Beste lezers,

Ik weet natuurlijk niet hoe het met jullie gesteld is, en daarom vraag ik het maar op de man of op de vrouw af: trainen jullie graag interval?

Ik verneem het graag!

Wat mijzelve betreft, is mijn relatie met interval wat ze op Facebook zouden noemen, complex.

Jazeker, vaak heb ik er schik in, en besef ik ten gronde dat een beperkt aantal kwalitatieve kilometers méér zoden aan de dijk brengen dan een overdreven hoog aantal tussenin-kilometers (aan een te hoog tempo om te herstellen of rustig te lopen, en aan een te laag tempo om de conditie aan te scherpen).

Op andere momenten is zo’n intervaltraining een hel. Dan sakker ik luidop, en vervloek ik de dag dat ik besliste om te gaan hardlopen, in plaats van, pakweg te gaan bridgen of kleurenwiezen.

Als je dan toch aan het vloeken bent, dan wil je natuur wél graag weten wie je precies moet vervloeken.

Dankzij de bijbel van het hardlopen, geschreven door Tim Noakes en getiteld “The Lore of Running”, kwamen wij het te weten: de Oostenrijker Franz Stampfl was de grondlegger van de intervaltraining.

Enfin, hij heeft interval-sprintjes natuurlijk niet uitgevonden. Onze voorouders, de Neanderthalers, kenden de intervaltraining ook reeds, met name wanneer zij rustig en gezapig een mammoet op de hielen zaten, en deze zich plots omdraaide, waardoor een snedige versnelling gewoon toch aan de orde was.

Maar Franz was dus een van de eersten die de intervaltraining als basis opnam in zijn trainingsleer. Naar verluidt hielp hij Roger Bannister, de eerste mens die de 4-minuten grens doorbrak op de Mijl.

Wetenschappers dachten voorheen dat het fysiek onmogelijk was om de Mijl onder de 4 minuten te lopen. Mochten de lezers het zelf eens willen proberen thuis: dan moet je dus onder de 2 minuten en 30 seconden per kilometer lopen, ik zou de eerwaarde lezers warm aanbevelen om zich eerst goed op te warmen, alvorens met deze snelheid uit de startblokken te schieten.

De historische “Miracle Mile” race vond plaats op de memorabele dag des Heeren 6 mei 1954, op de Iffley Road track in Oxford.

Roger Bannisters liep er 3 minuten en 59 seconden, en hij zei daarover:

“No human is limited”.

Helaas, dat was geen slogan die hij zelf had bedacht, die slogan had hij koudweg gestolen van Franz Stampfl, want die zei eerder al:

“There’s nothing a man can’t do if the spirit’s there”. 

Ook wel bijzonder voor die tijd, is dat Franz Stampfl heel sterk aan de mentale aspecten van hardlopen werkte, zoals de motivatie van de pupil:

“Since Franz Stampfl did have a lot of contact with Bannister for the six months before his four-minute mile race, he certainly helped Bannister focus his interval training — for example, gradually reducing the time of the repeat 400’s. However, it was also clear that Stampfl was able to work on Bannister’s mental attitude” (bron)

En aldus geschiedde.

Stampfl zag de rol van de coach als volgt:

“The coach’s main job is 20 percent technical and 80 percent inspirational”.

Dat was een redelijk nieuw inzicht in die tijd.

Het leven van Stampfl leest als een spannende roman, trouwens. Hij werd geboren in 1913, en tijdens z’n jeugd was hij voornamelijk bezig met kunst, en toen in 1937 de subsidies grofweg getorpedeerd werden door een nieuw aangetreden regionale regering, was het vet van de soep, en trok Stampfl z’n culturele conclusies.

Bovendien zag Stampfl de bui hangen: hij zag de opkomst van Adolf Hitler aankomen, en vervolgens werd hij uit Oostenrijk verbannen omdat hij weigerde de instructies van de Oostenrijkse Olympische ambtenaren op te volgen.

Stapmfl trok naar het Groot-Brittanië, maar in 1938, na de Anschluss, eiste de Britse regering dat Stampfl (en andere Oostenrijkers) het land zouden verlaten tenzij zij een unieke en noodzakelijke vaardigheid konden aantonen. Stampfl beheerste de ski-kunst, en stelde voor aan de Atletiekassociatie dat hij Noord-Ierse atleten zou coachen in de skikunst.

Edoch, in gans Noord-Ierland was nergens een berg te vinden waarop sneeuw lag, en in juni 1940, werd hij geïnterneerd als potentiële vijand, en hij werd prompt naar een interneringskamp in Australië gestuurd.

Daar was Stampfl niet van gediend, en hij ging in hongerstaking. Daar lagen de Britten niet wakker van, en aldus besloot Franz Stampfl om toch maar weer z’n buikje rond te eten.

Allemaal goed en wel, maar het schip van Franz (de Arandora Star) werd vervolgens getorpedeerd door een Duitse onderzeeboot, en de lezers zullen het zich kunnen voorstellen: binnen de kortste keren zonk de Arandora Star naar de bodem.

Stampfl sprong in de ijskoude zee en hij moest maar liefst acht uur lang zwemmen alvorens hij gered werd. Voor de eerwaarde lezers die dat ook eens willen proberen, zou ik warm aanbevelen om eerst even goed na te denken wat het plan B is, mochten zij halverwege toch oververmoeid geraken.

Acht uur lang zwemmen in een ijskoude zee, daar was Stampfl ook niet over te spreken, maar hij had geluk, want honderden passagiers kwamen om het leven bij deze aanval.

Straf, maar wél waar: zij die het overleefden werden – eenmaal weer in Groot-Brittannië –  opnieuw geïnterneerd, en opnieuw op de boot naar Australië gezet.

Na de oorlog werd Stampfl een succesvolle coach in Australië, en ook na een zwaar verkeersongeluk, waarbij zowel benen als armen verlamd raakten, bleef hij atleten coachen.

Er werd een film gemaakt over het bewogen leven van Franz Stampfl, “A Life Unexpected”, maar die hebben wij nog niet bekeken.

Voor de dames, enfin, en misschien ook voor de heren, het is met Ethan Hawke.

Enfin, misschien voer voor de kerstperiode:

Zo.

Over het algemeen kunnen wij wel zeggen dat de grondlegger van de intervaltraining niet steeds naar waarde werd geschat, vele hardlopers zullen deze meneer wellicht niet kennen, en in “The Lore of Running” lezen we dan ook:

“The contribution of Franz Stampfl to the evolution of running training merits far greater recognition than it has received!”

Voilà.

En dus.

De volgende keer dat je tijdens een intervaltraining vloekt en sakkert, dan weet je aan wie je moet denken! 🙂

Met sportieve groeten,

Peter

Met