Beste lezers,

Gisteren begaven wij ons volledig buiten de comfortzone.

Wij begaven ons, in de hoedanigheid van privé-chauffeur, met de dochter naar haar blokfluitconcert. Héél fijn, en de lezers kunnen zich voorstellen hoe apetrots ik was, op m’n prinsesje.

Maar welk een stoffige muziek werd daar gespeeld!

Dat kon wat mij betreft niet door de beugel, en aldus vroeg ik aan de muziekjuf, omstreeks de pauze, of wij eens geen speels, levendig volksliedje konden zingen, allen te gader?

Daar leek de muziekjuf niet zo happig op, maar ze durfde toch niet te weigeren, en fluks schoof ik een evergreen van Florimond Van Duyse naar voor, te weten, “Den uyl die op den perenboom zat”.

Dat is een bijzonder stemmig volksliedje, en het gaat over een uil die op een perenboom zit, wat al meteen de titel verklaart. Tevens is de uil in kwestie een ietwat suf en onhandig exemplaar, en halverwege het liedje tottert hij uit de perenboom, wat uiteindelijk bar slecht afloopt (“Men sleept den uil al naar het graf, maar zij trokken hem eerst zijn wammes af”).

Het zijn mijn zaken natuurlijk niet, maar als het mijn volkslied had geweest, dan zou ik gekozen hebben voor de titel: “Den uil die uit de perenboom viel”, dat klinkt toch al direct een beetje spectaculairder, vind ik. Nu, waar ik helaas niet aan had gedacht, is dat deze evergreen ook een scabreuze passage bevat. Enkele takken boven den uil, zat er namelijk een katje:

“Den uil, die schoot in eenen lach, omdat hij het katjen heur vioolken zag, van singeldonduilen, van faladera, omdat hij het katjen heur vioolken zag!”

Enfin, toen begon de miserie, natuurlijk. De kinderen keken met grote, verwonderde ogen naar elkaar, en menig rakkertje vroeg zich luidop af wat dat katje haar viooltje wel wezen mocht.

Toen was er geen weg terug, en aldus legde ik – in alle openheid en transparantie – uit dat katjes een viooltje hebben, dat katertjes een strijkstok hebben, en dat zij daar tesamen naar hartelust mee kunnen tokkelen, tureluren, en van de kruk gaan.

Nou, beste lezers, dat werd me even een awkward momentje, waarbij de aanwezige mama’s en papa’s oftewel het plafond oftewel de vloer aan een grondige inspectie onderwierpen, en waarbij de kindertjes hun kwartje plots viel, tot hun groot jolijt en consternatie.

De muziekjuf leek niet amused met m’n volks intermezzo, maar daar ga ik graag dwars tegenin: een volk dat zijn liedkunst niet eert, hoe ver gaan we dààr in hemelsnaam mee springen?

Enfin, gauw over naar de loopsport, want dat is eerlijk gezegd toch meer m’n biotoop, dan het onderwijs.

Vandaag stond er een wedstrijdje van 12 km op het programma, in Wezembeek. Edoch, bij aankomst bleek deze jogging toch niet een schooltje plaats te vinden, zeker? Een wedstrijdje na de marathon van Enschede was nog aan de vroege kant, dus het was niet de bedoeling om voluit te lopen, de afspraak met Benny was om zo rond de 4:20 min/km te lopen.

Zo gezegd, zo gedaan, want als er nu één hardloper goed naar z’n coach luistert, dan is het deze brave blogger wel.

Tussen haakjes, de reden waarom wij in Wezembeek op het appèl verschenen is dat Jarne nog eens een wedstrijdje wou doen, hij ging voor de vijf kilometer, en aldus vertrokken wij deze ochtend monter en fris, na een deugddoend ontbijt, naar Wezembeek, een trip van toch wel zeker 3 kilometer ver.

We moeten het zeggen gelijk het is, het was een mooi parcours: veel groen, en tot m’n verbazing, ook veel veldwegen en lange stukken door bos en dal.

Dat viel wel enigszins tegen om het tempo er in te houden, want daar waren we qua schoeisel niet op voorzien.

Tevens moest ik op het gevoel lopen, want ik had slechts 30 seconden voor de start m’n Polar opgestart, en toen sloeg die toch wel niet onmiddellijk aan zeker?

Wat een kreng.

Speciaal om mij te treiteren: toen het startschot weerklonk, was m’n Polar nog steeds op zoek naar een GPS-satelliet, de luiwammes.

Het publiek was geestdriftig, maar bijna alles werd in het Frans geroepen, een taal waarvan ik de finesses niet steeds helemaal begrijp, moet ik deemoedig bekennen, en aldus zwaaiden wij maar enthousiast terug naar het publiek, dit in de veronderstelling dat ze vriendelijke dingen riepen.

De seingevers begreep ik wel, die riepen dat ik in vijfde positie liep, en dat ik een tandje moest bijsteken als ik de vier kornuiten voor me nog wou inhalen. Edoch, “niet voluit” betekent “niet voluit”, en zo haalde ik niemand meer in, en niemand haalde mij in, en alles bleef zoals het was.

Bij aankomst was de eindtijd van Peter De Goof 51 minuten en 49 seconden, dus 4:19 min/km, daar waren we tevreden mee.

Jarne had het ook prima gedaan, 24 minuten over 5 km, dat was een nieuw PR voor  hem, en enigszins beduusd realiseerde ik me: “Ooit komt er dus een dag dat die jongen me moeiteloos voorbij loopt”.

Zo.

Daar kan ik eens over nadenken.

Conclusie: mooie jogging, prima georganiseerd, in een fijne, educatief verantwoorde sfeer. Er waren een 80-tal deelnemers voor de 5km en er waren een 80-tal deelnemers voor de 12km, en eerlijk is eerlijk: deze jogging verdient méér deelnemers!

Volgende week meer, dan staat er een echte test op het programma, eentje met véél hoogtemeters, de Fura 10 Miles. We tellen af ! 🙂 En we vroeger het ons af: wie loopt er volgende week mee in Tervuren?

Met sportieve groeten,

Peter