Beste lezers,

Aanvankelijk wou ik deze blog beginnen met een smeuïg stukje over RSC Anderlecht, z’n trainer, z’n spelers, en z’n recente strapatsen, zoals de memorabele cupmatch tegen St. Gilleoise.

Echter, vandaag zag ik een stukje van de wedstrijd tegen STVV, en zoals ze dan in het Engels zeggen: I rest my case.

Daar kan ik als eenvoudige blogger met mijn al té beperkte arsenaal aan ironie, kolder, en milde spot, niet tegenop. Hein zei dat zijn stoel stabiel staat, en wie zijn wij, om dat in twijfel te trekken?

Een andere introductie, dan maar. Gisteren namen wij op het werk met maar liefst drie teams deel aan de Hercules Trophy (link). Welk een fijn teamgebeuren, werd dit! En voorwaar, ik zeg u, wij hebben onze grenzen weer ‘ns flink verlegd! Bij één van de opdrachten moest je een touwladder beklimmen, terwijl een kraan die touwladder in de hoogte tilde, iets van een 60 meter hoog.

Beste lezers, ik ga hier niet bekennen dat ik schrik had, maar veel scheelde het niet. Ik werd al duizelig van er naar te kijken. De twee mannelijke collega’s in ons team waren ook niet tuk op dit hoogstaand avontuurtje. Statistisch wel merkwaardig: 0% van de drie mannen in ons team zag deze opdracht zitten, terwijl dat percentage bij de drie dames in ons team maar liefst 100% bedroeg! Een beetje affrontelijk, dat wel. Toen daar een schimpende opmerking over werd gemaakt, verdedigde ik mij met het oog op de nakende marathon in Eindhoven:

“Ja, ola, een klein momentje: over twee weken loop ik de marathon van Eindhoven, en als ik hier van 60 meter naar beneden totter, en ik verstuik m’n enkel, dan kan ik ginds 42 km lang rondpikkelen met een verstuikte enkel, dat zie je van hier!”

Enfin, we moeten het grif toegeven: onze collega heeft dat voortreffelijk gedaan, zij beklom vliegensvlug de touwladder. Daarmee kon het hele dossier wat mij betreft worden afgesloten, en hop, naar de volgende opdracht.

Nou, dat viel lelijk tegen, want de organisatie voorzag last-minute nog een nieuwe spelregel: alle bijkomende teamleden die ook de touwladder beklommen, leverden voor hun team nog een extra punt op.

Verdomme, toch.

Toen kon ik er niet meer aan ontsnappen.

Maar het leven is aan de durvers, beste lezers!

Vandaar de titel van deze blog.

En aldus zette ik me schrap, zij het met een klein hartje. Ik beklom de ladder, en keek toen eens naar beneden. Nondepiep, dacht ik, wat is dat hier hoog! Ik werd er bijna duizelig van, en ik sloot de ogen.

Eenmaal terug op de begane grond stond, was ik natuurlijk superblij. We hadden het toch maar gedurfd!

Nu snel over naar het hardlopen. Misschien eerst nog even een marker, op eerdere vraag van de eerwaarde lezers:

***** Vanaf hier gaat het over hardlopen, en niet meer over RSC Anderlecht en de Hercules Trophy. Mocht de introductie te lang geduurd hebben, dan kunnen de eerwaarde lezers vanaf hier beginnen lezen, en dan is er nog steeds geen man over boord *****

Mocht u deze marker te laat gezien hebben en de introductie toch al helemaal achter te kiezen hebben: mes excuses. 

Bon. Vandaag stond er een duurloop van 34 km op het programma.

Aangezien ik nog een beetje verkouden was, gingen de eerste kilometers lastig.

Tegen Kathelijne, die de hele training mee ging fietsen, zei ik:

“Poezemie, ik weet niet wat het is, maar ik kan precies niet goed ademhalen”.

Waarop Kathelijne zei:

“Dat komt omdat je een beetje verkouden bent”.

Gelukkig verdween dat probleem na een tijdje, en zo kon ik rustig m’n duurloop uitlopen. Het tempo was 5:15 min/km, en m’n hartslag zat zo rond de 145. Als percentage van m’n maximale hartslag is dat vrij hoog, maar het voelde goed.

Het juiste tempo vinden bij je lange duurloop is nog niet zo eenvoudig. Je kan dat natuurlijk zelf proberen aanvoelen, of je voldoende rustig bent als je loopt, en of je bv. nog vlot kan praten.

Dat steekt wel nauw: als je naar een doel toe werkt, mag je je lange duurloop niet té langzaam lopen, of de training draagt niet voldoende bij aan de opbouw (bij een lange duurloop tracht je je aërobe systeem te versterken).

Omgekeerd mag je je lange duurloop niet te snel trainen, of je zit in de verkeerde zone, en dus: te lang herstel, etc.

Aan het einde van de training stond er een tempoblok op het programma, 3 km aan marathon-tempo, normaliter aan 4:15 min/km, en dat verliep prima, dit tempoblok werd afgewerkt aan 4:10 min/km, er was nog voldoende brandstof in de tank.

Al bij al zijn we tevreden over de training vandaag, ook op culinair vlak verliep de training vlekkeloos.

Tijdens deze training (van 3 uur) dronk ik drie bidons met Maurten, wel de 160-mix, daar mag je méér van drinken dan van de 320-mix.

Dat ging vlot binnen. Die 160-variant bevat natuurlijk wel minder koolhydraten, maar als je er meer van kan drinken vind ik het prima, ik vond dit een betere dorstlesser dan de 320-mix.

Voorts hebben we vandaag ook de gels van Maurten geprobeerd. Ik vond ze toppietoppie. Lekkere smaak, en ze gingen vlot binnen. Een beetje een vreemde structuur, het zag er gelei-achtig uit, niet echt appetijtelijk, maar goed: ik kon die gels goed verdragen, en dat is wel wat, voor een arme blogger met overgevoelige spijsvertering.

Zoals het er nu naar uitziet, ga ik zowel de drank als de gels van Maurten meenemen naar Eindhoven.

Zo.

En nu voor de eerwaarde lezers nog een belangrijke marker:

***** Hier is het stukje over hardlopen alweer gedaan. Ja, erg jammer, maar goed, het is niet anders. Volgende keer meer nieuws over de hardloperij. Nu komt er nog een boeiend stukje, maar zoals reeds gezegd, dat gaat niet over hardlopen. Voor zij die nu afhaken: doei doei! *****

Wel. Dezer dagen vroeg ik me op existentialistische wijze af of een blog zoals deze nog wel “cool” is.  Tegen Kathelijne zei ik:

“Poezemie, volgens mij lachen de jonge mensen mij gewoon vierkant uit. Allez, zo’n saaie, ouderwetse blog, dat is toch niet meer van deze tijd. Zie jij jonge gasten nog zo’n lange teksten lezen, laat staan zo’n lange teksten schrijven? Ik dacht van niet. Volgens mij is het nu veel cooler om filmpjes te maken. En dat is ook veel minder werk”.

Nou, zei Kathelijne, “Dan maken we toch gewoon een filmpje?”

Oei.

“Zouden de lezers mij dan niet vierkant uitlachen?”, vroeg ik vertwijfeld.

Ach neen, zei Kathelijne, “Het leven is aan de durvers”.

Et voilà.

Aldus geschiedde het, dat deze blog dus een vlog gaat worden.

Is dat niet cool?

Zo, en nu wensen wij alle lezers een fijne & sportieve week toe!

Met sportieve groeten,

Peter