Dankjewel

De Marathon van Frankfurt kan  ik met gemak in één woord samenvatten: “Dankjewel“.

In de eerst plaats, voor Benny en voor Kathelijne!

Benny voor de prima coaching en het engelengeduld bij al mijn vragen en onzekerheden tijdens de voorbereiding.

En vandaag: de perfecte haas, van km 14 tot de finish: zonder Benny was me dit nooit gelukt.

Kathelijne voor de warme liefde, en eveneens, het engelengeduld bij al mijn gekkigheden.

Ik kan gerust uit de biecht klappen dat beiden wat te stellen hadden, met ondergetekende.

Voorbeelden te over, maar om nu één specifieke stommiteit te vermelden: de dag voor de marathon sloeg ik een ganse XXL-zak gedroogde abrikozen (die – helaas – in de goodie bag van de lopers zaten) in mijn gilet.

Een klein hongertje.

Stapelen maar, dacht ik.

Nou, laat ik daar nu net érg gevoelig aan zijn.

En vooral: dat wist ik. Geen enkel excuus.

Dat werd geen serene, rustgevende nacht, zo vlak voor de marathon, dames en heren. Integendeel.

Ach. De ene wordt slimmer en wijzer met de jaren, de andere niet.

De ene leert véél uit zijn fouten, de andere iets minder.

Onze Lieve Heer moet toch ook zijn getal hebben, zo zullen we maar denken.

In ieder geval, wij stonden dus aan de start met een klein, bang hartje.

Allerlei noodscenario’s spookten door mijn arme hoofd.

De eerste vijf km ging het niet al te best vooruit: ook al stond ik in het tweede vak, er liepen véél mensen mij voor de voeten. Vervelend. Mijn medelopers mogen gerust links van me lopen, of rechts van me, als ze dat verkiezen, en het liefst van al nog, achter me. Maar als ze voor mij lopen, dan liefst zonder mij de doorgang te versperren.

Daarom vroeg ik regelmatig vriendelijk en assertief om mij even door te laten, maar wij moeten het rapporteren zoals het is: dat verliep eerder stroef.

Ofwel is het pover gesteld met de Nederlandse taalkunde van onze Duitse vrienden, ofwel deden ze het er expres om.

Enfin, na 5 km sloeg de motor gelukkig aan, en waren we vertrokken.

Voor ik het goed en wel wist, zaten we aan km 14, en begaf Benny zich op het parcours.

Héérlijk. Gewoon het karretje aanhaken, en niet meer lossen.

Eenvoudig.

Dat was te zien aan de snelheid, die ging vlot omhoog: blokken van 5 km aan 4:26, dan 4:24, en dan 4:25, dat liep lekker.

Op het 21.1 km punt zaten we aan 1u33, en toen rekende ik uit – via een zeer complexe wiskundige formule, die ik u graag bespaar – dat 3u06 misschien mogelijk was.

Op zich kon dat wel, alles liep prima, nergens kwaaltjes, nergens pijntjes, en de miserie met de zak gedroogde abrikozen leek tot het verleden te behoren.

Tot km 35 ging het nog vlot aan 4:26 en 4:30, maar toen begonnen de kilometers toch te wegen.

Rond km 39 suggereerde Benny om er eens een ferme lap op te geven.

Toen sprak ik deze tijdloze, universele, en ja, gevleugelde woorden:

“Ik ben moe.”

Waarop Benny antwoordde:

“Ja, dat zal wel. Anders had je te traag gelopen.”

Pure Johan Cruyff, vind ik, maar dan in de hardloopsport.

De laatste kilometers waren sterven & doodgaan.

Het voelde alsof m’n middenrif volledig tegen m’n ruggengraat plakte, en dat is toch niet de normale gang van zaken. Sterker nog, dat beperkte de ademhaling in aanzienlijke mate, vond ik.

Maar eind goed, al goed, met 3u08 waren we erg tevreden.

Tijd voor het aanvullen van de reserves, en toen mocht er een kruikje “alkoholfreies bier” aangerukt worden.

Njammie.

En zo eindigen we deze blog zoals we ‘m zijn begonnen, met een warme dankjewel voor Kathelijne en voor Benny, voor de hele familie, voor iedereen die op de een of andere manier praktisch of psychologisch heeft geleden onder mijn hobby, en uiteraard, voor de sympathieke steun van Bart, Britt, Katrien, Michiel, Frank, Marc, Wim, Koen, Sandra, Cami, Filip, Ingrid, Bjorn, Gert, Peter, Ben, Robin, Robby, Peter, Kristof, Joke, Luk, Marina, Katleen, Veerle, Guido, Elisabeth, Chris, Veerle, en alle andere fysieke of virtuele loopmaatjes:

Een dikke merci !!!

En zoals dat gaat bij de marathon: nu is het weer ‘ns hoog tijd om te beginnen nadenken over de volgende! 🙂

Sportieve groeten, iedereen!

Peter