Beste lezers,

Ooit moest het er van komen.

M’n àllerlaatste hardloopblog.

Om maar met de deur in huis te vallen, wij hebben er zelf onnoemelijk plezier aan beleefd.

Als we alvast al in de anekdotische wijs mogen schrijven: “zoals die ene keer”, toen ik verhaalde hoe ik was gaan zwemmen, bij wijze van crosstraining (LINK). En hoe ik het dan flink aan de stok had gekregen met de dienstdoende redster, omdat ik een te lange zwembroek aan had.

Tjonge, wat kreeg ik toen hevige & negatieve reacties van de eerwaarde lezers, over hoe arrogant ik wel niet was, en waarom ik dacht dat ik me niet aan de spelregels moesten houden, en dat het nogal gemakkelijk en goedkoop was om die arme redster zo voor schut te zetten, enzovoort, enzoverder.  Terwijl ik het in de realiteit in de verste niet aan de stok had gehad met die redster.

Sterker nog, terwijl ik niet eens wàs gaan zwemmen.

Dat blogje had ik gewoon geschreven, zittend, of beter gezegd, liggend in de zetel, met een uit de kluiten gewassen zak chips naast me, mij al verheugend en verkneukelend op de reacties die komen zouden. Gniffelend zei ik dan tegen Kathelijne: “Poezemie, nu heb ik de kluit nogal ‘ns flink belazerd hé!”, en dat was toch veruit het àllermooiste aan zo’n hardloopblog, daar kon een mens z’n fantasie toch maar mooi in kwijt!

Ach, de tijden van weleer: zij zijn onherroepelijk voorbij, want na de gein en de onzin, gaan wij ons leven – eindelijk – eens een beetje beteren.

Als je de 45 nadert, dan mag het stilaan een beetje ernstig worden. Vele lezers vroegen het mij al één of meerdere keren: of ik naast hardlopen en blogjes schrijven, soms ook nog wel werkte, om den brode?

Ja, dus. Wij werken graag, en met hart en ziel, en in die optiek hebben wij dus besloten om de loopbloggerij definitief vaarwel te zeggen.

De loopblog is dood, en lang leve de werkblog. Met enig gevoel voor ironie, hebben wij ‘m als volgt gedoopt:

https://peteraanhetwerk.com/

En het eerste schrijfsel is van de band gerold, waarbij wij de grote woorden niet schuwen. De boreling gaat namelijk al direct over The Big L, oftewel Leiderschap:

https://peteraanhetwerk.com/2019/01/26/leiderschap/

Mochten de eerwaarde lezers daarin geïnteresseerd zijn, dan zijn zij uiteraard meer dan welkom om bij het genot van een lekker kopje koffie, met een koekje erbij, of onde rhet genot van een fris pintje bier, dat zij helaas zelf zullen moeten tappen, eens na te lezen wat er zoals te zeggen valt over dit uitermate boeiende onderwerp.

In het mooie liedje van Bazart, featuring Eefje De Visser, getiteld “Onder Ons“, wordt in melodische vorm de volgende vraag in de groep gegooid:

“Hoeveel is veel?”

Tja. Op dat soort diepzinnige, bijna mystieke vragen dient deze eenvoudige blogger het antwoord schuldig te blijven.

Maar als ik moet gokken, dan zou ik antwoorden:

“Véél, Mathieu, véél”.

Een beetje hetzelfde met m’n gloednieuwe werkblog: wat ik daar dan per sé mee wil bereiken?

Véél.

Al weet ik nog niet precies wat juist. Time will tell. Een en ander zal natuurlijk wel wat ernstiger, zeg maar gerust, saaier, moeten gebracht worden, en u mag het van mij aannemen: dat zal toch wennen worden. Vanaf nu, gedaan met kolder en klucht, bye-bye scheve woordspelingen over de politieke toestanden en meer bepaald, wantoestanden in ons kleine kikkerlandje.

Het is met een blij & dankbaar gemoed dat wij deze hardloopblog afsluiten. Ik heb genoten van de fijne reacties die steeds volgden na een nieuw blogje, en aan de hardloopbloggerij hebben wij fijne contacten en warme vriendschappen overgehouden, dat kan ik wel zeggen. Dat gaan we innig koesteren, en opslaan op onze – immer krammikiger wordende – harde schijf.

Zo. Wie deze blog de komende weken zou missen, die mag me steeds een klein berichtje sturen, indien ernstig, gelieve zich te onthouden, en wie weet: als het kriebelt, dan moeten wij krabben, en zo komt er dan misschien, for old time’s sake, nog af en toe eens een sentimenteel, belegen bisnummertje!

En de hardlopende lezers wensen wij uiteraard nog vele & gelukkige kilometers!

Met sportieve groeten,

Peter