Beste lezers,

Koekoek, hier zijn we weer.

Jaja, ik weet het, in m’n vorige blog stond dat het m’n allerlaatste hardloopblog was.

Hopelijk hebt u dat – net zoals ik – met een flinke korrel zout genomen.

Toen ik schreef dat het m’n allerlaatste hardloopblog was, was ik uiterst benieuwd. Ik zei tegen Kathelijne: “Poezemie, ik heb geschreven dat dit m’n laatste hardloopblog was, nu aan we nogal wat meemaken!”

Waarbij ik het zo voor me zag: een tsunami aan berichtjes, vol ongeloof en ontzetting, de continu rinkelende telefoon, met gesmoorde tranen en kreten van wanhoop, horden lezers, helemaal in shock, ik zag het al voor me.

Enfin, we zullen het maar zeggen zoals het is: dat viel reuzegoed mee. Enfin, dat viel me eigenlijk wel tegen. Hier en daar schreef iemand: “Wat jammer nou”, gevolgd door enkele emojis: een magnumfles champagne, van die geestdriftig klappende handjes, etc.

Van paniek was weinig of geen sprake.

Er was één emoji waarvan ik dacht dat die mogelijks flatterend kon geïnterpreteerd worden, maar helaas, na enig speurwerk bleek die toch maar gewoon te betekenen: “Oef. Dat werd stilaan tijd”.

Enfin, here we go again, want wij kunnen dit natuurlijk toch niet missen. Moeizaam trekken wij ons weer in gang. Vandaag laten we onze Quint eens aan het woord, dat kan de wijsheid & de ernst van deze blog alleen maar ten goede komen.

Immers, zelf kan ik momenteel niet veel schrijven over de hardloopsport, wegens al meer dan een maand in de lappenmand. Gezien de komst van onze Quint, vind ik het ook geen drama om “hardlopen” eens een flink aantal trappen lager te plaatsen op de ladder van het Leven.

Het is héérlijk: genieten van Quint z’n gekke gezichtjes. Lachen als hij lacht. Een baby van enkele weken oud, of jong, die z’n eerste lachjes wegschenkt: veel mooier wordt het Leven niet: zoveel onschuld, de teer- en tederheid die daarvan uitgaat valt met geen digitale pen te beschrijven.

Dus de blessure: die kende z’n klassieke rouwproces: ontkenning, verdriet, kwaadheid, ongeduld, te snel opnieuw willen beginnen, het hoorde er allemaal bij.

Vandaag, na de sessie, zei de kinesist: “Rust nog twee weken. Na zes weken zou je helemaal hersteld moeten zijn. En ik dacht: why not”. Het leven zonder hardlopen heeft best veel te bieden, zo heb ik vastgesteld. Dan denk ik niet alleen aan de zee van tijd met en voor Quint en Kathelijne, maar ook aan: ruimte voor nieuwe ideeën, zoals daar zijn: een werkgerelateerde blog schrijven (link).

Maar dus, over het hardlopen kunnen wij momenteel niet veel tips & tricks geven. Met een sereniteit die je enkel terug vindt in het zen-boeddhisme, kan ik aanraden: “Zelfs al zit je op de piek van je kunnen: geniet van je passie, go for it, leef je uit, maar laat de loopsport je leven niet domineren. Er zijn zoveel andere mooie zaken, in het leven”.

Ziezo, meer wijsheid over de hardloopsport moet u van mij niet verwachten, dezer dagen.

Dus waarom laten wij de kleine Quint eens niet aan het woord? Wij hebben hem gevraagd om ons iets te vertellen over de edele hardloopsport, over het Leven in het algemeen, en welk advies een drie weken jonge kadee in petto heeft voor de eerwaarde lezers:

Ziezo.

Met deze wijze woorden, gaan wij weer uit de digitale ether.

Met sportieve groeten,

Peter