Beste lezers,

Tot u schrijft een hopeloos verliefde blogger.

Hierbij tonen wij u alvast het kleine dotje, waarvoor wij het zo zwaar te pakken hebben.

Zo’n biejoeke.

Zo mooi als z’n mama.

En toch, de voorbije dagen heeft hij een flinke sprong gemaakt, en dat ging niet zonder slag of stoot. We hebben het eens opgezocht in het wetenschappelijke boekwerk getiteld “Oei, ik groei”, en daarin lezen wij over de sprong na 8 weken:

“Rond 8 weken kondigt zich een sprong aan, en je baby krijgt nu een nieuw vermogen. Je baby is nu in staat om eenvoudige patronen te herkennen. Je baby ontdekt bv. zijn handjes en voetjes, en hij is eindeloos gefascineerd door licht en schaduw. Hij ziet, hoort, ruikt, proeft en voelt dingen die totaal nieuw voor hem zijn. Hij is verward, verbaast, perplex, hij moet alles tot zich laten doordringen, en dat doet hij liefst vanuit een vertrouwde, veilige plek: hij wil bij mama en papa”.

Een beetje een hangerige fase, quoi.

Dat is natuurlijk niet erg, integendeel, het is wondermooi om te zien, dit sprongetje.

Als hij met z’n handjes speelt, zàlig.

Dat er bij wijlen ook eens met de voetjes van mama en papa wordt gespeeld, dat nemen we voor lief.

Van een chaotisch soepje, gaat het plots naar zelfbewustzijn: “Je baby beleefde de wereld als één geheel, als een ‘soepje’. Nu begint hij vaste patronen in dit soepje te onderscheiden. Hij ontdekt bv. zijn handjes, hij bekijkt ze verbaasd en draait ze rond. Nu hij weet dat hij ze heeft, kan hij ze ook gebruiken.”

Juist.

Een kleintje dat plots orde en structuur in de chaos begint te zien, dat is natuurlijk niet niets. Volgens Kathelijne heeft jullie blogger dit sprongetje zelf grotendeels overgeslagen, dus véél kunnen wij er voorts niet over vertellen.

Naast het genieten van Quint, stond er vandaag een héérlijke sunday, runday op het programma.

Twee maanden lang was het sunday, “thuis in de zetel blijven hangen”-dag, door een vervelende kuitblessure.

Quelle misère.

Wat voor iedere hardloper de normaalste zaak van de wereld is, zondag fluks uit je bed springen, en hup, de loopschoenen aan, dat is plots, van de ene dag op de andere, een onbereikbare droom.

Zondag na zondag zat ik aldus op een stoeltje voor het raam, mistroostig te kijken naar al die vrolijke joggers, hardlopers, en elite-atleten die voorbij kwamen.

En vandaag mocht deze jongen opnieuw aan de bak, voor 15 km onversneden loopplezier. Een kleine stap voor de mensheid, maar het deed onnoemelijk veel deugd. Weer of geen weer, ik huppelde er deze ochtend vrolijk vandoor.

In het weidse park van Tervuren. Ik ademde de frisse lucht in, met volle teugen. Ik voelde de regen op m’n huid, en ik genoot, ten volle. De wind waaide guur door het park, en m’n windjack hield alles tegen.

De rechterkuit voelde wat stram aan, maar leek het te houden.

Af en toe versnelde ik eens vijfhonderd meter, zo tot 4:15 min/km. Om vast te stellen dat de conditie helemaal weg is. Foetsie.

Vijfhonderd meter versnellen, en helemaal buiten adem: dat voelt aan als helemaal opnieuw beginnen.

Met kleine sprongetjes. Ja, dan is een mens al ‘ns eventjes huilerig, hangerig, en humeurig, maar uiteindelijk komen we er wel sterker uit, zo valt te hopen.

Of de marathon van Enschede (14 april) nog gaat lukken?

Moeilijk te zeggen.

Misschien is het wel fijn om mee te doen zonder enige ambitie, enfin, met slechts één doel: rustig en heelhuids aan de finish geraken?

Of we kunnen veiligheidshalve nog overschakelen naar de halve marathon?

We zien wel.

Ik kijk er alleszins naar uit, we hebben de website zonet nog eens bezocht: meer dan 10.000 deelnemers, meer dan 100.000 toeschouwers, meer dan 1.000 vrijwilligers, en meer dan 60.000 drinkbekertjes: we zien het al helemaal voor ons.

Dit willen we eigenlijk niet missen: nog enkele sprongetjes, en dan lukt het misschien nog nét? 🙂

Met sportieve groeten,

Peter