Dag lieve Sint,

Koekoek, even een briefje van mij. Ik vond het fijn om u en zwarte piet, of roetpiet, of regenboogpiet, of hoe hij dezer dagen ook moge noemen, eventjes te zien.

U was in topvorm, het verheugde mij om dat te zien. Op uw leeftijd is dat niet evident. Er zijn er die sneller op pensioen gaan, met zo’n zwaar beroep.

Toen mijn kinderen en ik stonden aan te schuiven, vroeg de kleine achter ons aan zijn ouders of u eigenlijk uit Spanje komt, dan wel, uit Catalonië. Aangezien de daarop volgende discussie tussen beider ouders ernstig dreigde te ontsporen, besloot ik om over te gaan tot een korte historische interventie. Op didactisch verantwoorde wijze legde ik uit dat u uit Myra afkomstig bent. Myra, dat ligt in het huidige Antalya, dus in Turkije. Daar schrokken die mensen wel van, dat u eigenlijk een Turk bent. Enfin, nu ik toch op dreef was, ging ik iets uitvoeriger in op het feit dat Myra tijdens uw jeugd, in de derde eeuw na Christus dus, bij het toenmalige Romeinse Rijk behoorde, terwijl de inwoners van Myra eigenlijk graag iets méér autonomie hadden gehad.

Zo gezegd, zo gedaan. U herinnert zich dat wellicht nog, inderhaast werd een referendum in elkaar gebroddeld, en dat wees het duidelijk uit: maar liefst 99,9% van de bevolking was passioneel voorstander van een onafhankelijk Myra. Waarop de regionale leiders van Myra prompt de onafhankelijkheid uitriepen.

Nou. Als antwoord daarop arresteerden de Romeinen de afvallige regionale leiders, en zij werden in z’n geheel, als één hapklare brok, aan de leeuwen gevoederd, in het colosseum.

Klaar.

Daarna was het enthousiasme in Myra om nog meer van dat soort referenda te organiseren, of om nog méér autonomie te bepleiten, plots sterk bekoeld.

Iedereen vond het prima, zoals het was.

Goed. Terug naar anno 2017. Wat een hondenstiel hebt u toch. 

De kleine aap die voor ons aan de beurt was, onderbrak u, nog tijdens uw uitermate boeiende uiteenzetting, OK, misschien iets te breed uitwaaierend, maar goed.

“Allemaal goed en wel, ket, maar kan u het kort houden, want over een kwartier begint m’n golfles. Als u me nu gewoon even m’n speculaas en m’n mandarijntje geeft, dan kunnen wij ons druk programma verder afwerken”.

Nondepiep. Wat was ik verontwaardigd. En ik zag u en zwarte piet, of roetpiet, of regenboogpiet, of hoe hij dezer dagen ook moge noemen, naar adem happen.

Toen keek iedereen natuurlijk richting dat ettertje z’n papa. Die wierp de handen in de lucht, en zuchtte:

“Ja, het is waar, Sinterklaas, wij moeten nu dringend naar de golfles, daarna moeten wij ons reppen naar het zwembad, en vervolgens is er nog de muziekles. Tot slot moeten wij deze avond nog op bezoek bij mijn schoonmoeder”.

Dat laatste klonk niet alsof hij de lotto had gewonnen.

Enfin, toen mijn kinderen aan de beurt waren keek u even vreemd op. U vroeg zich wellicht af, “Zijn die niet iets te oud voor Sinterklaas?”

Misschien wel, lieve Sint. Maar als er gratis speculaas te krijgen valt, dan mag er op het bezoek aan de Sint toch geen leeftijd staan, niet?

M’n dochter lichtte haar verlanglijstje toe. Zij wil graag stripverhalen van FC De Kampioenen. Zij vermeldde de nummers die reeds in haar bezit zijn. Die wenst ze geen tweede keer te ontvangen.

Eigenlijk, lieve Sint, zou ik wel eens een aflevering van FC De Kampioenen willen schrijven. Die eeuwige misverstanden, heerlijk. Daar zou ik dan wel een flinke schep bovenop doen. Bij voorbeeld. We vertrekken vanuit een misverstand, dat iedereen denkt dat Carmen een stomende affaire heeft met haar golfleraar. Vervolgens zou ik er een flink misverstand bovenop gooien, namelijk dat iedereen denkt dat die affaire een misverstand is, maar dat dat op zich al een misverstand is. Als Xavier dan bij wijze van misverstand een keertje te vroeg én bovendien broodnuchter huiswaarts keert, na een avondje hard labeur bij FC De Kampioenen, dan ontdekt hij de, euhm, naakte waarheid. Enfin, zonder al in detail te willen treden, u merkt het, dat formaat zou ongekende mogelijkheden bieden, niet?

Nou. Waar waren we gebleven?

Verlanglijstjes!

Lieve Sint, ik ga mijn verlanglijstje zo kort mogelijk houden.

Ik wil niet veel.

Ik héb al bijzonder veel.

Tot u schrijft een zeer gelukkig man.

Er is zoveel om blij over te zijn. Ik zou graag de rest van mijn leven in peis en vree doorbrengen, tesamen met Kathelijne Verboomen. Ik zou graag m’n kinderen gelukkig zien opgroeien. Dat ze hun draai mogen vinden, in deze dolgedraaide samenleving.

Oh. En ik zou graag een marathon onder de 3 uur lopen. Dat heb ik u al eens gevraagd. Toen lag er een zakje zout in m’n loopschoen, en vervolgens waren m’n volgende marathons 3u05 en 3u08, alsof u mij een flinke pee wou stoven.

Maar toch, ik ga het opnieuw vragen. Lieve Sint, kan u dit jaar eens een Sub 3 in m’n loopschoentje leggen? Voor u is het maar een kleine moeite, en voor mij een hele grote. Ik zou het ten zeerste waarderen.

Oh, en ik wil wat méér trail running gaan doen. Dus een paar mooie trails mag u ook in mijn loopschoentje leggen.

Omdat ik zo braaf ben geweest.

Enfin, alvast bedankt, en hasta la vista!

Peter