Beste lezers, het is me wat, met dat hardlopen.

Gisteren had ik een dagje rust in gedachten.

Een hele dag dus (de volle 24 uur) zonder hardlopen. Mentaal was ik er helemaal klaar voor, om 24 uur af te tellen.

Kathelijne en mezelf gingen naar Brooklyn Bridge, een pracht van een brug. De werkzaamheden zijn gestart in 1869, en duurden maar liefst 14 jaar lang, tot in 1883.

Het ontwerp was van John Augustus Roebling, en zoals dat wel vaker gaat in het Leven, toen het project een soepje werd, en volledig in het water dreigde te vallen, zowel letterlijk als figuurlijk, wie kon de kastanjes dan uit het vuur halen, denkt u? Juist, de vrouwen. Zo zorgde de echtgenote van Mr Roebling, Emily Warren Roebling, alsnog voor een happy end, en een stevige brug.

Zeg nu zelf: is het niet véél fijner om zo’n juweeltje van een brug hardlopend te verkennen, in plaats van er in burgerkledij overheen te tsjokken, omsingeld door andere toeristen?

Voor alle duidelijkheid, dat is een retorische vraag.

Alzo gingen de loopschoenen toch mee, voor een kort tripje. Gewoon, even die brug over, in lichte looppas, en klaar.

Maar zoals dat gaat in het leven, van het een kwam het ander, en zo hebben we Brooklyn nog verder hardlopend verkend, ik had m’n loopschoenen nu toch aan, en voor Kathelijne konden we een fiets huren, voor een prikje. Zo verkenden we onder andere het mooie Prospect Park. Merkwaardig hoeveel groen er in zo’n grote stad kan aangelegd worden, mits een beetje goede wil.

Enfin, zodus en zodoende, verscheen er – voor een rustdag – toch plots een merkwaardig aantal kilometers op de teller.

Tijdens het lopen had ik gezegd aan Kathelijne dat ik best wel wat meer wou weten over die New York Road Runners, en Kathelijne had als – schitterend – idee: stuur dan eens een emailtje naar die vriendelijke mensen?

Dat ik daar niet aan gedacht had!

Zo gezegd, zo gedaan.

En er kwam onmiddellijk antwoord!

Ja zeker, ik kon eens van gedachten wisselen met Michael Capiraso, CEO van de New York Road Runners, die ook de TCS New York City Marathon organiseren. En hoe zou zo’n kennismaking beter kunnen verlopen, dan tijdens een fijne duurloop?

Aldus werd ik uitgenodigd om deel te nemen aan een run van Team for Kids.

Verkeerdelijk dacht ik dat het hier ging om een run met kleine maar enthousiaste kindertjes, en dus deed ik in de namiddag al m’n “echte” training, 10 km, met 10 versnellingen van 500 meter.

Groot was m’n verbazing bij aankomst, om een 50-tal volwassenen aan te treffen. Nog groter was m’n verbazing toen de trainer van de groep me uitlegde wat er op het programma stond: heuveltraining & tempo runs.

Verdomme, vloekte ik. Binnensmonds, maar toch.

Michael legde me uit wat Team for Kids precies is:

“Team for Kids is a group of more than 2.000 runners who add meaning to their miles, by raising funds for Youth and Community Services programs. This way, we can provide free or low-cost health and fitness programs to kids who would otherwise have little or no access to regular physical activity”.

Zo worden er jaarlijks meer dan 215.000 kinderen geholpen. Vorig jaar verzamelden de Team for Kids runners in de TCS Marathon van New York meer dan 6 miljoen dollar. Geen klein bier, me dunkt.

Fantastisch dat Kathelijne en mezelf eens een training mochten meemaken. De training werd prima omkaderd, er werd in verschillende groepjes getraind, er zijn verschillende (goede!) trainers aanwezig, er wordt samen naar wedstrijden toegewerkt, de opwarming en cooling down gebeuren grondig, er zijn workshops over gezonde voeding, etc. Toppie!

Wat een enthousiaste groep hardlopers … ! Al bij de opwarming zat de sfeer er goed in, met allerlei ernstige en iets minder ernstige oefeningen … 🙂

Iedereen moedigde iedereen aan, en zo werd de tweede training van de dag echt wel een makkie!

We kregen de kans om met een heel aantal lopers van gedachten te wisselen, velen kwamen zich spontaan even voorstellen. Een hele variatie aan lopers natuurlijk, veel lopers mikken naar hun eerste marathon, anderen hadden dan weer een heel palmares bij elkaar gesprokkeld …

Ik vroeg aan Michael of hij zelf mee liep, met z’n eigen marathon?

Ja hoor.

Al sinds mensenheugnis. Al 26 keer meegedaan, en nu is nummer 27 op komst.

Chapeau, en een warm applaus voor Michael, zou ik voorstellen.

Het werd dus een fijne avond. Met twee keer 10 intensieve kilometers op de teller.

Oh, guess what? Morgen is er in Central Park een 5 km race. Vijf kilometer up en down in Central Park. Daar gaan Kathelijne en mezelf de Belgische eer hoog trachten te houden, ten aanzien van maar liefst 5.000 New Yorkers.

We gaan er een lap op geven!

Met sportieve groeten,

Peter