Beste lezers,

Graag beginnen wij deze blogpost vandaag met een minuutje ingetogen stilte.

Voor Kristof. Je zal maar een boek hebben geschreven “F*ck de zijlijn”, en dan op zo’n koudhartige manier aan kant worden geschoven door dingske, allez, hoe noemt ze nu weer?

Wij zijn het vergeten. Tjonge. Het geheugen van jullie blogger gaat er niet op vooruit, zo dienen wij vast te stellen. Nu, in ieder geval, wanneer zij op televisie verschijnt, dan vraag ik steevast aan Kathelijne: “Poezemieke, zeg nu zelf, het kan toch bijna niet anders, of die moet voortdurend een helse rugpijn hebben?”

Waarbij Kathelijne dan de vermoorde onschuld speelt en vraagt waarom, dingske, allez, ik zou het 1.000 keer kunnen zeggen, dan zo’n helse rugpijn zou hebben?

Waarop ik dan weer: “Allez, schattie, wat een vraag stel je me nu. Met zo’n koplampen kan je het Bosuilstadion verlichten, in geval van technische panne!”

Kathelijne grabbelt mij dan steevast bij het nekvel, met de woorden: “Kom hier, stoute tijger van me, als jij zo’n seksistische praat verkoopt, dan kan ik niet anders dan jou eens flink te straffen”.

Over het vervolg, dien ik helaas zedig te zwijgen.

Maar goed, niet getreurd, waar gingen wij het vandaag eens over hebben?

Girl power!

Iedereen die de marathontijden een beetje in de gaten houdt, zal denken dan mannen sterker en beter zijn.

Kipchoge liep al ‘ns fluks onder de twee uur in Wenen, en dan is er toch wel een erg grote kloof met zijn landgenote, Brigid Kosgei (2u14). (Zondag kunnen beiden uiteraard een gooi doen naar scherpere tijden, dus wij wensen beidjes héél veel succes, daar in Londen!)

Maar dus, mannen zijn vooral beter in die sporten waar kracht aan de orde is. Echter, bij uithouding en geduld liggen de kaarten anders. In het boek “Het sterke geslacht” legt Sharon Moalem uit dat vrouwen eigenlijk genetisch superieur zijn tegenover mannen (link). Weliswaar hebben mannen gemiddeld een groter hart, een grotere spiermassa, en een beter vermogen om zuurstof te brengen naar waar nodig, maar inzake ultraduursport werd gekeken naar de “case” Courtney Dauwalter:

“In de wereld van ultraduursport is Courtney Dauwalter een soort rebel. In 2017 won ze de Moab 240, een wedstrijd van 283 kilometer hardlopen, in twee dagen, negen uur en 59 minuten.

De tocht werd afgelegd op een parcours in het Canyonlands National Park in Utah.

Dauwalter was aanmerkelijk sneller dan alle mannen tegen wie ze liep en ruim tien uur sneller dan Sean Nakamura, die tweede werd.

Dit was een prestatie die een paar jaar geleden nog niet voor mogelijk werd gehouden.

Dauwalter is niet de enige die pionierswerk verricht en records breekt nu steeds meer vrouwen zich op ultra-afstandswedstrijden richten. Vooral in duurloopwedstrijden, waarvoor geduld en uithoudingsvermogen nodig zijn en geen korte inspanningen van zuivere spierkracht, gebeurt iets interessants. Vrouwen doen mee en winnen” (link)

Daar wou ik natuurlijk graag meer van weten.

Die Moab240 is een legendarische wedstrijd van maar liefst 238 miles (oftewel 383 km lang!). Als je dat afhaspelt in twee dagen en een beetje, chapeau!

Courtney Dauwalter is inderdaad een speciale dame, als je alleen al haar outfit bekijkt, dat is niet het traditionele plunje van de hedendaagse hardloper: ze loopt vrolijk & gezwind in “baggy” basketbal shorts, en lijkt zich maar weinig te bekommeren om etikette. Dat doet uiteraard geen afbreuk aan haar sérieux. In 2016 werkte zij nog als leerkracht, en toch won ze als recreant de Javelina Jundred 100K en de Run Rabbit Run 100-mile race.

In 2017 werd ze voltijds ultraloper, en vestigde ze onmiddellijk een record op de “24 uur” in de “Riverbank One Day Classic”, met meer dan 155 mijl op de teller (oftewel, bijna 250 km!).

Naar verluidt zou Dauwalter volgens haar eigen regels te werk gaan:

“Ze neemt als brandstof m&m’s, Lucky Charms, jelly beans en hamburgers en ze houdt zich in het geheel niet aan de voedingsleer, wat je wel zou verwachten van zo’n atlete. Ze onthoudt zich van de traditionele soorten training en volgt ook hier haar eigen weg als het aankomt op hoe lang en ver haar trainingsafstanden moeten zijn. Ook plant ze niet altijd haar trainingen: ‘Soms als ik van huis ga, weet ik niet eens of ik 45 minuten wegblijf of vier uur. Waar het op neerkomt is dat ik naar mijn lichaam luister en vertrouw op het feit dat ik het gevoel heb dat ik behoorlijk goed de signalen kan lezen die mijn lichaam me geeft, en daar luister ik naar” (link).

In 2018 werd deze mevrouw “Ultra Runner of the Year” (link). Ze won dat jaar maar liefst 9 van de 12 ultraraces waar ze aan mee deed, en verschillende keren eindigde ze als eerste bij zowel de dames als de heren! In de “Big’s Backyard Ultra” liet Courtney Dauwalter zich helemaal gaan. Daar moesten deelnemers elk uur een ronde van 4 mile (ca. 6,6 km) afleggen: Dauwalter hield dat 67 rondjes vol, goed voor 279 miles, oftewel, bijna 450 kilometer!

Zij liever dan ik, eerlijk gezegd.

En vorig jaar won Courtney de legendarische “UMTB” (Ultra-Trail du Mont Blanc), na een zware blessure:

“It wasn’t very smooth at all, but that’s why I like ultra-running,” said Dauwalter, who was coming back from a hip injury that forced her to abandon the Western States 100 mile race in California earlier this season. “I didn’t feel very fit the whole first half of the race. I felt really sluggish for a while and then in the last quarter of the race my legs were just toast and my stomach turned. I just didn’t get started right away. My body was not getting the ‘go’ sign. It took about 50 miles of warming up. So it wasn’t pretty, but we made it here” (link).

Nou.

Dan kunnen wij enkel maar deemoedig het hoofd buigen.

Het weze dus duidelijk wie het sterke geslacht is … !

Wie er graag meer over te weten komt, dit is de (bijzonder inspirerende) instagram-pagina, die door honderdduizenden sportievelingen trouw gevolgd wordt: @CourtneyDauwalter.

Zo. En dan wensen wij alle lezers een fijn & sportief weekend toe!

Met sportieve groeten,

Peter

( Free website hits )