Beste lezers,

Ooit vroeg een leraar ons op formele wijze, in de vorm van een toets, wat de langste dag van het jaar was.

Daar heb ik toen – naar waarheid – op geantwoord:

“Geen enkele dag is de langste, want ze duren allemaal precies even lang, namelijk, 24 uur”.

Zo, dat was dan ook weer van de baan. Maar de tijd, daar hebben wij wel wat mee te stellen. Vandaag was het weer van dat: de omschakeling van zomertijd naar wintertijd. De deelnemers aan de marathon van Brussel konden aldus een uurtje langer slapen, en de deelnemers aan de marathon van Gent, konden zelfs twéé uurtjes langer slapen, meen ik te hebben begrepen 🙂

Enfin, die hele wintertijd/zomertijd, dat is nogal een problematiek. Goed dat ze dat afschaffen, want bv. voor de dieren is dat één doffe ellende. Denkt u dat Bella de koe het terdege begrijpt als de Boer uitlegt: “Mannekes, deze nacht mogen jullie een uurtje langer slapen, en dus wordt morgen het ontbijt een uurtje later geserveerd” ? Ik dacht het niet.

Het probleem is helaas dat wij in Europa leven, dus als de omschakeling tussen zomertijd & wintertijd wordt afgeschaft, dan is de kans groot dat het ene land permanent met de zomertijd zal werken, en het andere land permanent de wintertijd zal verkiezen. De misverstanden zullen niet te overzien zijn, dat voorspel ik nu al.

Zelf ben ik voorstander van het systeem van de Romeinen. Tussen het opkomen van de zon en het ondergaan van de zon, deelde men de beschikbare tijd door twaalf, en huppekee, klaar waren Remus & Romulus!

Elke dag was er 12 uur zonlicht, en dus was er nooit gezeur over wintertijd en zomertijd!

Tijdens de winter was “een uur” dan iets korter dan tijdens de zomer, maar soit, dat is nu niet het punt, het punt is dat dat systeem prima werkte voor de Romeinen, en dat waren toch geen minne jongens?

Als we ooit overschakelen naar het systeem van de Romeinen, met elke dag 12 uren tussen zonsopgang en zonsondergang, dan zou ik in de winter vooral marathons voor de fun lopen.

In de zomer daarentegen, dan zou ik er als de kippen bij zijn! Als het zo rond 21 juni gedurende 16 uren en 45 minuten licht is, dan kan je op het tempo van 4 minuten en 44 seconden per kilometer, vlotweg een marathon in 2 uur 23 minuten lopen!

Lees dat nog maar even grondig, en opnieuw, en opnieuw: normaliter moet je 3 minuten en 24 seconden per kilometer lopen om een marathon in 2 uur 23 minuten te lopen, maar op een dag met 12 uren tussen zonsopgang en zonsondergang, die dus eigenlijk 16 uren en 45 minuten duren, kan je aan een tempo van 4:44 min/km je schaapjes op het droge hebben!

Alle hardlopers die dit een prima idee vinden, graag een emailtje naar: jean-claude.juncker@europese-commissie.eu, en dan komt dit met bekwame spoed in orde.

Enfin, we gingen het over hardlopen hebben.

Gisteren nam ik deel aan de Bear Trail in Voeren, een bijzonder mooie trail, moet ik zeggen.

Deze trail vond nog plaats tijdens de zomertijd, dus wij konden helaas geen uurtje extra slapen.

Zoals eerder in een vorige blog (LINK) al ‘ns uitgelegd, in geuren en kleuren, en misschien met iets té veel vijven en zessen: het was de bedoeling om deze trail als een duurloop te doen, dus niet voluit, en daar hebben wij ons natuurlijk netjes aan gehouden.

’s Ochtends zag ik wel dat m’n oude trailschoenen in deerniswekkende staat verkeerden, maar het geluk lachte ons toe: er stond een een trailschoenenkraampje, met een uitgebreid assortiment.

En zo begonnen wij aan de trail met de Hoka One One Torrent aan de voeten.

Erg fijne schoenen, zo bleek, ze zaten comfortabel, en ze liepen erg fijn.

Later lazen wij hier het volgende over:

“Dit is een trail-racer, die de ogenschijnlijk tegenstrijdige combinatie bevat van demping en behendigheid. De lichtgewicht-prestaties worden mogelijk gemaakt door de profly-middenzool, die een goede demping en een directe afzet biedt. Hoogtractie-rubber en agressieve noppen betekenen dat wanneer je voeten op de grond staan, ze zeker zijn van hun grip. Een ademend bovendeel en super lichtgewicht, een wendbare en technische trail-racer waarmee je verschillende soorten terrein op elke snelheid aan kan” (bron)

En zo was het maar net.

Aangezien ik het rustig aan zou doen, was er tijd om nog wat rond te lummelen, en goed op te warmen.

Oh, en ik zag Suzan nog even. Héél fijn. Later zou zij “Belgisch kampioen Barefoot Running 2018” op de 39 km worden: een héél dikke proficiat voor Suzan!

En toen was het tijd om te vertrekken.

Een trail runner hoorde ik nog zeggen tegen z’n echtgenote: “En als ik het niet haal, lieve schat, onze lening is afbetaald hé!”

Altijd uitgaan van de meest rooskleurige scenario’s, natuurlijk 🙂

We moeten het zeggen zoals het is: in de Voerstreek is het erg mooi om te lopen, prachtige panorama’s waren ons deel, maar de hoogtemeters waren best pittig.

Omstreeks kilometer 10 hadden wij wel een ernstig incident aan de hand. Ik deed m’n Camelbak open om water bij te vullen, en ik kreeg ‘m niet goed meer dicht. Maak dat mee, dacht ik. Welk een gepruts en een gepriegel! Zeker vijf minuten heb ik toen verloren. Ook al was er geen druk op de ketel om voluit te lopen, toch vond ik dat best vervelend.

Tot overmaat van ramp, toen ik – eindelijk ! – opnieuw vertrok, voelde ik hoe het water van de Camelbak récht in m’n onderbroek liep!

Zelfs een niet zo heel erg door de wol geverfde trailrunner als ondergetekende, weet dan: “Dit is niet pluis!” 😦

Dus wéér gestopt, en de dop van de Camelbak beter proberen afsluiten.

Terwijl de zomertijd-minuten lustig verder tikten!

Ha, en dan nog één andere, belangrijke les: als je deelneemt aan een trail, dan neem je best repen mee die je al kent. Ondergetekende kocht ter plaatse enkele repen die er bijzonder lekker uitzagen. En dat ook waren, zo bleek. Met mango, m’n favoriete smaak! Helaas vielen die nogal zwaar op de maag, om van de spijsvertering nog te zwijgen. Waarover geen verdere details.

Voorts, deze incidentjes niet te na gesproken, verliep de trail voorspoedig, het was genieten van elk panorama & met rustige tred werden de kilometers afgehaspeld.

Aangezien het een training was, durfde ik in de (steile) stukken bergop al eens een eindje wandelen, dat vond ik wel fijn, en ik had indruk dat dat niet eens zo héél veel trager ging.

Tijdens de laatste kilometers maakte ik nog kennis met Patrick, een zeer aangename kennismaking, en zo werd het laatste deel van de trail al kwebbelend en kletsend afgelegd.

Bij aankomst waren er de gebruikelijke wine gums, en ander lekkers, het herstel verliep dus bijzonder snel & vlot, kunnen we stellen.

Zielsgelukkig was ik, om bij aankomst Kathelijne weer te zien!

Tesamen gingen wij luxueus lunchen in de kantine van SK Moelingen. Hardlopen en romantiek, wat een mooie combinatie!

Met sportieve groeten,

Peter