Gisteren ging het aan tafel over de wondere wereld van de genetica. Ja, zo gaat dat (soms) bij ons ten huize: pittige, intellectuele discussies, op het scherp van de snee.

Jarne, 9 jaar:

“Als een witte kip en een bruine haan kindjes krijgen, kunnen dat grijze kuikentjes worden?”

Miljaar. Een witte kip & een bruine haan, kunnen die grijze kuikentjes krijgen? Ik dacht van niet. Tenzij de witte kip foefelt met een grijze haan, natuurlijk. Maar ik had geen zin om het gemoed van een 9-jarige met zo’n scenario’s te bezwaren.

Hmm. Ik kon dus bevestigen, noch ontkennen.

Genetica. Wat was dat lang geleden. Op de klasreünie met medestudenten van 25 jaar geleden, werd mij verteld dat de biologieleraar die ons de basisbeginselen van de genetica bijbracht, of daar toch een moedige, lovenswaardige poging tot ondernam, niet meer onder ons is. Vertrokken naar de eeuwige, groene, en biologische jachtvelden.

Onze lichting was weliswaar braaf (de Economische) tot héél braaf (de klas waar ik in zat, de Wetenschappelijke B), maar er was ook nog een derde klas, die wij nu niet bij naam zullen noemen, en dat waren geen minne jongens. Tijdens de les biologie voegden die, in het geniep, als de biologieleraar even niet keek, een flinke scheut blauwe vulpeninkt toe aan het water van het aquarium. Daar waren die visjes niet mee gediend. Integendeel. Blauwe inkt in het aquarium bleek significant levensverkortend te werken, voor die visjes.

Ooit riep die biologieleraar naar een medeleerling van ons, franke Theo, die toevallig gezegend was met een nogal fors uit de kluiten gewassen stel flaporen:

“Zeg windmolen, hebt gij eigenlijk goed gehoord wat ik hier allemaal aan het proberen uitleggen ben, over de genetica?”.

Hij riep dat, want hij was nog zeer boos, onze biologieleraar. De week ervoor waren z’n favoriete visjes komen te overlijden, in verdachte omstandigheden, en naar bleek, was hij nogal gehecht aan die beestjes.

Enfin, franke Theo schrok zich een hoedje, en hij voelde zich bovendien ook lelijk in de kuif gepikt, omdat hij als “windmolen” werd aangesproken. Andere leerlingen lachten al genoeg met het formaat en de omvang van zijn oren, als de leraar er nu ook nog een schep bovenop ging doen, dan waren de rapen wel helemaal gaar.

De biologieleraar was niet van het type dat ze bij de scouts “Smalle Panlat” zouden noemen, en aldus volgde een snedig antwoord:

“Jaja, bloemzak, ik heb u gehoord. Ik heb u zeker en vast gehoord. Maar het stoorde niet. Ga gerust verder met uw uitleg, misschien dat de rest van de klas het wél interessant vindt”.

Nou. Dat kon franke Theo bij de directeur gaan uitleggen. De zes daarop volgende woensdagnamiddagen moest hij weinig of geen plannen maken, die waren netjes ingevuld.

Dat waren toch andere tijden, 25 jaar geleden. Mocht een leraar vandaag een van zijn leerlingen bij wijze van grapje “windmolen” noemen, daar kwamen advocaten aan te pas, en een schadeclaim met diverse cijfers.

Back to 2017. Hoe het kwam, dat weet ik niet, maar voor ik het goed en wel besefte waren we tijdens de maaltijd van de witte kip, de bruine haan, en de grijze kuikentjes, plots aanbeland bij ons Koningshuis.

“Papa, wat is er nu eigenlijk aan de hand met dat meisje, Delphine. En met Albert II?”

Lap. Dat moest ik nu weer aan de hand hebben. “Delphine zegt dat Albert haar papa is, en Albert zegt dat dat niet waar is.

Gelukkig, de dochter wist het antwoord:

“Dat is toch gemakkelijk. Als ze dezelfde achternaam hebben, dan zijn het vader en dochter. En anders niet”.

Nou. Goede poging, scherp nagedacht, maar dat hebben we toch even gecorrigeerd. Naar godsvrucht en bestvermogen hebben we het principe van de DNA-test uitgelegd.

Sensatiebelust als die kleine rakkers zijn, vroegen ze natuurlijk onmiddellijk wat dan de uitkomst was, van die DNA-test. “Dat weten we niet”, legde ik uit, “Want Albert II wil geen DNA-test”.

Toen sprak de zoon de volgende woorden:

“Dan is het toch duidelijk, hé Papa ?”

Speak Out, zou ik zeggen. Oftewel, hoe het gezond van een 9-jarige, peperdure & ellenlange rechtzaken zou kunnen kortsluiten. Ware ik de strenge maar rechtvaardige rechter, ik zou oordelen en recht spreken als volgt: “Beste Albert II, iederéén ziet dat op het zicht, dat de bruine haan zijn grijze kuikentje zal moet erkennen. U kan kiezen: een DNA-test, of voor uw grijze kuikentje zorgen”.

Voilà.

Met genetisch niet-gemanipuleerde groeten,

Peter