Beste lezers,

Op deze druilerige, ietwat trieste zondag zijn wij flink aan het klussen geslaan.

“Achterstallig onderhoud”, zullen we het diplomatisch omschrijven. Er dienden maar liefst drie lampen vervangen te worden, en belofte maakt schuld, zo gaat dat.

Met frisse tegenzin gingen wij aan de slag, met gevaar voor eigen leven.

Bij de eerste vervanging klouterden wij noodgedwongen op een krukje.

Daar donderde ik ei zo na af, nog voor de defecte lamp goed en wel vervangen was. “Daar ging m’n marathon van Berlijn bijna”, zo sakkerde ik.

Bij de tweede lamp, liet ik ze vallen. Niet de te vervangen lamp, maar wel de gloednieuwe lamp, helaas. “Hopelijk brengen scherven geluk in Berlijn”, zo sakkerde ik.

Bij de derde vervanging verliep alles van een leien dakje: geen valpartijen, het defecte lampje eruit, het nieuwe lampje erin, et voilà, dat nieuwe lampje scheen en gloeide dat het een lust was voor het oog. Toen zei Kathelijne tegen ons Quintje: “Amai, Quint, papa is toch een échte klusser hé!”.

Wij laten in het midden of en in welke mate dit ironisch bedoeld was.

Zo. En ondertussen timmeren wij naarstig voort aan de weg naar Berlijn. Zondag 29 september zal er snel zijn, nog een zestal weken, en dan gaan we er een ferme lap op geven, bij leven en welzijn.

Tot dusver gingen de trainingen vlot. Op vakantie in Italië (regio Bari) was het bijzonder warm, dus ofwel heel vroeg, ofwel heel laat trainen, dat was de boodschap.

Op zich voelden de trainingen prima. Enkele duurlopen waren om in te kaderen: bij de ondergaande zon aan een rustig tempo genieten van de wondermooie panorama’s die zich aan het oog ontvouwen, daarbij af en toe snedig versnellend, wanneer een uitgemergelde straathond leek te denken: “OK, dit is misschien een zweterig exemplaar, en hij stinkt uren in de wind, maar als avondmaal lijkt dit wel een smakelijk brokje, er zit in ieder geval genoeg vlees aan”.

Of om 6u uit de veren, om een lange duurloop af te werken langs de kust, ook heel fijn.

Bij thuiskomst was de eerste pittige training er eentje met twee tempoblokken van 7 km. Het deed deugd dat dit soort trainingen naar wens verliep.

Naast de fijne trainingen, waar je een goed gevoel aan over houdt, waren er uiteraard ook de rottrainingen.

Die horen er nu eenmaal ook bij.

In deze categorie bv. een training van 18 km, met 2 x ( 5 km @ 4:15 min/km + 2 x 1 km @ 3:50 min/km).

Ten eerste had m’n Polar kuren, hij wou regelmatig ‘ns niet starten, of niet stoppen, wat niet erg handig is als je in blokken traint.

Ten tweede was het toen eigenlijk nog te warm om al te trainen. En ten derde, en zonder in details te willen treden, moesten wij tijdens een van de eerste tempoblokken nogal plots in gestrekte draf richting het sanitair sprinten 🙂

Bij wijze van niet-gesponsorde boodschap wil ik graag nog even aanstippen dat een aantal tempotrainingen werden afgewerkt met de Hoka Carbon X, de eerste indruk was erg positief.

Ze borduren bij Hoka grotendeels voort op het basisidee van Nike om met een soort springveer te werken, die je vooruit duwt:

“De Carbon X biedt extreme demping én is een snelheidsmachine met koolstofplaten.

Deze loopschoenen zijn voorzien van een koolstofplaat waardoor je tijdens het lopen als het ware naar voren wordt gestuwd.

De tussenzool- en buitenzoolgeometrie zorgen voor een nog comfortabeler gevoel tijdens het lopen. De Carbon X is een fantastische wedstrijdschoen!”

Voilà. De komende weken ga ik met deze schoenen nog enkele tempotrainingen afwerken, en dan zien we wel. In alle eerlijkheid moet ik toegeven dat ik niet zeker weet (en nog niet heb opgezocht) of deze schoenen wel geschikt zijn om de edele afstand van 42,195 km mee te lopen.

Naast de trainingen en de blitse schoenen, zijn er uiteraard nog andere zaken te checken, inzake de marathon die voor de deur staat. Bij voorbeeld. Voeding en drank: dat is een teer puntje. Qua voeding weet ik theoretisch gezien wel wat goed en wat slecht is, maar in de praktijk laten wij het soms afweten.

Over chips wéét ik bv. dat die niet al te gezond zijn. En toch, gisteren staken ze mij lelijk de ogen uit.

In de kast stond een pak chips, dat al geopend was. Die stonden mij dus uit te dagen hé, dat was regelrechte provocatie.

Zoals die maagden in het paradijs, keken de chips mij aan met wulpse blik, en was hun boodschap luid en duidelijk: “Kom, en pak ons”.

Aanvankelijk konden wij wel weerstaan aan de verleiding.

Maar toen brak de veer, en dacht ik, “Kom, van zo  één klein kommetje is nog nooit iemand dood gegaan”. Wat strikt gesproken niet juist is, want ooit heeft er iemand ‘ns een flippo ingeslikt, en die heeft dat niet kunnen navertellen, maar goed. Van dat ene kleine kommetje kwam er helaas nog een tweede kommetje, en zo geraakt een mens natuurlijk van de regen in de drop.

Nu, de maaltijden in onze ménage zijn van uitzonderlijk hoge kwaliteit, héél gezond en erg lekker, bij deze dus een woordje van warme dank en luid applaus voor onze keukenprinses, de enige echte Kathelijne Verboomen.

Voor de marathon in Berlijn kunnen en mogen er nog enkele kilo’s af  de komende weken. Less is more, zullen wij maar denken.

Drank. De lange duurlopen heb ik ofwel zonder drinken gedaan (dom, dom), oftewel met water.

Bij wijze van niet-gesponsorde boodschap, de komende weken wil ik graag opnieuw testen met Maurten, een sportdrank die ik sinds vorig jaar wel eens durfde te gebruiken bij wedstrijden. Tot grote tevredenheid. Ik heb het gevoel dat die sportdrank goed werkt, al kan dat ook louter psychologisch zijn, natuurlijk 🙂

Wat alleszins zeker is, is dat ik er geen last van krijg en dat de vertering van dit goedje vlot verloopt:

“Maurten heeft hydrogel-technologie gebruikt om op natuurlijke manier een koolhydraatrijke sportdrank te ontwikkelen die door de spijsvertering goed verdragen wordt. Maurten bevat bijna het dubbele aantal aan koolhydraten dan wat we voordien aannamen als maximaal opneembaar door het lichaam.”

Next. Wedstrijdritme.

Normaliter loop ik voor de marathion graag enkele wedstrijden. Die vormen een goede graadmeter, en als ze vlot verlopen, is dat een boost voor het vertrouwen.

Eind juni liepen we in Torhout een halve marathon. Die deden we progressief: 5 km aan 4:20 min/km, dan 5 km aan 4:15 min/km, vervolgens 5 km aan 4:08 min/km, om dan de laatste 6 km te eindigen aan 3:58 min/km.  Dat gaf een goed gevoel: niet voluit starten, dan rustig opbouwen, en uiteindelijk sterk eindigen.

Idealiter had ik ter voorbereiding van Berlijn nog graag een halve marathon wedstrijd gelopen. Om een idee te hebben waar we staan met de conditie. Helaas heb ik er de komende weken nog geen gevonden met een vlak parcours, idealiter een beetje in de buurt van Tervuren, oh, én op een datum die niet al té hard vloekt met onze gezinsagenda. Voorts zijn we niet al te veeleisend 🙂

Alle tips ivm een fijne halve marathon tussen nu & eind september, zijn dus méér dan welkom!

In juli hebben we wel, bij wijze van solo-wedstrijd 🙂 op de piste geprobeerd om het PR op de 10km aan te scherpen.

Vraag me niet hoe deze koe een haas ving, maar dat is toen gelukt.

Op zich was dat een aangename ervaring, op de piste: rustig opwarmen, geen stress, vanuit de gedachte “Lukt het niet dan is het toch een goede training”, en tijdens zo’n poging kan je je rustig en helemaal zen op jezelf concentreren, er loopt niemand in de weg, je laat je niet verleiden om iemand te volgen die toch veel te snel is, etc. Niets dan voordelen, quoi!

Voilà. Oh, en dan is er tot slot nog de Core Stability & krachttraining. Nog een teer puntje. Ja, core stability is belangrijk. Dus ja, dat zou zeker moeten. Toch af en toe. Maar meestal heb ik er écht geen zin in. Terwijl het wel helpt natuurlijk. Dus de komende weken gaan we er toch tijd voor maken.

Zo. Tot nu toe is de voorbereiding op de marathon van Berlijn dus vlot verlopen, met uiteraard enkele aandachtspunten (voeding en drank, core stability/krachttraining). De laatste weken voelden best pittig aan, qua volume en intensiteit. Nu staat er een rustweek voor de deur, die is welgekomen. En dan beginnen we aan de laatste loodjes …

Bij deze een warme “Dankuwel” voor Benny en de goede begeleiding, en een warme kus voor Kathelijne en haar bovenmenselijke geduld met de zotte kuren van ondergetekende! 🙂

Van de lezers die ook trainen voor Berlijn of een andere najaarsmarathon, hoor ik graag hoe de voorbereiding verloopt … ?

Met sportieve groeten,

Peter