Beste lezers,

De voorbije weken hebben wij diep nagedacht.

M’n arme brein raakte er bijna oververhit van.

Zelfs na een heuse bevraging (“Top 5 Voorjaarsmarathons”), raakte ik er niet uit.

Tot het puzzelstukje plots op z’n plaats viel. Benny suggereerde, zou je anders ‘ns niet in Enschede lopen, en fluks antwoordde ik “jawel, puik idee, strak plan!”, en zo was dit in een mum van tijd geregeld.

Enfin, daar zat nog één stapje tussen, een berichtje naar Kathelijne:

“Poezemie, lieve schat, zonlicht in m’n leven, wat zou je er van denken als we nu eens een fijn, romantisch weekendje in Enschede plannen, zo omstreeks 14 april, ik zeg maar wat. Naar verluidt is het daar héérlijk shoppen. En moest er – toevallig – juist een marathon georganiseerd worden tijdens dat weekend, dan had ik gedacht om die misschien mee te pikken. Wat denk jij ervan? Lieve x x x, Peter”

Zo.

De kritische lezer zal misschien zeggen: “Pfff, wat voor een stroperig berichtje is me dat”, maar dan draai ik de zaak graag even om: denken jullie dat we met azijn veel vliegen gaan vangen, beste lezers?

Et voilà, die marathon in Enschede ziet er me een heel fijn evenement uit, Benny schreef er gisteren al over in de blog “De kogel is door de kerk”.

Naar eigen zeggen is de marathon van Enschede de oudste van Nederland, én zelfs van West-Europa!

De eerste editie vond al in juli 1947 plaats, er deden toen welgeteld 51 lopers mee aan deze hardloopwedstrijd, waarvan er 33 de finish bereikten.

Het jaar voordien, in 1946 dus, werd tijdens de Europese kampioenschappen besloten dat er een atletiekwedstrijd tussen Nederland en Tsjecho-Slowakije zou georganiseerd worden.

Waarom dat dan per sé in Enschede moest gebeuren, dat weet ik niet. Ik kan ook niet alles weten, natuurlijk.

De Fin Eero Riikonen werd de winnaar in 1947, in de verdacht snelle tijd van 2u44, bijzonder scherp, in de jaren ’40. Het duurde niet lang, of men ging twijfelen aan de lengte van het parcours, en dat was niet helemaal onterecht: het parcours bleek bijna 3 kilometers te kort te zijn. Op Twitter waren de verontwaardigde reacties toen niet van de poes, en dit onder de hashtag: #ZoKunnenWijHetOok.

Anno 2018 zijn er bijna 11.000 deelnemers in Enschede, waarvan een 1.100-tal aan de marathon. Zoals ze ginds zelf beweren:

“Het parcours staat erom bekend dat het zeer snel is, en staat samen met Rotterdam, Amsterdam en Eindhoven in de top van marathons in Nederland. Langs het parcours staan ieder jaar zo’n 80.000 trouwe toeschouwers de lopers aan te moedigen. Van oudsher helpen zo’n 950 enthousiaste en betrokken vrijwilligers de dag tot een succes te maken. Door hun jarenlange (sommige zelfs al ruim 30 jaar!) ervaring zijn de vrijwilligers van Enschede Marathon onmisbaar voor het neerzetten van dit evenement!”

Ziezo. Een warm applaus voor de trouwe vrijwilligers!

Nu, als we nog even verder in de tijd teruggaan: Enschede ontstond in de 13de eeuw. Ongeveer hé. Tot op maand, de dag en het uur precies kan ik dat niet zeggen. In ieder geval, “de vroege middeleeuwen”, laat ons zeggen. In de geschiedkunde heeft men het over “een kleine agrarische nederzetting”, met andere woorden, een boerengat, waar niet veel te beleven viel in de 13de eeuw, van de oudste marathon van West-Europa was toen nog geen sprake.

Zo rond 1300 kreeg Enschede stadsrechten, en in 1325 werden die stadsrechten door de Utrechtse bisschop, ene Jan van Diest,  bevestigd. Historisch gezien was dat merkwaardig, want van de Utrechtse bisschop zouden wij verwacht hebben dat die “Jan van Utrecht” noemde. Maar goed, misschien was het in die tijd een kleine practical joke, dat Jan van Utrecht de bisschop was van Diest, en vice versa.

In ieder geval, Enschede werd omringd door een grachtengordel en een aarden wal. In 1465 vroeg de bisschop aan de burgers van Enschede om een houten omheining rond de stad aan te leggen, en in die tijd had de bisschop nog veel te zeggen, dus zo gezegd, zo gedaan. In die omheining hadden de burgers zelf niet bijzonder veel vertrouwen, want toen prins Maurits voor de stadspoort van Enschede verscheen, gaf de stad zich zonder slag of stoot over.

Zoals men de inwoners van Gent de stroppendragers is gaan noemen, zo is men de inwoners van Enschede dan de bangepieten gaan noemen.

Wat er nadien nog allemaal gebeurde in Enschede, dat zou ons waarlijk te ver leiden. Het volstaat dat we nog even de Tweede Wereldoorlog vermelden. Enschede werd toen verscheidene malen door bombardementen getroffen. In oktober 1943 en in februari 1944 werd Enschede zwaar getroffen door geallieerde vliegtuigen, die meenden dat zij reeds een stad in Duitsland in het vizier hadden.

Die geallieerden, die konden me toch een stukje broddelen, eerlijk gezegd. De toenmalige burgemeester van Enschede is tijdens zo’n bombardement eens uit z’n huis gekomen, woedend met een vuist in de lucht zwaaiend, riep hij naar de geallieerde vliegtuigen dat ze nog niet in Duitsland waren, en dat ze wat beter uit hun doppen mochten kijken, en dat hij er genoeg van had, van die verkeerde bombardementen, en zo raasde hij maar voort, en verder.

Nou, dat had hij beter niet gedaan, achteraf bekeken. Beter was hij gewoon in z’n schuilkelder blijven zitten, want zonder in gruwelijke details te willen treden, het komt er op neer dat hij dat verhaal niet heeft kunnen navertellen aan kinderen en kleinkinderen.

Voorts is Enschede wereldberoemd omwille van zijn parken. Je hebt in Enschede het  Abraham Ledeboerpark, het Blijdesteinpark, het Florapark, het Van Heekpark, het Volkspark, het Kozakkenpark, het Ledeboerpark, het Wesselerbrinkpark, het Wooldrikpark, kortom, er is bij de aanleg van Enschede niet op een park meer of minder gekeken, dat wou ik maar even meegeven. Wie niet graag marathons loopt, kan in Enschede dus net zo goed een dagje parken gaan bezoeken.

Op sportief vlak kunnen we nog melden, voor de ambitieuze lopers, dat het parcoursrecord al sinds 2011 op naam staat van Stephen Kiprotich.

Die begon toen aan de marathon als haas, maar ergens halverwege besloot hij om door te gaan, op eigen houtje en voor eigen rekening.

Zo verbeterde hij het parcoursrecord met meer dan twee minuten, tot 2:07.20.

Aldus sleepte Stephen een mooie premie van 20.000 euro in de wacht, daar moet de gemiddelde profvoetballer bijna een hele week voor voetballen, dus bien joué, van Stephen.

Tot slot, het parcours.

Dat ziet er een beetje raar uit.

Als m’n arme brein het een beetje kan volgen, doe je eerst lus één, en dan doe je lus twéé, die gedeeltelijk overlapt met lus één, maar niet helemaal, en die ook nog een extra stuk heeft, van ca. km 28 tot km 38. Enfin, we zien wel, hopelijk wordt het parcours goed aangegeven, want 3 km te weinig lopen is één zaak, 3 km te véél lopen lijkt me dan nog erger!

Het is gebeurd, we zijn ingeschreven. Nog vijf maanden stevig trainen, en we staan – bij leven en welzijn – weer aan de start voor de koningin der afstanden.

De goesting is groot!

Met sportieve groeten,

Peter