutje zijn gekomen! 🙂 Maar de foto ging toch vooral om mijn chouchou, om mij, en vooral, om onze eeuwigdurende liefde, enfin, eeuwigdurend, dat hoop ik toch, en de ‘context’ was dan het parelwitte strand, het turkoois-blauwe water, en dies meer. Dat dit palmboom er niet helemaal op stond, dat deerde ons eigenlijk niet.”

Nou, beste lezers, ik ben zelf geen uitgever van fotografiemagazines, en als je de prijs die ze voor zo’n blaadje durven aanrekenen in ogenschouw neemt, dan zou ik dat misschien wél beter worden, maar in ieder geval, als ik nu de uitgever van dat fotografiemagazine was, dan zou ik Wilmar nog één keer laten reageren!

Iets in deze trant:

“Och mens, ik heb al meer dan 30 jaar ervaring als topfotograaf, mijn duizende foto’s werden wereldwijd gepubliceerd, en ik zeg u dat je die palmboom beter in z’n volledigheid op de foto had opgezet! Een halve palmboom, dat is toch geen zicht? Je zou toch denken dat ze dàt toch moeten kunnen begrijpen, in Aantwaarpe. Komaan, zeg. Wie is er hier eigenlijk de expert in ongewone composities, in lange sluitertijden en in verrassende invalshoeken, jij of ik?”

Nu ik erover nadenk: om het dan af te ronden zou ik Arabelle nog een allerlaatste kans geven om te reageren, bv.:

“Ach, zagevent. Jij met je praatjes. Ik hoef die arrogantie niet. Steek jouw ongewone composities, jouw ellenlange sluitertijden en jouw verrassende invalshoeken maar ergens waar de zon niet schijnt!”

En dan zou ik, als uitgever van het fotografiemagazine in kwestie, de discussie wel stilaan afronden. Kwestie van het respectvol & vriendelijk te houden.

Op een rondje “met modder gooien” zit niemand te wachten.

Alhoewel, in deze harde, koude en kille samenleving weet je maar nooit.

Enfin, wat ik maar wou zeggen: deze arme hardloper is nog steeds niet uit de lappenmand geraakt. Vandaag mocht ik een half uurtje lopen, maar de kuit speelde onmiddellijk weer op. Geen scherpe pijn, maar een vreemd soort kramp. Dry needling, shockwave, massage, het heeft (nog) niet mogen baten. Zo snel mogelijk naar de dokter, vrees ik, en foto’s laten nemen.

Daar weten we ondertussen gelukkig weer wat meer over, dus op dat vlak gaan ze ons geen blaasjes wijsmaken.

Uiteraard gaan we terugkomen, en hopelijk sterker dan ooit. En het is beloofd, dan mogen de lezers bij deze blog prachtige plaatjes verwachten! 🙂

Met fotogenieke groeten,

Peter