Beste lezers, wat een mooi weekend was dit … Ik voelde me helemaal op een roze wolk, vandaag.

Na enkele dagen kwakkelen en de bijhorende verplichte rust (verkoudheid) stond vandaag de St Pieters Bear Trail op het programma.

32 km, op en neer.

Kathelijne en ik hadden er ineens een weekendje Maastricht van gemaakt. Genieten van dit bourgondische stadje, en van elkaar, natuurlijk.

Even voor sluitingstijd, had ik nog het lumineuze idee om toch maar ‘ns een paar trailschoenen te kopen.

Vandaag bleek dat een redelijk sluwe ingeving geweest te zijn, want het werd een érg zwaar parcours.

Gisteren gingen we eerst nog met Leon nog even het parcours van de Meerssen Marathon verkennen. Want D-day 8 oktober staat nu echt wel voor de deur: het worden er vier rondjes van 10,5 kilometers, met véél hoogtemeters. De eerste twee kilometers gaan quasi-loodrecht omhoog.

10,5 kilometers? Na ons rondje hadden wij meer dan 12 km op de teller staan. Nou brak m’n klomp! Snel rekende ik het even na: als we op 8 oktober 4 rondjes van 12 km gaan doen, dan wordt het een érg lange marathon! 🙂

Deze ochtend vroeg Kathelijne of sex voor de wedstrijd eigenlijk toegestaan is, of niet? Nou, opportunistisch als we zijn, heb ik veiligheidshalve maar geantwoord: “Het is volgens mij nog nooit onomstotelijk bewezen dat het kwaad kan”.

Niemand is verplicht om z’n eigen ruiten in te slaan, vind ik.

Goed gezind begaven we ons naar de start, onderwijl een vrolijk deuntje fluitend. Dat riedeltje van Alvaro Soler, “Sofia”, dat is niet uit m’n hoofd te krijgen.

Het was een blij weerzien met de dreamteam leden van Marathon Meerssen en de trainers, Bert, Leon, Jack, Maurice, Roger, en ook andere bekenden. Waaronder Karina ! Deze straffe mevrouw verscheen ook aan de start van de trail vandaag, fijn dat Belgische lopers dit Nederlandse event een beetje internationale uitstraling bezorgen, toch?

De zon scheen in m’n hart. En er scheen een stralend herfstzonnetje tout court. Toch was het niet te warm, eerder fris, prima weer om te lopen, dus.

Zo’n trail lopen, dat is toch iets bijzonder. De eerste kilometers gingen al meteen door de groeve van de ENCI. Daar liep je tot in je enkels in de modder. Eerst was ik nog zo voorzichtig mogelijk, om m’n gloednieuwe schoenen niet al te zeer te besmeuren, maar dat was een hopeloze opdracht. Dus dabberde ik ook vrolijk door plassen en door de modder, zo kan je het kind in jezelf nog eens helemaal vrij spel geven.

In het begin moest ik m’n ritme nog wat vinden. Ik probeerde zo goed mogelijk Bert te volgen. Het was naar adem happen. Wat een lastig parcours. Meer dan 850 hoogtemeters stonden er op de teller. Maar wat prachtig om daar door de natuur te cruisen.

Adembenemend, ik genoot er van, met volle teugen.

Een seingever zei dat we in 20ste positie liepen. De benen voelden erg goed. Ik wist dat het een goede dag ging worden. Langzaam maar zeker schoven we op. De tweede helft van de trail geraakte ik op dreef & konden we regelmatig iemand inhalen.

De laatste kilometers waren nog loodzwaar, op sommige stukken was het op handen en voeten klauteren om boven te geraken. Om dan even uit te blazen, en het landschap te bewonderen. En het laatste stuk was afdalen, en nog een laatste keer alles geven …

Finish in 5de positie, daar was ik erg blij mee!

Ik moet het bekennen: eigenlijk is zo’n trail veel mooier en intenser dan een stadsmarathon. Vreemd dat een asfaltloper zoals ik dat zo laat moet vaststellen en toegeven. Het is me nu wel duidelijk: er gaan – bij leven en welzijn – nog véél trails volgen!

Met sportieve groeten,

Peter