Vandaag bracht ik de kinderen naar school.

De kinderen naar school brengen, hen ophalen van school, dat hebben we al vaker gedaan.

Telkens heel fijn, ik word er steeds blij van. #WarmGevoel.

Deze ochtend zag ik iets, wat ik nog nooit eerder heb gezien. Terwijl het er wel al een hele tijd moet geweest zijn.

Een gedenkteken.

70 kinderen, 70 jaar geleden. 

Het overkomt me niet vaak, maar ik werd er stil van.

“Ter herinnering aan de 70 Joodse kinderen die hier ondergedoken zaten”

Hoe druk ook, amper acht uur, de eerste telefoontjes kwamen al binnen, de social media triggers werken volgens het waanzinnige, gekmakende twenty-four seven principe, en de emails, de emails: always on, etc.

En toch, plots stond ik stil.

Om het opnieuw, en goed te lezen.

En te laten doordringen.

“Ontsnapt aan de gruwelen van de holocaust, maar niettemin, getekend voor het leven”.

Zijn wij niet allemààl getekend voor het leven, op de een of andere manier, en ieder op zijn of haar manier, zo vroeg ik me af.

Misschien wel, maar niet zoals die 70 kinderen, 70 jaar geleden.

In mijn warrige brein linkte ik dit gedenkteken onmiddellijk en spontaan aan een opiniestuk dat ik recent las, van Leo De Bock, en dat ik bijzonder raak vond:

https://www.linkedin.com/pulse/wanneer-zwijgen-schuldig-verzuim-betekent-leo-de-bock?trk=prof-post

Leest u het ook even?

Groeten,

Peter