Dames en heren, die Winston Churchill was bepaald géén modelleerling, in zijn jonge tijd. Winston ging naar een strenge kostschool, en z’n cijfers waren niet om over naar huis te schrijven.

Dat deed hij dan ook niet.

En toch is Winston Churchill één van de grootste politieke leiders van het Verenigd Koninkrijk geworden.

Toen de BBC een lijstje opstelde met de 100 Greatest Britons, mag u eens raden wie er met het Goud ging lopen? William Shakespeare? Dream on! De Bard strandde op de 5de plaats. Shakespeare moest zelfs prinses Diana laten voorgaan!

Enfin, Winston Churchill was dus de nummer 1 van de 100 Greatest Britons! En hoe kent iedereen deze brave man?

Juist, u kent de clichés ook, over de meneer die jaarlijks 4.000 dubbele corona-sigaren rookte, en die whiskey dronk zoals u en ik kraantjeswater drinken.

En dan zwijgen wij nog zedig over zijn attitude tegenover dames.

Winston Churchill was wijd en zijd gekend als de meneer met de franke teut. Over een collega-politicus zei Churchill zonder veel omwegen:

He is a very modest man, and indeed, he has a lot to be modest about

Echter, wat weinigen weten is dat Churchill ook een getalenteerde atleet was.

We moeten de zaak dus veeleer omdraaien: mocht Churchill die ongezonde levensstijl achterwege hebben gelaten, daar waren geheid Olympische medailles van gekomen!

Als jonge knaap verbleef Winston in een strenge kostschool. Hij beleefde daar een harde jeugd.

Jongelui kunnen zeer wreed zijn voor elkaar, en hij werd door zijn klasgenoten gepest vanwege de rosse schijn in zijn haartooi. In de slaapzaal riepen de andere kinderen dan, “Verdomme Winston, doe het licht uit, zo kunnen wij niet slapen!”, en zo ging dat maar door.

Winston was erg eenzaam in die strenge kostschool, en hij lag voortdurend overhoop met de leraars. De jonge Churchill trok regelmatig het gezag van de leraars in twijfel, en dat ziet u van hier: in die kostschool werd dat niet op prijs gesteld.

Winston werd veelvuldig gestraft door zijn onderwijzers, en vaak moest hij urenlang rondjes lopen op de speelplaats. Zo bouwde hij een benijdenswaardige uithouding op.

Hardlopen, dat kon hij als de beste. Te midden van alle miserie, was hardlopen een prima uitlaatklep voor deze getormenteerde jongeman.

Al hardlopend kwam Winston tot rust.

Bij het hardlopen was er – eindelijk – een beetje rust in z’n arme hoofd.

In loopwedstrijden was hij dan weer érg fanatiek, en zijn motto was “Never, never, never give up!”, later in de politiek zou hij dat inzicht vertalen als volgt, in de beroemd geworden speech:

I have nothing to offer but blood, toil, tears and sweat. 

Helaas, op latere leeftijd ging Churchill steeds minder sporten.

Tijdens de Tweede Wereldoorlog had hij het redelijk druk aan zijn hoofd, hij had toen grote zorgen, en de sportieve activiteiten leden eronder.

Wat minder geweten is, is dat Churchill, ondanks al zijn successen ook lange perioden van depressie kende, die noemde hij zijn “Black Dogs“. In zo’n perioden hield hardlopen Winston op de been. Letterlijk. Als therapie.

Aan het einde van zijn leven, is Churchill wél helemaal van zijn sportieve geloof af gevallen. Toen een journalist vroeg hoe hij het allemaal klaarspeelde om zoveel ballen in de lucht te houden, antwoordde hij:

“No sports, just whisky and cigars”.

De Judas.

Enfin, dat ziet u van hier: geen sport meer, en zo’n ongezonde lifestyle, daar kwam in 1953 een eerste beroerte van.

Op 15 januari 1965 kreeg Churchill een tweede beroerte, en toen was het game over. Negen dagen later stierf hij, op 90-jarige leeftijd. Naar het einde van zijn leven toe, sprak Churchill de gevleugelde woorden:

“I am ready to meet my Maker. But whether my Maker is prepared for the great ordeal of meeting me, is another matter!”

We wensen ze hierboven veel sterkte, met deze straffe meneer!

Met sportieve groeten,

Peter

Shine