Beste lezers,

In m’n vorige blog beschreef ik op indringende wijze hoe ik als kleine bengel vaak melk moest gaan halen, bij de melkboer, en hoe ik zo’n ‘ns een keer flink op m’n hoofd ben gevallen.

Dat verhaal heeft bij menig lezer een gevoelige snaar geraakt!

Zo bezorgde blogger Robby ons de volgende aangrijpende getuigenis:

“Ook ik mocht tijdens mijn jeugd bij mijn grootouders naar de melkboer om melk. En dat gebeurde ook niet zonder ongelukken. Eens vastgezeten met het voorwiel in de treinsporen. Ook gevallen met de volle melkkannen. Maar bij mij bevond de melkboer zich in dezelfde straat.”

We wensen Robby trouwens een dikke proficiat met zijn deelname aan de marathon van Parijs, wij kijken alvast uit naar het verslag!

Nu, het was niet mijn bedoeling om met de kleine anekdote over de melkboer, pijnlijke jeugdtrauma’s op te rakelen en oude wonden weer open te rijten. Wat bv. Hubert Coucke, liet ons weten:

“Beste Peter,

Welk een mooie blog hebt u toch weer geschreven! Dat verhaal over de melk die je moest gaan halen bij de melkboer, wat heeft mij dat gerààkt! Als jonge knaap moest ik ook regelmatig melk gaan halen bij de melkboer. Daarbij ben ik ook eens flink op m’n hoofd gevallen. Niet omdat er een poes tussen m’n voorwiel was geraakt, en niet omdat ik in de treinsporen kwam vast te zitten, van de treinverbinding die door onze straat loopt, maar doodgewoon, omdat ik in een put was gereden! Een redelijk diepe put, moet ik zeggen. Het kader van m’n fiets: los in twee gebroken! Nou, toen ik dat thuis vertelde, heb ik geen applaus gekregen. Wel een paar flinke meppen. Maar goed, zo ging dat nu eenmaal, in die tijd.

Maar het traumatische van heel het verhaal is dat m’n broer en ik een beurtrol hadden, de ene keer moest hij, de andere keer moest ik. En nu was m’n broer me toch een carrottentrekker eerste klas! Als ik geen 9 keer op 10 melk moest gaan halen, het zou me verwonderen. De excuses waar dat rotjoch telkens mee afkwam, dat hou je niet voor mogelijk! Man, man. Vele tranen heb ik geschreid, omdat ik wéér naar de melkboer kon fietsen, hier 27 km verder, terwijl m’n broer op z’n luie krent in de zetel op de Playstation bleef spelen!

Enfin, het is uiteindelijk goed afgelopen, zowel met mij als met m’n broer. Onze Marc is uiteindelijk nog miljardair geworden, en hij heeft nu ook een topvoetbalclub in het Brusselse. De supporters dragen hem op handen, en het zou raar moeten lopen als ze dit jaar nog naast de landstitel grijpen.

Allez, ik ga u laten, want ons Mariette zegt dat ik aan tafel moet komen. Hopelijk tot hoors, bij leven en welzijn, want ons Mariette heeft vele talenten en kwaliteiten, maar “keukenprinses” zit daar niet tussen. Op hoop van zegen, dus!

Groetjes & toedeloe,

Hubert”

Nou, beste lezers, geef toe, dat zijn toch getuigenissen die door merg en been gaan?

Enfin, over naar de edele loopsport.

Deze ochtend stonden wij met een klein hartje aan de start van marathon van Enschede.

Met een klein hartje, want zoals ik in m’n vorige blog al heb uitgelegd, in januari en in februari heb ik niet veel kunnen trainen, dat ga ik eerlijk gezegd geen tweede keer uit de doeken doen.

De bedoeling was om rustig te beginnen, maar wel aan een tempo dat ik consistent zou kunnen volhouden. Daarbij dacht ik, kom, we gaan eens zot doen. In plaats van voortdurend m’n hartslag te monitoren, heb ik geprobeerd om op m’n ademhaling te lopen. Gewoon, gecheckt welk tempo ik kon lopen zonder buiten adem te geraken. Dat was 4:45 min/km, en zo gingen we van start. Dat liep verbazingwekkend stabiel: halverwege kwamen we door in 1u41, en we zijn gearriveerd in 3u23, bijna geen verval dus, tijdens die tweede helft.

Ik wil er niet te lang over doorbomen: maar dat vond ik dus supertof, die tweede helft zonder verval lopen, en een constant tempo aanhouden. Zo comfortabel! Als ik ooit nog eens “Sub 3” wil proberen, dan is dat misschien de truuk: zodanig trainen, dat je de marathonafstand comfortabel aan 4:15 min/km afhaspelt.

Rond km 33 stond Kathelijne me op te wachten, en ze riep: “Hier lekker ding van me, een drinkbus met Maurten”. Niet toevallig m’n lievelingsdrankje! Ik antwoordde: “Dankjewel, liefde van m’n leven! Alles gaat prima!”, en zo dribbelde ik blij van hart verder.

Onze Quint riep niets, want die lag te pitten.

Wat me opviel, waar ik normaal niet zo op let, maar wat ik nu observeerde: wat een slagveld is die marathon toch! Vooral na km 33: aan de kant zag ik veel hardlopers die wandelden, wegens stikkapot, of wegens gekwetst. Zelf kreeg ik rond km 36 zowaar terug last aan m’n rechterkuit, waar ik de voorbije maanden mee gesukkeld heb. “Verdomme toch”, sakkerde ik. Even overwoog ik wat ik nu zou doen. Maar de pijn was te harden, en vol zelfliefde sprak ik mezelf toe: “Fuck it, gewoon doorgaan, De Groof, en niet miepen!”

En aldus geschiedde. Kathelijne was na km 33 (nabij ons hotel) direct naar km 39 gereden, en daar zagen wij elkaar een tweede keer, m’n hartje maakte een sprongetje, en ik riep: “Bedankt tortelduifje, dat je er wéér bent voor me! Wat ben ik jou dankbaar!”. Enzovoorts, enzoverder, en toen liep ik gezwind verder. De toeschouwers mochten dit gerust melig en klef vinden, maar als ik me dat allemaal moet aantrekken, dan zijn we ver van huis.

Alles verliep prima, en de laatste kilometer was er zowaar ruimte voor een flinke eindsprint … Dat was een héérlijk gevoel, helemaal in de laatste rechte lijn nog een lange eindsprint inzetten!

Bij de aankomst was het duidelijk hoezeer Quint onder de indruk was van de sportieve prestatie van zijn papa.

Mocht iemand mijn bescheiden mening vragen over de marathon van Enschede, dan zou ik zeggen: “Een regelrechte topper!”. Je loopt er voortdurend in het groen, het is een prachtig parcours, de kilometeraanduiding was erg duidelijk, op geen enkel punt kon je verloren lopen, en de bevoorrading vond ik prima, zeker als ik die kon aanvullen met m’n Maurten. Als enige minpuntje zou ik zeggen dat er iets te veel wind was, maar ik vermoed dat de organisatie daar niet veel kan aan doen 🙂 Gelukkig was het weer wel een héél stuk beter dan gisteren. Voorts: een deelnemersveld van ideale grootte, en véél publiek. En zo’n enthousiaste toeschouwers … !

Zo. Nu kunnen we beginnen nadenken over welke najaarsmarathon we gaan doen … ! Tips, iemand ?

Tot slot van deze blog, een heel dikke merci voor Kathelijne en Quint, voor Benny (die 4^de werd!) en Britt, en ook dankuwel voor de vele lieve berichtjes op Strava, op Facebook, op Instagram, op Twitter, op Whatsapp, en wat een mens vandaag al niet in het oog moet houden! 🙂

Met sportieve groeten,

Peter