Helaas, beste lezers, de trip naar New York is achter de rug.

De week is veel te snel voorbij gevlogen, en dit is wat wij daar van vonden.

Maar niets aan te doen, vandaag hebben we gezwind de terugtocht aangevat, en de vlucht van JFK naar Düsseldorf verliep voorspoedig.

Op één ieniemienie klein incidentje na. Bij de maaltijd aan boord hoorde een broodje, en dat was werkelijk steenhard. Aangezien ik m’n volledige gebit niet op het spel wou zetten, wenkte ik de mevrouw van Air Berlin, een dame op leeftijd die mij streng, maar rechtvaardig voor kwam. Die zou het probleem wel begrijpen, hoopte ik. Aldus schetste ik de situatie kort en bondig:

“Entschuldigen Sie, liebe Frau, aber mit solch einem harten Baguette können sie einen Soldaten auf seinem Pferd schlagen!”

Nu, dat was natuurlijk bedoeld als constructieve kritiek, en impliciet was de vraag of ik geen zachter broodje kon krijgen. Maar ik moet zeggen, m’n feedback viel een beetje op een koude steen. Mijn kennis van de Duitse taal is niet fabuleus, en het antwoord kon ik niet in al z’n nuances bevatten, maar dat er niet direct een zacht broodje op komst was, dat werd snel duidelijk.

Nu, wat hebben we zoal meegebracht uit New York? Eerst en vooral, een prachtige sporttas! Reeds enkele jaren, of zeg maar, decennia, gebruikte ik een groen sporttasje, sober en eenvoudig.

Wel tot op de draad versleten, en in de stijl van een jute aardappelzak, maar goed, daar maakte ik mij geen zorgen over, naïef als ik was.

Nooit was ik mij er van bewust, welk een modderfiguur ik sloeg, met dat versleten sporttasje van me, helemaal uitgerafeld, en geheel démodé.

En nu mag u eens raden, beste lezer, wat ik heb gekregen van Kathelijne?

Juist! Een prachtige nieuwe sporttas. In een mooi, warm rood, van m’n lievelingsmerk, Nike.

Bij m’n volgende training of race kan ik nu toch met een klein beetje meer ampleur voor de dag komen, niet?

Maar met een prachtige sporttas, hoe hip die ook moge zijn, loop je natuurlijk nog niet sneller.

Oh. Waar je wél 4% sneller mee loopt …?

Juist! Bijna hadden we de nieuwe Nike Zoom Vaporfly 4% op de kop getikt! Jawel, de wonderbaarlijke loopschoenen, waarmee Eliud Kipchoge ei zo na een marathon onder de 2 uur liep. Die loopschoenen waren te verkrijgen aan een democratisch vriendenprijsje, 250 dollar afgerond.

Maar helaas, ze hadden die schoenen niet in de goede maat.

Ze hadden maat 9, en ze hadden maat 11.

Maar maat 10, die was er niet meer.

Ik heb er een eindje mee gelopen, zowel in maat 9 als in maat 11, maar dat was telkenmale geen succes. Volgens mij is dit het type loopschoen dat toch een klein beetje moet passen.

In plaats daarvan, hebben we een nieuw speeltje op de kop kunnen tikken om de kuitspieren en de achillespezen te rekken, aan één tiende van de prijs.

Zonder een kleinzerige indruk te willen wekken, die dekselse achillespezen, daar heb ik me toch snel last van, en met dit toestelletje hopen we te kunnen voorkomen, in plaats van te moeten genezen.

In de hectisch drukke metro van Manhattan heb ik het toestelletje alvast eens uitgeprobeerd, en alleszins, het moet gezegd, ik had veel bekijks.

Menig New Yorker schudde zachtjes en meewarig “neen” met het hoofd, onderwijl een zinnetje mompelend, waarvan het wellicht goed was dat ik het niet kon verstaan.

Maar goed. Blessures vermijden is één ding, daarmee loop je natuurlijk nog niet per sé sneller.

Dus de zoektocht ging voort. Wat hadden wij meegenomen, vlak voor het vertrek? Juist, het augustusnummer van de (Engelstalige) Runner’s World. Het artikel “The Science of Attraction” trok daarbij aandacht. Daarin stond dat hardlopende mannen een veel grotere aantrekkingskracht hebben op vrouwen, dan niet-hardlopende mannen:

“People who are better at running, are likely to have been exposed to high levels of testosterone while in the womb, which means they not only have better cardio-vascular efficiency, but also a strong sex drive and high sperm count (…) The observation that endurance running ability is connected to reproductive potential in men suggests that women in our hunter-gatherer past were able to observe running as a signal for a good breeding partner”

542 mannelijke hardlopers werden onderzocht, na de Robin Hood Half Marathon. Of er effectief fysiek geteld werd, weet ik niet.  En of het fenomeen zich ook voordoet ten aanzien van Duitse stewardessen, daarover doet de studie geen uitspraken.

Enfin, de hardlopende mannen wisten dit al, natuurlijk. En de niet-hardlopende mannen mogen alsnog de loopschoenen aantrekken, indien zij deze theorie willen bevestigd, dan wel ontkracht zien.

Maar waar het écht interessant werd, was bij het stukje over de verhouding tussen de wijsvinger en de ringvinger:

“Researchers found that the 10 percent of men with the longest ring fingers compared to their index finger, finished 24 min 33 secs faster in the half marathon, than the 10% of men with the smallest digit ratio”

Nondepiep! Kom dat tegen! Dus wie z’n marathon pakweg 3 minuten sneller wil lopen, ik noem nu maar iets, die moet gewoon aan een nog iets langere ringvinger of aan een nog iets kortere wijsvinger zien te geraken, of de combinatie van beiden zien klaar te spelen …?

Wow. Zo eenvoudig kan het dus zijn?

Nou. En wat denkt u er van?

Met sportieve groeten,

Peter