Beste lezers,

Recentelijk zei ik tegen Kathelijne, in een conversatie tijdens dewelke ik m’n punt wilde maken:

“Poezemie, ik ben niet op m’n hoofd gevallen hé!”.

Waarbij Kathelijne sterk terugkwam:

“Jawel, lieve schat, jij bent wél op je hoofd gevallen, en nog niet al te stilletjes!”

En inderdaad, beste lezers, dat is zo: op tienjarige leeftijd is deze blogger eens lelijk op z’n arme hoofd gevallen.

Dat was – letterlijk – niet van de poes.

Vandaag de dag kopen ouders in de supermarkt, wanneer de noodzaak zich voordoet, enkele dozen melk, en dat is dat.  Niet zo, tijdens de rauwe, bikkelharde jeugd van jullie blogger. Als bij ten onzent de melk op was, wel, dan kon deze Chinese vrijwilliger zich par vélo naar de dichtstbijzijnde melkboer begeven. Deze was, naar ik schat, toch een 12-tal kilometer verwijderd van onze ouderlijke woonst.

Met de lege melkkan ter hand peddelde ik aldus naar de melkboer, en met een volle kan melk, van pakweg 6 à 7 liter, keerde ik dan – sakkerend en vloekend – huiswaarts. Tijdens zo een terugtocht sloeg er eens een poes tussen m’n voorwiel.

Waar die poes plots vandaan kwam, dat hebben wij nooit geweten, maar dus, in ieder geval ging ik toen met melkkan en al flink overkop.

Dientengevolge ben ik geland op m’n hoofd.

Met barstende hoofdpijn kwam ik thuis, en ik liet de aanwezige gezinsleden weten dat ik op m’n hoofd was gevallen.

“Daar waren wij reeds van op de hoogte”, zeiden m’n ouders, en toen kon ik opnieuw naar de melkboer, om een nieuwe kan melk. Met het vriendelijke maar dringende verzoek om de melkkan dit keer niet te laten vallen, onderweg.

Ach, beste lezers, wat is jullie blogger toch opgegroeid in een ruw tijdperk. Toen ik de volgende ochtend wakker werd, met schelle, intense hoofdpijn, meldde ik met spijt in het hart aan m’n ouders dat ik helaas niet naar school kon, met die verschroeiende hoofdpijn van me. Nou, zelden heb ik ’s ochtends zo snel en gezwind achter m’n schoolbank gezeten, met verschroeiende hoofdpijn en al.

Vergelijk dat gerust eens met de jeugd van tegenwoordig.

Vandaag de dag zou ik onze Quint eens met de fiets naar de melkboer moeten sturen om een kan melk, wij zouden wat meemaken.

Enfin, nog twee keer slapen, en de marathon van Enschede staat voor de deur. De voorbereiding was geen lachertje: in januari bedroegen de wekelijkse volumes 0 km, 2 km, 13 km, en 5 km.

In februari: 0 km, 5 km, 16 km, en 26 km.

Met dank aan een kuitblessure waarvan de oorzaak maar niet gevonden werd. Uiteindelijk was de enige piste nog: foto’s laten nemen, maar daar had ik niet veel zin in. Ik dacht, foto’s laten nemen, dat doen we niet. Voor je het weet komen er operaties van, en dat is het me niet waard. Hardlopen is heel leuk, en méér dan een hobby is het een passie, maar dit spelletje kent ook zo z’n grenzen.

Dus rustig laten helen, was de boodschap. En op een laag pitje trainen, was de enige way to go.

In maart kon ik terug een beetje beginnen trainen (tot 50 à 60 km per week), maar op geen enkel moment kon ik echt op intensiteit trainen.

Dat betekent dat marathon nummertje 20 wellicht erg gezapig gaat verlopen, met deze voorbereiding heeft het niet veel zin om all-out te gaan.

Dorothé was zo vriendelijk om me op voorhand het parcours even door te sturen:

https://afstandmeten.nl/index.php?id=2269020&key=MRCcgkdJJeONQ

Waw.

Dat zag er op het eerste gezicht bijzonder ingewikkeld uit. Hopelijk wordt het goed aangeduid waar je naar links moet, waar je naar rechts moet, en waar je rechtdoor moet, of deze padvinder gaat toch een merkwaardige afstand neerzetten, op de marathon. Op dit moment zie ik dat er 1.139 deelnemers aan de marathon zijn, ongeveer 2.300 deelnemers aan de halve marathon, en dan zijn er nog de 5 km en 10 km runs, de kids run, de company run, enfin, voor ieder wat wils dus.

Voor de verandering, heb ik eens op voorhand gekeken hoe het gesteld is met de bevoorrading. Goed, dus: elke 2,5 km is er een verzorgingspost met water en bananen, en om de 5 km is er een post met isodrink.

Voorts heeft elke post ook sponsen, maar die gaan we vermoedelijk niet zo hard nodig hebben: volgens buienradar zal het slechts 4 graden zijn, en ik wil geen zeurpiet zijn, maar dat vind ik dus nét iets te fris, naar mijn zin. Laten wij hopen dat Armand Pien hierboven in de hemel nog een beetje wil bijsturen.

Voor de jonge lezertjes, zo die er zouden zijn, misschien nog even meegeven dat Armand Pien de weerman van dienst was, toen deze blogger opgroeide & thuis placht te komen met barstende hoofdpijn en een lege melkkan.

Ja, daar mogen wij wel trots op zijn: na de BBC was de Vlaamse televisie de eerste in heel Europa die met een uitgebreid weerbericht op het toneel verscheen.  Over Armand Pien werd postuum gezegd dat hij de gave bezat om in eenvoudige bewoordingen uit te leggen hoe complexe atmosferische verschijnselen werkten, zonder er postuum bij te zeggen dat hij er met z’n voorspellingen meestal glad naast zat.

Wat best merkwaardig was: het weerbericht werd destijd uitgezonden na het nieuws zonder dat er een vastgestelde tijdsduur voor was.

Afhankelijk van de moodswings van Armand kon de verdere programmering van de avond dus gerust ‘ns een half uurtje opschuiven.

Zo. En dan gaan wij ons nu, op afzondering te Gent, mentaal voorbereiden op marathon nummertje 20.

Nog twee keer slapen!

Aan iedereen die er zondag in Enschede bij is: geef gerust een seintje, en dan kunnen wij daar eens in levende lijve kennis maken, mocht dat nog niet gebeurd zijn! Je kan me herkennen aan de knalgele t-shirt, met de naam van deze blog er op geprint 🙂

Met sportieve groeten,

Peter