Beste lezers,

Recentelijk waren Kathelijne en ikzelf op bezoek bij de kinderarts met ons Quintje.

De kinderarts complimenteerde ons, dat Quintje al prima rechtop kon zitten. “Ja”, beaamde Kathelijne, “Dat ons Quintje graag, veel, en goed op z’n krent kan zitten, dat is een talentje dat hij van zijn papa heeft meegekregen”.

Waarbij ik mij genoodzaakt zag om overmacht in te roepen:

“Jazeker, deze week heb ik veel op m’n krent gezeten, maar ik was snipverkouden, inclusief keelpijn en oorpijn, dus geen wonder dat ik iets méér heb moeten rusten dan gewoonlijk, ik heb zelfs een training moeten skippen”, zo lichtte ik toe.

De kinderarts gaf geheel ongevraagd haar mening en zei nogal snibbig:

“Meneer, ik vermoed dat er veeleer wordt verwezen naar uw ondermaats aandeel in het huishouden”.

Wat ik graag en met klem tegensprak, want recentelijk heeft jullie blogger zelfs gekookt, dames en heren, en koken is mij dunkt toch een héél essentieel onderdeel van het huishoudelijke leven.

Culinair fijn besnaard als wij zijn, opteerde jullie blogger voor een gerechtje uit het boek “Vegetarisch koken voor sporters”, geschreven door ene Anita Bean, toch een naam waar je breed mee kan uitpakken, als je vegetarische kookboeken op de markt brengt.

Enfin, het was hier schransen & smullen, dus graag bevelen wij dit gerechtje warm aan.

We gaan de bereiding wel niet volledig uit de doeken doen, dit is tenslotte geen kookblog.

De geïnteresseerde smulpapen kunnen het gerechtje terugvinden op bladzijde 81, onder de noemer “Salade met halloumi en rode paprika”.

Voor de volledigheid, om aan dit gerechtje een persoonlijke toets te geven, en omdat we geen rode paprika’s in huis hadden, en wel groene, toverde ik deze variant op tafel: “Salade met halloumi en groene paprika”.

Daar hebben wij geen klachten over gekregen, en sterker nog, mocht mijn mening dienaangaande gevraagd worden: wat mij betreft leek de variant met groene paprika’s zo mogelijk nog smakelijker dan de oorspronkelijke versie met de rode paprika”s.

Zo.

Hardlopen, dan maar weer.

Recentelijk hebben wij eens zotte kosten gedaan, en wij hebben ons de Polar Vantage aangeschaft. Daar had ik wel al veel bedenkelijke feedback over gehoord, maar goed, in de omgekeerde richting geredeneerd had ik bijzonder weinig zin om van merk te veranderen, want de Polar-applicatie (mobiel en op de pc) gebruik ik graag, en als je dat eenmaal gewoon bent, dat is toch wel gemakkelijk. Als je van programma wil veranderen, dan ben je toch steeds even zoet voor alles weer werkt, dus gemakzuchtig als we zijn, bleef ik maar trouw aan Polar, en ik dacht, kom, we nemen eens een risicootje.

Echter, bij de eerste training ging het al flink mis: een warming up van drie kilometer werd mits een flinke brok wishful thinking door Polar gerapporteerd als vijf kilometer.

Dat was dus m’n allereerste opwarming ooit, aan 2 min 52 sec / km.  Op zich is dat wel positief, aan het tempo van deze opwarming kan ik in principe nog voor Eliud Kipchoge de marathon onder de 2 uur afhaspelen 🙂

Vandaag stond er een lange duurloop van 30 km op het programma, met 6 tempoblokken van 2 km (rond de 4:15 min/km). Wat ik zeker eens goed wou bekijken is de functie van de Polar Vantage V om het vermogen in de gaten te houden. In de wielrennerij is vermogen (wattage) toch dé maatstaf der dingen. Bij hardlopen daarentegen is hartslag de meest gebruikte maatstaf.

Zoals ik onmiddellijk kon zien tijdens m’n training: waar de hartslag pas na een tijdje reageert op een prikkel, reageert de meting van het vermogen quasi-onmiddellijk.

De hamvraag is natuurlijk waarom dat interessant zou kunnen zijn?

Wel, we zijn er eens in gedoken. Op de website van Polar vind je volgende blog over hartslag versus vermogen: link. Vermogen en hartslag zijn twee totaal verschillende metingen: “Heart rate is a measure of the heart’s power, controlled by the involuntary and autonomic nervous system. It measures the rate at which the heart works, so if heart rate changes, also the heart’s work rate changes”.

Vermogen daarentegen zegt eerder iets over de “output” van de cardiologische inspanning, nl. in welke mate je je spieren dan aan het werk kan zetten:

“Power is a measure of skeletal muscle power, controlled by the voluntary nervous sytem. It measure the rate at which skeletal muscles, as opposed to the heart, do mechanical work”.

In de blog van Polar wordt hartslag versus vermogen als volgt voorgesteld:

1. Voor trainingen met lage of medium intensiteit kan je je prima op hartslag baseren. In je aërobe zone wil je vooral weten of je de hartslagzone respecteert.
2. Voor high intensity training, bv. een intensieve intervaltraining, kan je best naar vermogen kijken. Je probeert dan zo hard mogelijk te gaan, en dan zegt vermogen méér over de mate waarin je je anaërobe systeem belast.
3. Maar eigenlijk, feitelijk, alles in beschouwing genomen, is het advies in dit artikel dat je best hartslag én vermogen in de gaten kan houden: “When you measure both heart rate and power, you can add variation to your training by sometimes training with a high muscle load and sometimes with a high cardio load. If you notice that your Muscle load values are higher than usually and you feel soreness in your muscles, it’s a good idea to go for (lower intensity) cardio training.”

Door je hartslag én je vermogen in de gaten te houden, kan je zien wanneer je oververmoeid geraakt: “Power to heart rate ratio is a useful indicator of the body’s response to training. You can follow your training sessions that are performed at comparable power, and if you notice consistent increase in heart rate as compared to normal, you might be suffering from stress”. 

En omgekeerd, als positieve ontwikkeling: “If your heart rate has decreased while your power has remained the same, this is (often) an indication of improved cardiovascular fitness”.

Zo. Daar gaan we de komende weken dus eens goed naar kijken.

Voor lange duurloop van 30 km, zag het er op Strava best merkwaardig uit.

De tempoverdeling zit vooral links van de zone “Drempel”, wat ik ook zou verwachten, want er was 6 km bedoeld als “warming up”, er was 6 km bedoeld als “cooling down”, en voor de tempoblokken mikte ik op 4:00 à 4:15 min/km.

Echter, bij de verdeling op basis van “Vermogen” ziet de training er helemaal anders uit: namelijk 34% in de zone “Drempel”, en zelfs 23% rechts in de zone “VO2Max” en 12% in de zone “Aëroob”.

Misschien kan dat betekenen dat ik met relatief veel vermogen, een relatief laag tempo behaal. Maar evengoed, zou het kunnen dat die zones nog niet goed staan ingesteld. Blijkbaar worden Vermogen-zones ingesteld op basis van de “FTP” (“Functional Treshold Power”) die je kan berekenen door 20 minuten voluit te lopen, maar die test heb ik nog niet gedaan.

In de Polar app staat Vermogen helemaal anders ingesteld: zones 1 en 2 gaan tot maar liefst 411 watt, en zo bekeken was +92% van de training in zone 1 en 2, met een heel klein percentage in de zones 3 tot 5.

Hoe dan ook geeft de grafiek met Vermogen een raar, eerder vaag plaatje:

Daar kan ik zelf niet veel uit afleiden. Terwijl je als hardloper toch onmiddellijk, in één opslag kan zien hoe het met je hartslag was gesteld tijdens een training met tempoblokken, je herkent de blokken op het zicht:

Maar goed, dit was slechts de eerste keer dat we de wondere wereld van het vermogen verkenden, we gaan ons daar een beetje verder in moeten verdiepen 🙂

Ondertussen ben ik uiteraard benieuwd naar andere ervaringen met hardlopen & vermogen? Meer specifiek, heeft iemand ervaring met de Stryd? Dat is blijkbaar een toestelletje dat meer geavanceerd werkt, met o.a. meting van de windkracht, en met een algoritme om de “Critical Power”- grens en de correcte zones te becijferen, etc.?

Met sportieve groeten,

Peter