Beste lezers,

Heden vertoeven wij aan zee, te Oostende, en het eerste dat wij hier deden, wanneer de koffers waren uitgeladen, en wanneer het enigszins sociaal acceptabel was?

En avant, de schoenen aan & gaan trainen.

Dertig kilometer lang, van Oostende naar Nieuwpoort.

En dan weer terug.

Dwars door de duinen, en dit aan een gezapig cruise-tempo.

Daarbij viel het mij enigszins op dat de training van gisteren nog flink in de benen zat, en aldus heb ik me toch een eindweegs gesakkerd, maar goed.

Met het oog op de Trail Côte d’Opale 62 km (reeds binnen drie weken!) is het natuurlijk goed om met vermoeide benen te trainen.

Als ik onze meest westelijke provincie vertoef, dan denk ik gebeurlijk aan Tine.

Ja, nu vragen de lezers zich wellicht af wie Tine is, maar ik zou zeggen, heb nog eventjes geduld, want precies dààr gaan wij het in deze blog over hebben, vandaag! 🙂

Sinds Tine een blog begon te schrijven, over hardlopen (link), wisselen wij af en toe van gedachten, en de lezers mogen eens raden wààrover.

Jup, over hardlopen, dus!

Graag stellen wij Tine even voor aan de lezers.

Here we go!

1. Wie is Tine?

Wie is Tineke, dat is een goede vraag!

Dat vind ik ook, eigenlijk. Daarom dat ik ze maar even stelde.

Ik ben geboren in 1987, ik ben dus 33 jaar, al heb ik soms problemen om mensen daarvan te overtuigen. Dit volledig terzijde. Ik ben een geboren en getogen West-Vlaming, en daar ben ik trots op. Ik ben 10 jaar samen met mijn man, Stijn, wij bijna 6 jaar getrouwd. Ook heb ik een zus, die 3 jaar jonger is, en een Ghanese schoonbroer, die mijn favoriete looppartner is.

Na enige omwegen ben ik professsioneel terecht gekomen waar ik me goed voel: ik ben begeleider in een WZC bij personen met dementie. Het voorbije half jaar was moeilijk (je weet wel, Covid-19), maar ondanks deze moeilijke periode doe ik mijn job nog steeds met hart en ziel.

Alle kritiek op de zorg in WZC raakt mij, en het maakt mij boos: wij doen wat we kunnen, en binnen de opgelegde grenzen bieden wij warme zorg! 

Binnenkort start ik (hopelijk) met een opleiding om aanspreekpunt te worden op mijn werk over alles wat met agressie binnen de zorg te maken heeft.

Verder heb ik mijn hart verloren in het Zuiden van Frankrijk, én in Ghana, hopelijk kunnen wij snel opnieuw met een gerust hart reizen.

2. Dat hoop ik ook. Wanneer ben jij beginnen hardlopen, en in hemelsnaam, wààrom?

 Ik loop nog niet zo lang, van 1 februari 2017 om precies te zijn. Ik herinner me die datum omdat die voor mij samenhangt met een tegenslag, namelijk ontslag op mijn werk. Ik koos ervoor om het te zien als een kans. Ik ging het over een andere boeg gooien en overwoog een carrièreswitch. Een carrièreswitch die fysieke testen met zich meebracht. Aangezien mijn conditie nog niet op punt stond (lees: ik had géén conditie), zag ik lopen als de ideale sport om mijn conditie op te krikken. Thuis had ik nog een loopband staan, die stof stond te verzamelen. En zo gebeurde he: op 1 februari in de namiddag begon ik te lopen.

Toen ik eenmaal 5 km aan een stuk kon lopen, begon ik het écht leuk te vinden, en genoot ik van mijn loopjes.

De carrièreswitch is er uiteindelijk niet gekomen, maar de loopmicrobe had mij ondertussen wel te pakken.

3. Dat horen we graag. En wat doet Tine zoal, als zij niet aan het hardlopen is?

Als ik niet aan het lopen ben, vind je mij vaak in de keuken.

Ik hou ervan om nieuwe recepten uit te proberen. Momenteel ben ik in een  Afrikaanse periode wat koken betreft… : jollof rice, red red, banku, kelewele en okro stew heb ik al onder de knie (of toch bijna 🙂 ). Na het koken ben ik meestal nog even zoet met het opruimen van de ontplofte keuken, georganiseerd koken heb ik nog niet helemaal onder de knie 🙂

Daarnaast lees ik ook graag. Momenteel ligt ‘Horen zien zwijgen’ van J.D. Barker op mijn nachtkastje. Ik heb ondertussen al een mooie collectie boeken in mijn boekenrek staan (vier boekenrekken, en ik heb eigenlijk plaats te kort.

Verder zwem en fiets ik ook graag, maar dit staat tegenwoordig op een laag pitje.

4. Tine, wat is je àllermooiste hardloopervaring, tot nu toe?

Heel moeilijk om te kiezen, Strava is voor mij niet enkel een samenvatting en overzicht van afstanden en snelheden. Het is voor mij ook een verzameling van fijne (en minder fijne, dat jammergenoeg ook) herinneringen.

Als ik dan toch mijn mooiste hardloopervaring moet kiezen, dan kies ik voor Dwars door Brugge in 2018, de eerste en tot nu toe enige keer dat ik die wedstrijd liep.

Hoe leuk was dit!?!

Mijn eerste keer dat ik 15km liep. Ik liep samen met mijn schoonbroer, mijn favoriete looppartner.

Veel supporters, veel sfeer, mooi parcours en geef toe, Brugge is en blijft een prachtige stad. Ik had na de wedstrijd het gevoel dat ik de wereld aan kon, en dat ik nog eens 15km kon lopen.

Ik heb toen mijn eerste runners-high ervaren, denk ik.

5. Ik denk het ook. En wat was de grootste domper op de vreugde, tot dusver?

De grootste domper was op 20 april 2019, een gebroken enkel. Na een leuke loopwedstrijd, de laatste test voor de halve marathon die ik een week later zou lopen, schoot er op weg naar de kleedkamers een pijnscheut door mijn enkel. Diagnose: een gebroken enkel, waarschijnlijk een stressfractuur. Zes weken absolute rust: niet stappen, niet autorijden, niet werken, en al zeker niet lopen. Krukken leren gebruiken, dat was een uitdaging op zich, het is bijna een wonder dat ik niet méér ledematen gebroken heb 🙂

Daarna volgde kiné. Een hele weg die eindeloos leek. In juli mocht ik dan terug lopen, eindelijk. De periode van mijn blessure is een periode die ik eigenlijk liever vergeet: ik heb het toen erg moeilijk gehad.

Maar het heeft ook wel fijne contacten opgeleverd!

6. Een geluk bij een ongeluk! En wat is jouw kijk op hardlopen, wat betekent hardlopen voor jou?

Ik heb gelopen omdat ik blij was, ik heb gelopen omdat ik verdriet had, ik heb gelopen omdat ik stress had, ik heb gelopen omdat ik geen blijf wist met mezelf, ik heb gelopen omdat ik problemen wou oplossen, ik heb gelopen omdat ik gebeurtenissen een plaats moest geven, ik heb gelopen omdat ik er zin in had, ik heb gelopen omdat ik er geen zin in had, …

Er is één constante in dit alles, na een loopje voel ik mij altijd beter, zowel mentaal als fysiek.

Lopen houdt mijn geest en lichaam scherp.

7. I see. Wat zijn nu de plannen, de komende maanden?

Mijn plan is om rustig aan op te bouwen: na zwaar ziek te zijn geweest, was het ongeveer terug van 0 te beginnen. Ik verlang terug naar mijn loopjes van 10-15 km, anderhalf uur aan niets moeten denken (ik loop niet zo snel, dus voor 15 km ben ik al vlug anderhalf uur weg).

Verder probeer ik om het wat meer los te laten, vroeger had ik soms wel eens het gevoel dat ik moest gaan lopen. Nu heb ik dat veel minder, zo ben ik niet gaan lopen tijdens de hittegolf en ik voelde me daar ook niet slecht bij, dit geeft mij een bepaalde rust.

Volgend jaar kunnen we dan zien hoe het gesteld is met het Covid-19 virus. Ik hoop om in 2021 nog eens de natuurloop in Beernem en Dwars door Brugge te kunnen lopen.

En wie weet, misschien ooit een halve marathon?

8. Go for it, Tine! Tot slot, welke boodschap heb je, tot slot, nog voor de lezers?

“Do more of what makes you happy!”

Zo, dat lijkt me een mooie boodschap, om mee af te ronden.

En hiermee, beste lezers, zijn wij aan het einde gekomen van deze blog, dit was, een korte kennismaking met Tine!

Bij deze een warme Go, Tine!, en wie graag op de hoogte blijft van Tine’s hardloop-avonturen, u leest het hier: link.

Met sportieve groeten,

Peter