27 km duurloop met drie tempoblokken van zeven kilometer.

Amper 9u ’s ochtends, en de warmte hangt loom in de lucht.

Langzaam en met tegenzin, de sloffen aantrekken.

Eindeloos lummelen, tot Kathelijne zegt:

“Wegwezen!”

Al bij de start zegt het duiveltje op de linkerschouder: “Bij deze temperatuur gaan trainen? Dat is levensgevaarlijk, pipo. Zou je ‘ns niet een keertje overslaan? Dat is geen schande. Gewoon, thuis een beetje uitblazen in de schaduw, met een verfrissend drankje?”

En het engeltje, op de linkerschouder, zegt: “Komaan gast, niet miepen. Dit zijn belangrijke trainingen. This training separates the men from the boys.”

De vorige training (21 km, met 2 tempoblokken van 5 km) zit nog in de benen.

Warming up, alsof dat nodig is vandaag.

Angst, voor de training die komen gaat.

Hardlopen is m’n lust en lieve leven, en toch, voor sommige trainingen sta ik duizend angsten uit.

Dat het niet gaat lukken.

Dat afzien.

“Dat je dat doet, op vrijwillige basis dan nog. Er zijn toch méér geschikte hobbies voor een veertiger”, fluistert het duiveltje.

Het engeltje weert zich dapper: “Na deze training ga je zo blij zijn, geloof me”.

Het duiveltje: “Waarom doe je dit eigenlijk? Alle marathons zijn afgelast, of zullen dat nog worden. Je kan toch beter gewoon een beetje rustig aan doen? Relax. In 2021 worden er misschien opnieuw marathons gelopen, dan zien we wel weer”.

Het engeltje geeft niet op. “Misschien gaat In Flanders Fields door op 20 september … ? You never know … Komaan, allez, nog een maandje trainen!”

En het duiveltje: “Dan ga je toch een maandje uit de koekenkast moeten blijven, buddy!”

Het eerste tempoblok gaat goed, beter dan gedacht, gevreesd.

Vastbijten, in het strakke tempo. Heerlijk. Verstand op nul. “Wat niet zo moeilijk is”, sart het duiveltje.

Wel een veel te hoge hartslag, boven de 170.

Op het allerlaatste moment, vlak voor ik vertrok, had Kathelijne me nog snel drie bidons water meegegeven, en vol dankbaarheid drink ik, gulzig.

Het tweede tempoblok gaat ook goed. “Zie je wel”, zegt het engeltje.

“Wacht maar”, zegt het duiveltje, “Tot je aan dat derde tempoblok begint”.

Juist. Het is krasselen en broddelen, en het lukt niet meer om het tempo strak te houden.

Het duiveltje jubelt & kraait van de pret: “Zie je nu wel, onnozelaar!”

Maar het engeltje zegt “Go, go, nog eventje! Nog 6.5 km en dit blokje is ook weer binnen!”

Vol leedvermaakt haalt het duiveltje oude koeien uit de sloot: “Remember. In Flanders Fields in 2014. Slechte voorbereiding. Veel te snel vertrokken. Een mooie tijd op de (eerste) halve marathon, en tijdens de tweede helft werd je bijna als vermist opgegeven”.

Het engeltje bijt terug: “En was dat geen prachtige dag? Met drie vurige supporters!“

De Westhoek.

Waar ik – tegen m’n gewoonte in – altijd stil wordt.

Diksmuide, waar we in juli nog op vakantie waren.

IFF in 2014, toen was het nog een ander parcours, van Nieuwpoort naar Ieper.

Nu is het van Diksmuide naar Ieper. Eerst de polders in. Dan de IJzer over, langs de Tervatebrug. Daar werd in oktober 1914 hard gevochten, in de “slag om Tervate”: op 19 oktober 1914 werd de Tervatebrug door Belgische troepen opgeblazen, maar op 21 oktober slaagden de Duitsers er toch in om de IJzer over te steken, in de Tervatebocht. Op 23 oktober bereikten de Duitsers Tervate, dat volledig afbrandde.

Langs het natuurreservaat de Kleiputten gaat het naar Stuivekenskerke.

Zo’n mooie naam.

Dan voorbij de Dodengang en de IJzertoren, en hup, over de Knokkebrug, en dan een heel eind langs de Ieperlee. Nabij het gehuchtje Steenstraete is er een gedenkteken voor 6.000 Belgen die in 1915 slachtoffer werden van de eerste gifgasaanval.

En zo voort, helemaal tot in Ieper.

Het engeltje ziet het wel zitten: “Zo plat als een pannenkoek, is het ginds! Daar moet toch een goede tijd bij elkaar te sprokkelen vallen?”

Maar het duiveltje wijst op een klein detail: “Maar die wind! Je loopt er pal in de wind, je waait daar bijna weg!”.

Juist.

Ook aan het derde tempoblok komt een eind. Afgepeigerd stort ik neer, op een zitbankje, en drink ik een hele bidon leeg, zo goed als ad fundum.

“Forget it”, zegt het duiveltje, “De kans is 99.99% dat IFF in 2020 niet zal doorgaan”.

“Hoop doet leven”, zegt het engeltje.

Zo is dat.

Engeltjes hebben altijd gelijk.

Met sportieve groeten,

Peter