Soms overkomt het je gewoon, dat je géén zin hebt. Hardlopen mag dan nog zo je passie zijn, er zijn van die avonden dat de motivatie zich rond het nulpunt bevindt. Gevolg: uitstelgedrag van de kwaadaardigste soort, en dan, eerder voorspelbaar: om 22u nog moeten vertrekken.

Gisteren was zo’n dag. Bizar. De conditie is goed (zo bleek uit een recente inspanningstest in AZ St Monica), geen last van blessures, en er is een fijn en concreet doel in het vooruitzicht (28 februari, marathon Tokyo). Hoe komt dat dan?

De excuses dienen zich dan spontaan, gewillig en uitermate verleidelijk aan. Het ene excuus is al wat intelligenter en al wat creatiever dan het andere.

Ik bespaar jullie delijst van alle excuses die de revue passeerden. Enfin, eentje dan: “Waarom eens niet een dagje overslaan? Eén dagje maar. Dat is toch geen ramp? Morgen is er toch ook nog een dag?”.

Tomorrow.

In ieder geval: The best way to something done, is to begin.  Dus toch maar de deur uit. Er stond 12 km duurloop op het programma. De eerste 4 km stond als “langzame duurloop” genoteerd in het loopschema, en dat vlotte nog niet: de tegenzin was nog bijzonder levendig. Alles werkte tegen, rechts een stijve achillespees, links een zeurende knie links, ademhaling nog niet op orde, enfin, you name it.

Vervolgens een stuk van 4 km een iets snellere duurloop, en dat ging al beter.

En dan: de laatste 4 km stonden genoteerd in het schema als “marathon tempo” (een tempo van ongeveer 4 min 30 sec per kilometer). This is were the magic happened. Plotseling waren alle remmen los, zomaar. Plotseling stroomden de endorfines en de andere gelukshormonen als nooit tevoren. Zomaar ineens klopte het plaatje weer, zoemde de motor, en zat de vaart er in.

Spectaculair. Runner’s high. Plots wist ik weer waarom ik dit doe. In enkele minuten tijd keerde het tegenzin-gevoel volledig om in een wow-gevoel … Raar maar Waar. Ik snak al naar de volgende training.

Wat doen jullie, als de zin ontbreekt ?

===