Beste lezers,

Eerst en vooral, met mijn oprechte excuses dat het eventjes geleden is dat wij nog eens geblogd hebben. Ik stel het mij voor dat de ene dit al erger vond dan de andere. Maar wij hebben wat rétard gekend, want recentelijk zijn we nogal fanatiek aan het Netflixen geslagen.

Wat is dàt een verslavende bezigheid, zeg. Nog erger dan hardlopen. Aan het einde van een aflevering heb je dus welgeteld drie seconden tijd om de televisie uit te zetten, en anders ben je, zonder dat je het zelf in de gaten hebt, alweer naar de volgende aflevering aan het kijken!

Sinds enkele weken zijn we aan hels tempo afleveringen van Peaky Blinders aan het bekijken. Zo’n straffe serie!

Kort samengevat, speciaal voor jullie:

“Peaky Blinders is a British crime drama television series primarily set in Birmingham, in the aftermath of World War I. The series, which was created by Steven Knight follows the exploits of the Shelby crime family. Cillian Murphy plays Tommy Shelby, the gang’s leader, and Sam Neill as Chester Campbell is a commissioned detective from Belfast who is tasked with suppressing the gang” (link)

Die Tommy Shelby, welk een coole gangster is me dat! Birmingham vlak na de Eerste Wereldoorlog, zowaar een stemmige, vrolijke setting. Ik zou er uuuuuren over kunnen vertellen, want we zijn recentelijk dus helemaal into Peaky Blinders, maar we gaan het kort houden.

Ha, en een tweede reden waarom ik even offline ben geweest, is dat ik even diep heb moeten nadenken over m’n passie voor het bloggen.

Ten eerste is het stilaan wel ‘ns tijd voor een nieuwe blog, zo bedacht ik me.

Na hardlopen (deze blog) en na m’n gloednieuwe blog over werken (recentelijke vrucht: “Werken, bekeken door de bril van een 10-jarige“), wordt dit m’n derde blog:

“Privéchauffeur James brengt z’n kinderen naar hun hobbies”

Daar valt namelijk véél over te vertellen. James brengt z’n dochter naar de notenleer. En vervolgens naar de blokfluitles. En cours de route, krijgt James een fikse bekeuring wegens tijdelijk, maar geheel foutief parkeren.

James brengt z’n zoon naar tennisles, maar de tennisleraar heeft volgende week examens, en zit deze week achter met z’n studies. Omdat hij tijdens het academiejaar meer op café heeft gezeten dan in de aula, zo vermoed James, maar dat kan hij niet bewijzen.

James neemt zoonlief opnieuw en onverrichterzake mee naar huis.

Vervolgens brengt James de kids naar de zwemles, en eens ter plaatse, ontstaat er een hoogoplopende discussie, of de kinderen chips zullen nemen van de automaat, dan wel uit de cafetaria.

James beslist dat het eens een chipsloze zwembeurt wordt.

Speaking of which.

Kathelijne sprak me onlangs nog eens aan over m’n blogjes:

“Dat jij dat grààg doet, dat wil ik nog begrijpen, maar dat je dat gratis en voor niets doet, daar kan ik met m’n verstand niet bij, eerlijk gezegd. ‘Goe zot’, zeggen ze daarover, bij ons in Overijse”

Nou. Als feedback kon dat tellen, en aangezien ik de eerwaarde lezers zelf geen euro’s uit de zak wil kloppen in deze tijden van economische malaise, en dies meer, sprak ik enkele grote multinationals aan met de vraag of zij deze hardloopblog niet zouden willen sponsoren.

Daarbij legde ik de nadruk op de hardloopblog, want de werkblog moet nog wat tractie krijgen, en de “James brengt z’n kinderen naar de hobbies”-blog moet nog aangemaakt worden, zo gaf ik ruiterlijk toe.

Na lastige onderhandelingen, op het scherp van de snee, kwam Croky als overwinnaar uit de bus. OK, wij geven het toe, chips vormen nu niet meteen het meest gezonde bestanddeel van een hardloper z’n dieet, maar zij boden nu eenmaal het meeste geld, en voor niets gaat de zon op.

Vanaf nu worden wij dus een aardig bedragje per maand betaald, dusdanig dat wij nu eigenlijk niet meer moeten gaan werken, als we daar geen zin in zouden hebben. Maar ten eerste, goeie lubbes als ik ben, heb ik daar toevallig wél zin in, en ten tweede, ik ben niet van zin om de tak af te zagen waar ik zelf op zit: als ik niet meer ga werken, dan valt het hele idee van de werkblog in het water, nog vooraleer we goed en wel uit de startblokken zijn geschoten!

Maar goed, vanaf nu zullen we het in deze blog dus af en toe over Croky moeten hebben. Hopelijk duiden de lezers mij dat niet euvel, want als zij en masse besluiten deze blog niet meer te lezen, dan zullen ze bij Croky wel twee keer nadenken, alvorens m’n volgende maandbedrag te storten.

In ieder geval, elke blog zal nu, speciaal voor de eerwaarde lezers, een Croky Tip bevatten.

Here we go.

“Dit is de Croky Tip van de week! Als je een pakje chips eet dat al wat ouder is, en er zit een flippo in, dan moet je niet al te gulzig schrokken, want in zo’n flippo kan je dus stikken, echt waar. Bovendien, ook al zit er géén flippo in het zakje chips, dan nog kan je best niet al te gulzig schrokken, want ook zonder flippo kan je je lelijk verslikken in chips met van die scherpe kantjes. Een zakje chips koop je trouwens beter in de cafetaria van het zwembad, die zien er altijd krokant en vers uit. Chips in de automaat daarentegen, die mogen dan wel goedkoper zijn, die zien er toch altijd beduft en over datum uit”

Aanvankelijk wou ik nog het volgende toevoegen aan m’n Croky Tip:

“En nu we het er toch over hebben: in plaats van chips, kan je bij een hongertje eigenlijk ook gerust een appeltje, een banaantje, een peertje, een sappig perzikje, een handjevol zoete kersen, of, als u de rode draad al hebt gevonden, een ander stukje fruit, in je molen slaan. Dat is eigenlijk veel gezonder, voor een hardloper.”

Maar goed, dat schrappen we maar weer, want dat zullen ze bij Croky niet graag lezen, vrees ik.

Soit, waar waren we gebleven?

De hardloopsport. Sinds eind december liggen we stil, en bestaat het leven uit werken, slapen, genieten van de tijd met Quint en Kathelijne, Jarne en Charlotte naar hun hobbies brengen, aan een hels tempo de serie “Peaky Blinders” verslinden, en jaloers uit m’n doppen kijken als ik de exploten zie van andere hardlopers, digitaal of in real life.

De laatste tijd lijkt het wel iets beter te gaan, de spierverrekking lijkt beter, en enkel het onderste deel van de kuitspier lijkt nog stijf.

Misschien gaan we morgen toch eens een poging wagen.

Zouden we?

Een half uurtje?

We laten het hier binnenkort weten!

Met sportieve groeten,

Peter