Recent vroegen de lieve mensen van Nieuwe Stap mij of ik een blog wou schrijven voor hun community.

Natuurlijk, dat wou ik heel graag.

Misschien moet ik toch kort iets vertellen over Nieuwe Stap?

Dit is een fantastische website, en een fijne community, met een heleboel levendige blogs en vlogs, recht uit leven gegrepen.

Over en door mensen die recent of minder recent door een scheiding gingen, of die daar momenteel aan het doorgaan zijn, of die nu nog niet weten dat ze er ooit zullen doorgaan.

Fasering is alles, in het Leven.

In ieder geval, dit project wordt gerund door Annelies en Elske. Beide dames zijn jurist, mediator en coach, zij hebben een heel aantal echtscheidingen begeleid, zij weten dus waarover ze hebben.

De naam Nieuwe Stap is prima gekozen, want na een scheiding begint een heel nieuw leven, en het is goed als je dan véél nuttige en leuke tips krijgt. Annelies en Elke willen mensen inspireren om de scheiding en de fase erna net iets makkelijker te maken.

Nu. Een blog voor Nieuwe Stap?

Here we go. Dit is de link naar de Blog.

====

Op de sofa

Die avond zat ik bij een psycholoog, op de sofa.

Die psycholoog was een hele vriendelijke meneer, een warme meneer.

Met veel grijze haren, en met véél levenservaring. Eén en al levenswijsheid. Een luisterend oor. Ik voelde me veilig, op die sofa. Dat voelde goed. Hier kan ik vrijuit praten, dacht ik.

Inderdaad, een fijn gesprek ontspon zich. In een veilige omgeving, een veilig momentje. Om over het Leven te praten. Over mijn leven, in casu. Wat er allemaal goed is gegaan, in dat Leven. Maar daar ga je natuurlijk niet voor naar de psycholoog. Je vertelt dus ook over wat er minder goed is gelopen.

De psycholoog stelde allerlei vragen, waar ik wel weg mee wist.

Toen  gebeurde het. Plots. Op een moment dat ik het niet verwachtte. Zonder dat ik voorbereid was.

Dé vraag. Vriendelijk gesteld, weliswaar. Zachtaardig, en zacht. Zodat ik het eerst niet goed begrepen had.

“Hoe, op welke manier, denk je dat jouw kinderen hebben geleden onder jullie scheiding ?”

Nou. Ik zat nog volop in de fijne, positieve, maar ietwat drukke “vraag en antwoord”-modus.

Vraag, nadenken, en hop, antwoorden.

Toen kwam die vraag. Die ik niet had zien aankomen.

Een vreemd, langzaam moment.

Gek, hoe alles verstilde. Antwoorden ging niet. Muisstil, werd het. Bijna voelbaar, hoe de ruimte zich vulde met stilte. Een vreemde stilte.

Want ik wou wel antwoorden, maar ik wist niet wat te zeggen. Merkwaardig, want er kwam zo véél in me op. Het was alsof ik vanalles tegelijk wou zeggen, en iemand mij de mond snoerde.

Normaliter weet ik altijd iets te zeggen. Zelfs in de meest bizarre, gênante, of kwalijke momenten, waar ieder zinnig mens alleen maar zou concluderen dat stilte de weg van het minste kwaad is, slaag ik er wonderwel in om mij elegant uit de rats te kwekken.

Niet zo, dit keer. Na enkele seconden, die een eeuwigheid leken te duren, voelde ik het. Dat er waterlanders op komst waren. Dat wou ik niet. “Niet hier, en niet nu”, zo dacht ik.

“In geen geval”, zo vermande ik me. Wel héél naïef natuurlijk, als je denkt dat je dat kunt tegenhouden. Verdriet dat er zo lang niet was, bleek er toch te zijn. Gek. Na een toch wel voor de hand liggende vraag.

Die niemand mij gesteld had. Ook ikzelf niet.

Toen kwam het antwoord. In één keer. Vanaf dag één, toen ik het hen vertelde. De eerste weken en maanden, toen ze bij elk gesprek tussen mama en papa dachten, hoopten, dat alles weer goed zou komen. Hoe ze bleven vertellen over de woning waar zij gewoond hebben, en waar ze zo graag in de tuin speelden. Op zo véél manieren hebben zij geleden, onder een keuze die voor hen werd gemaakt.

Soms vroeg ik het hen, soms ook niet.

Soms vertelden zij erover, soms ook niet.

Het schuldgevoel was niet weg. En het zat in de weg.

Daar gaan we aan werken, zei de psycholoog. Plots werd de vriendelijke meneer iets zakelijker: vandaag krijgt bijna de helft van alle kinderen hier mee te maken. Doorgaan met een relatie die niet goed zit en die vol spanning is, met steeds die ellendige ruzies, dat brengt méér schade toe bij kinderen.

Een ander perspectief ontplooit zich. Een ander perspectief dat ik (rationeel) natuurlijk wel kende, en dat zich nu ontplooit.

Het perspectief dat kinderen zo graag willen dat het met beide ouders goed gaat. Ze lijden niet zozeer door het uit elkaar gaan, ze lijden door de ruzies, door ouders te zien die niet gelukkig zijn.

Fast forward. Als het gesprek ten einde loopt, ervaar ik een gevoel van opluchting. Het gevoel dat er een last van mijn schouders valt.

Even laten bezinken wat de wijze meneer allemaal gezegd heeft. Wat dat betekent. Hoe ik er mee verder kan. Maar de slotsom is duidelijk. Het komt allemaal in orde. Wat opgekropt was, is een beetje weg, en wat in de plaats komt, is ruimte.

Zo.

Zo ging dat, die avond op de sofa.

Met psychologische groeten,

Peter

======