Beste lezers,

Vandaag had ik met Jarne en Charlotte een klein verschilletje in zienswijze: één of andere Youtube-star had hen diets gemaakt dat je een appel in stukjes moet snijden, en in plaats van ‘m dan gelijk naar binnen te spelen, zou je er eerst een flinke snuif peper en zout overheen moet strooien.

Wie verzint er nu zoiets?

In de voorspellende wijs sprak ik m’n kindertjes toe:

“Eikebeik, en lieve help, een appel met peper & zout, dat is toch niet te vreten?“

Et voilà, nu mogen de lezers allemaal ‘ns raden aan wiens woorden m’n kroost het meeste geloof zou hechten: aan de woorden van één of ander omhooggevallen Youtube-geval, of aan de wijze woorden van hun bloedeigen pappie?

Bon. Na het verorberen van hun appel met peper & zout, waren de jongelui het – voor één keertje – eens met elkaar: “Papa! Zo’n appel met peper & zout, dat is niet te vreten!”

Pfff.

Beste lezers, het valt te vrezen dat deze blogger een jaartje ouder wordt.

Misschien romantiseer ik m’n jeugd, maar ik kan me begot niet herinneren dat een of andere Youtube-nitwit mij vroeger dit soort nonsens zou hebben aangepraat. De enige die soms met rare verzinsels voor de dag kwam, dat was Zot Wardje. Maar even goed, als Zot Wardje zei: “Jongens, ik heb een briljant idee. Als we nu eens een appeltje met peper & zout bereiden, zou dat nu niet njammie njammie zijn?”,

Dan antwoordden wij gezwind:

“Ja hoor, Wardje, doe gerust. En laat het smaken. Wij gaan ondertussen verstoppertje spelen in het bos. Als je je appeltje met peper & zout achter de kiezen hebt, dan weet je ons wel te vinden hé.”

Wat natuurlijk niet klopte, want aangezien wij verstoppertje speelden, wist Zot Wardje ons gewoonlijk juist niet te vinden. Enfin, waar waren we gebleven? Bij dry needling.

Een tijdje geleden kreeg ik tijdens een duurloop van 20 km plots pijn in m’n rechterkuit. “Dat is niet helemaal pluis”, dacht ik toen. Eerst werd gedacht aan een verrekking, en toen was de conclusie: dan maar een weekje rusten.

Echter, toen ik daarna opnieuw ging hardlopen, had ik toch wel niet onmiddellijk opnieuw last, zeker? Aan diezelfde kuit, dan nog wel! Het leek op een soort contractuur, en aldus onderging ik, met frisse tegenzin, een sessie dry needling.

Over dry needling lezen we op Hardloopnet:

“Triggerpoints worden ook wel spierknopen genoemd. Het zijn verhardingen in de spieren die niet meer kunnen ontspannen. Deze verhardingen ontstaan in de afzonderlijke spiervezels. De verhardingen zorgen voor een slechte doorbloeding, waardoor afvalstoffen zich ophopen en gaan samenkleven. De gevolgen van triggerpoints variëren van beperkingen in bewegingen, stijfheid, pijn of krachtverlies. Triggerpoints kunnen worden veroorzaakt door: (a) overbelasting, (b) een slechte houding, (c) door stress, (d) door een val of ongeluk, (e) te weinig beweging, of (f) slechte voeding, zoals appels met teveel peper en zout” (link)

En zo werkt het dan:

“Bij dry needling wordt met een naald geprikt in het triggerpoint. Daardoor wordt een ‘local twitch response’ (LTR) opgewekt. Dit is een onwillekeurige samentrekking van de spiervezels, die ervoor zorgt dat de spier meteen ontspant en de spierstofwisseling gaat herstellen. Hierdoor verdwijnt het pijnlijke gebied dat door het triggerpoint veroorzaakt werd” (link)

Voor de liefhebbers van het betere blogwerk, Dorothé legde dit ook al eens uit in haar blog: “Ik heb uitgebreid beschreven hoe dat bij mij ging (link). De combinatie van een aantal behandelingen en oefeningen, én een doordacht loopbeleid legden de basis voor de genezing van een hardnekkige hamstringblessure!”

Enfin. We gave it a go. En hemeltjelief, wat deed dat een pijn! Telkens de naald een triggerpoint raakte, trok m’n arme kuitspier helemaal samen. Dat leek bijna zo erg als een barenswee.

Naderhand zei ik tegen Kathelijne: “Christus te paard, die dry needling deed nog meer pijn dan een bevalling!”. Waarop Kathelijne verbouwereerd zei: “Hoezo? Jij hebt toch nog nooit een bevalling meegemaakt?”. En ik dan dan weer: “Jawel, vorige week nog!”

Minder goed nieuws is dat het wetenschappelijk eigenlijk niet zou bewezen zijn, dat deze behandeling effectief helpt: “Daar moet wel bij gezegd dat een recente onderzoekspublicatie weinig wetenschappelijk bewijs liet zien voor dry needling, bij de behandeling van spierkrachten” (link).

Maar even goed, bewezen of niet, wij hoorden er al goede dingen over, en dus vroegen wij eens rond wie er zoal positieve of negatieve ervaringen heeft, met dry needling.

De eerste reactie die ik zag passeren, was van Petra, en die ging over voetreflexologie. Ook goed natuurlijk, als het maar leerzaam is!: “Ik heb geen ervaring met dry needling, maar wel met voetreflexologie 😉. En als je een blessureprobleem hebt met alles tussen knie en voet: één adres, John Rooms!” (Petra)

Voetreflexologie is duidelijk hip & hot is, want ook Freya bevestigde dit met enthousiasme: “Ik heb heel goede ervaringen met voetreflexologie, en ook met m’n zoon!” (Freya).

Welke goede ervaringen Freya dan zoal heeft met zoonlief, dat wordt niet precies vermeld, maar als hij netjes en zonder morren z’n kamer opruimt, dan heeft Freya het toch maar mooi getroffen, met die zoon van haar. Want wij hebben in onze ménage andere discussies, op dat vlak.

In ieder geval, als m’n volgende blog over voetreflexologie zou gaan, dan mogen jullie eens raden waar ik de mosterd vandaan heb gehaald 🙂

Terug naar dry needling. Stefanie bevestigde dat zij niet alleen goede ervaringen heeft met haar kroost, maar ook met dry needling: “Ik heb een goede ervaring met dry needling! Ik liet het wel enkel nog maar doen in m’n bovenrug, nog geen ervaring op andere plaatsen” (Stefanie)

Michou liet ook de kuit behandelen: “Ik heb heel goede ervaringen met m’n kroost: de kamer opruimen bij voorbeeld, dat vormt bij ons nooit onderwerp van discussie. En met dry needling heb ik ook goede ervaringen, vooral in de kuit en de hamstrings. Leuke blog trouwens 👍 !” (Michou)

Voilà. Uit dat laatste zinnetje kan je afleiden dat Michou iemand is die er verstand van heeft, een hardloopster die haar wereld kent, quoi.

Peggy liet ons dan weer weten via Strava, dat zij het via Messenger zou laten weten, en ik citeer haar nu even:

“Ik zal het via Messenger laten weten!”

En inderdaad, aldus geschiedde:

“Hoi Peter, ik heb deze ochtend een dry needling gehad. Mijn kuiten zaten muurvast en massage hielp niet. Ik ben zelf een believer! Het is mijn wondermiddel geweest na een zwaar ongeval: mijn been zat muurvast. De eerste keer vlogen de naalden er terug uit, maar na enkele keren kreeg ik terug gevoel in mijn benen. Ik laat het nu doen op mijn kuiten. Leuk is het niet, het is ongemakkelijk en pijnlijk en nadien ben je erg stijf, maar dan volgt de opluchting als de spieren terug soepel zijn” (Peggy)

Tot slot, nog een waarschuwing van Lander:

“Ik heb positieve ervaringen met dry-needling, al moet ik bekennen dat ik deze techniek nog maar één maal heb laten toepassen. Ik had een constante verkramping in één van m’n adductoren, en de traditionele manipulatie hielp niet echt. Na twee dry needling sessies was ik er van verlost! Ik heb me wel laten vertellen dat je dit best niet systematisch op dezelfde spier/locatie laat uitvoeren. En sorry voor dit korte berichtje, want nu moet ik me dringend gaan bezighouden met m’n kroost, het is weer van dat, ze willen hun kamer niet opruimen” (Lander).

Beste lezers, wij tellen af.

Maandag staat de volgende behandeling op het programma, en hoe pijnlijk ook, en hoe weinig wetenschappelijk bewijs er ook moge wezen: wij hopen vurig dat we daarna een half uurtje rustig mogen hardlopen.

Dat wordt zoetjesaan ook wel ‘ns tijd. Overal waar wij rond ons kijken, digitaal, en erger, in het Echte Leven, zien wij hardlopers die blij en welgemutst wél hun training mogen afwerken. Zo oneerlijk! 🙂

Met sportieve groeten,

Peter