Wat lezen we dat vaak: de ode aan het lef, en de verheerlijking van de durf.

Vandaag las ik het nog:

“Lef is dé strategie om in deze tijden vol informatie-overdosissen en onzekerheid toch overeind te blijven. Meer nog: met lef ga je vooruit”

Tijdens een (bijzonder fijne) duurloop in het park, dacht ik daar eens diep over na. Of lef en durven wel altijd zo aangewezen zijn.

In zeker zin wel, natuurlijk. Wie niet waagt, blijft maagd. 

Maar in het verleden hebben wij het toch ook anders meegemaakt.

Lang geleden had ik een buurman die “Mo” noemde.

Met je buren kan je best goed overeenkomen, en zeker in dit geval, want Mo had lange tijd in de gevangenis vertoefd.

Toen ik daar eens discreet naar polste, somde hij een reeks misdrijven op die wij kwantitatief én kwalitatief alleen maar als “indrukwekkend” kunnen omschrijven. Wij blijven discreet over de details, beste lezer, maar het ging niet om parkeerboetes.

Mo had ook een hond. Die noemde ook Mo. Een rottweiler. Op gespecialiseerde websites lezen wij over de rottweiler het volgende:

“Naast consequente bejegening, zijn beweging en intellectuele uitdaging voor de rottweiler van groot belang. Als de rottweiler onvoldoende uitdaging krijgt, zal hij die zélf zoeken, vaak in een vorm waarbij hij gedrags- en/of agressieproblemen ontwikkelt”

Of Mo z’n hond consequent bejegende weet ik niet.Maar Mo (de hond) was een balorig beest, en daar sprak ik Mo (het baasje) eens over aan: “Mo, moet jij Mo niet wat méér uitdagen, fysiek en intellectueel dan, bedoel ik?”

Mo keek me verwonderd aan: “Hoe zou ik mijn hond in hemelsnaam intellectueel moeten uitdagen?”

Nou, repliceerde ik dan weer, je zou ‘m bij voorbeeld eens een reeks sudoku’s kunnen voorschotelen?

Dat zagen beide Mo’s niet zitten.

Op een ochtend zag ik Mo, het baasje, en hij keek bijzonder mistroostig. Daarom vroeg ik: “What’s up, Mo, je kijkt zo mistroostig?”. Waarop Mo antwoordde: “Ja Peter, ik heb wat voor gehad”. Mo was met Mo gaan wandelen, in het park. Beide Mo’s liepen los. En een chihuahua, Chichi, die liep ook los, en die had Mo (de hond) uitgedaagd, volgens Mo (het baasje).

Dat is wel lef hebben. Zo’n chihuahua weegt gemiddeld 1 à 2 kilogram, droog aan de haak, en hij meet gemiddeld 15 à 19 centimeter. Eigenlijk is dat een soort cavia, quoi.

Maar zo’n chihuahua heeft dus méér lef dan gewicht of lengte zouden doen vermoeden! 

Mo (de hond) was op Chichi afgestormd, en om een lang verhaal kort te maken, wij besparen u de details: het baasje van Chichi, een dame op leeftijd, heeft met stoffer en blik bij elkaar moeten vegen wat er nog overbleef, van Chichi. Zeer tot haar verdriet. En zij was zeer verbolgen, om het gedrag van beide Mo’s. Daarom was Mo dus zo mistroostig, want het was in dat park nog een hele cinema geweest, met omstaanders die zich begonnen te moeien, enzovoort enzoverder.

Maar dus, beste lezers, ik vroeg het mij af, Chichi indachtig, of die vaak geprezen strategie van lef en durf wel altijd zo verstandig is.

Is voorzichtigheid niet de moeder van de porseleinkast?

Zeggen de Zuid-Afrikanen dat niet mooi, metaforisch: “Don’t scratch the balls of the lion”?

Het noopte mij tot reflectie.

De marathon, dat brute beest van 42,195 kilometers lang. De lange en intense voorbereiding, de honderden kilometers die worden afgemalen. De ups, en de downs.

Daar sta je dan, als kleine chihuahua, toch maar te keffen.

Met vriendelijke groeten,

Peter