Beste lezers,

Voor wij er in vliegen, misschien eerst een korte maar belangrijke dienstmededeling, die enkelen onder jullie zullen betreuren, maar die velen onder jullie zullen toejuichen: we gaan het kort houden.

Enfin, vandaag toch.

Kathelijne liet mij weten dat zij deze avond nood heeft aan wat quality time, en de machtsverhoudingen in onze ménage in acht genomen, betekent zulks dat wij het vandaag niet in het lang en in het breed zullen kunnen uitleggen, wel integendeel.

Welnu, laat ons dan gezwind van start gaan, vandaag was een warm dagje, vol dankbaarheid.

M’n eigenste broer is aan een blog begonnen, en nog wel een héle mooie.

Dus we beginnen deze (ultrakorte) blog met een streepje reclame: dit is de travelblog van m’n broer & ik zou iedereen warm willen aanraden om die eens met een bezoekje te vereren, en dan een vriendelijk berichtje achter te laten, en voor wie geen inspiratie heeft, geef ik alvast een mogelijk tekstje mee:

“Die blog van uw oudere broer is de allerbeste van Europa, inclusief het Verenigd Koninkrijk, voorlopig toch nog, maar die travelblog van u, die is NOG beter, dat is zowaar de beste van de hele wereld, wat zeg ik, van het hele universum! Keep going!”

Zoiets.

Alvorens ik het nog vergeet, dit is de link:

“Er komt een moment dat je moet vertrekken, zelfs als je bestemming niet vastligt”.

Die poëtische titel alleen al! Dat had ik zelf niet beter kunnen verzinnen.

Het warme dagje vol dankbaarheid had ook met ons Quintje te maken. Zo’n schatje. Elke keer ik zie hoe die groeit en bloeit, smelt ik helemaal. Vandaag gingen wij met onze Quint naar m’n werk, want de Sint kwam. Helaas heeft ons Quintje twee nonchalante ouders, die allebei niet uitblinken in time management, en vooral ondergetekende durft de klok wel eens uit het oog te verliezen, enfin, en toen wij aankwamen was de drukbezette Sinterklaas alweer vertrokken, hij nog andere verplichtingen.

En toch was ons ventje zielsgelukkig met z’n gloednieuwe speelgoedgarage. Hij repareert ook graag kranen en verwarmingsinstallaties, dus volgens mij heeft ons Quintje een heleboel “handige harry”-genen geërfd van een van zijn verre voorouders, want van mij heeft hij het alleszins niet.

Enfin, waar waren we gebleven, want we gingen het kort houden, dacht ik.

De 400 meter!

De 400 meter en de 800 meter vormen eigenlijk de overgang tussen de sprintonderdelen en de middellange afstanden. Oorspronkelijk was dit een nummer in het 19de-eeuwse Engeland, en eigenlijk werd er dan een ronde van 440 yards gelopen. Dit zijn eigenlijk 402 meters, en toen dit nummer ook populair werd in Europa, waar het metrieke stelsel werd gebruikt, werd de afstand veranderd in 400 meter, en zodus en zodoende, kwam dat allemaal in orde.

Alhoewel de Engelsen daar aanvankelijk niet blij mee waren, in het 19de-eeuwse Engeland. Menig Engelsman of Engelsvrouw zei toen: “Als het zo zit, kunnen we misschien maar beter vertrekken, uit die verdomde Europese Unie”, terwijl anderen al lang content waren, dat ze vanaf nu 2 meter minder moesten lopen.

Goed. We gaan het kort houden. Vandaag stond er een training op het programma met 3 km inlopen, dan 2 km aan 4:20 min/km om een beetje in vorm te geraken, en dan …

10 x 400 meter sprinten.

Voluit.

Hemeltjelief. 

Vroeger vond ik die 400 meter sprints niet zo erg. Als die in m’n schema stonden, trok ik me langzaam op gang, en ik ga niet zeggen dat ik dan aan langzame duurloop-tempo slofte, maar veel scheelde het niet.

In m’n log schreef ik dan: “De 400 meter sprints gingen vlot”.

Tot ik dan eens de ferme stommiteit beging om erbij te schrijven:

“Eigenlijk voelde ik me nadien niet eens moe, dus ik denk dat de conditie goed zit”.

Nou. Beste lezers, zo snel kreeg ik nog nooit een emailtje van Benny. Dat dat de bedoeling niet was. Dat je de 400 meter sprints vollen doemp moet lopen.

De bedoeling is dat je na zo’n 400 meter sprints helemaal kapot zit.

Pff. Dat viel me tegen, want ik behaal graag met minimale inspanningen, maximale resultaten. En zodus en zodoende, nemen wij de sprinttrainingen de laatste maanden beter ter harte. Ik moet daarbij deemoedig het hoofd buigen, en het grif toegeven, dat helpt dus. Het leidde de afgelopen weken tot enkele mooie resultaten (PR op de 10 km, PR op de 15 km).

Maar zo afzien!

Toen ik vandaag die 10 x 400 meter sprints deed in het park van Tervuren, was dat nog op een stuk terrein met hoogtemeters en al, en met een strakke wind. Ik deed m’n sprints tussen de 3:15 min/km en de 3:30 min/km. Bij aankomst plooide ik telkens dubbel, om weer een beetje op adem te komen.

Bij m’n meest intense sprint, kwam een ouder koppel me vragen of het een beetje ging, dan wel of zij een ambulance moesten laten aanrukken.  “Nee, nee”, hijgde ik, “Dat hoeft niet. Ik ben gewoon 400 meter sprints aan het doen, en ik moet zien dat ik zo’n beetje tijden loop waar ik mee kan thuiskomen, en die ik met goed fatsoen in m’n log kan posten. Anders zwaait er wat!”

Hun grijze en wijze hoofden schuddend, zetten zij hun gezapige wandeling verder, en ik dénk dat ik meneer nog net hoorde zeggen, tegen zijn eega: “Die denkt zeker dat hij nog 30 jaar is”.

Wat, in alle eerlijkheid en transparantie, dus niet geval is.

Bij thuiskomst was ik super dankbaar. Dat m’n kramikkige lijf dit soort strapatsen toelaat.

Ik had alles gegeven wat ik kon.

En in vergelijking met de wereldtoppers, die 400 meter in een 43-tal seconden afhaspelen, deed ik er ongeveer dubbel zo lang over.

Maar goed, alles is relatief in het leven, en iedereen kan maar z’n uiterste best doen, and that’s it.

En het verblijdde m’n hart bij thuiskomst dat er iemand al in de potten aan het roeren was! 🙂

Er is in het leven zoveel om blij om te zijn.

En toen kwam ik de volgende quote nog digitaal tegen:

“There comes a time in life, when you walk away from all the drama, and the people who create it. Surround yourself with people who make you laugh, forget the bad, and focus on the good. Love the people who treat you right. Life is too short to be anything but happy. Falling down is part of life. Getting back up is living.”

Voilà. 

Dat leek me een mooie om mee te eindigen. 

En zeg nu zelf, beste lezers, was dit geen ultrakort blogje?

Met sportieve groeten,

Peter