Beste lezers,

De voorbije dagen aan zee stonden in het teken van rust en quality time.

Jarne en Charlotte vertelden honderduit, en toen de dochter vertelde over iemand die midscheeps getroffen werd door een encyclopedische aanval, deden de symptomen waarvan sprake, ons vermoeden dat het hier toch eerder een epileptische aanval betrof.

Een weekje aan zee, ideaal om wat bij te rusten en op dat vlak zette onze Quint de toon.

Zo’n inspirerend voorbeeld, om eens een versnelling lager te schakelen!

Uiteraard was dit ook een uitgelezen moment om even wat foto’s te nemen.

Op deze foto zien we dat Quint op een bepaald moment dacht:

“Watte? Is ‘m daar nu wéér, met z’n foto’s?”

En nog even later, was het hek van de dam. Het was genoeg geweest, met al die foto’s.

Sorry, lieve schat. En point taken.

Enfin, we waren natuurlijk niet alléén om uit te rusten aan zee.

Aldus legde ik aan tafel uit wie Fibonacci was, aan Jarne & Charlotte. Fibonacci, oftewel Leonardo van Pisa, werd geboren in 1170, en hij vertrok tachtig jaar later naar de  eeuwige wiskundige velden, omstreeks 1250. In de tussentijd formuleerde hij de reeks van Fibonacci.

Beknopt en inzichtelijk legde ik uit hoe die reeks in z’n werk gaat: uit de 0 en de 1 volgt de 1, uit de 1 en de 1 volgt de 2, uit de 2 en de 1 volgt de 3, uit de 3 en de 5 volgt de 8, uit de 8 en de 5 volgt de 13, en bij wijze van test, om te checken of iedereen wel goed aan het opletten was, vroeg ik aan beide kinderen wat het dààrop volgende cijfer zou zijn?

Zonder op de vraag te antwoorden, werd door beide kinderen frontaal in vraag gesteld waarom en waarvoor dit soort zaken in hemelsnaam nuttig zou kunnen zijn?

Vol overgave vertelde ik over het verband met de gulden snede. Immers, wanneer we de verhouding van twee opeenvolgende getallen in de reeks van Fibonacci in ogenschouw nemen, dan blijkt deze de gulden snede steeds dichter te benaderen.

De gulden snede, die levensbelangrijk is in de natuur! Want in de natuur moeten de bloemblaadjes allemaal een andere kant op groeien, om optimaal zonlicht op te kunnen vangen, en als elk bloemblaadje een gulden hoek met z’n voorganger vormt, dan krijg je het meest efficiënte resultaat, en …

Enfin, wij geven het eerlijk toe, beste lezers, mijn betoog viel op een koude steen, en ik werd er aan herinnerd: “Het is vakantie, papa”, gevolgd door de vraag of ik mijn telefoon eventueel in bruikleen wou geven.

Ach. De jeugd van tegenwoordig.

Vakantie aan zee, dat is natuurlijk ook tijd om eens flink te trainen!

Aan zee is het héérlijk om te trainen, iets gemakkelijker dan in pakweg regio Tervuren, omdat er nergens hoogtemeters te bespeuren zijn, en des te pittiger, omdat het er voortdurend een windje waait van rond de 11 beaufort.

Nou. De eerste training was een duurloop met acht keer een versnelling van 500 meter. Aangezien ik wel degelijk voorrang wou geven aan de quality time en de pedagogische onderwijsmomenten, ging ik na 23 uur lopen. In het donker hardlopen, valt mentaal toch iets zwaarder op de maag, maar het heeft ook z’n charmes.

Gelukkig was ik zo verstandig om telkens 500 meter heen te lopen met tegenwind, en dan 500 meter terug te lopen, met meewind.

Op de zeedijk.

Met piekedonkere stukken.

Hardlopen, moederziel alleen. Alleen met je gedachten. De dag in alle rust eens de revu laten passeren.

Met veel blijdschap in het hart, en kinderlijk contentement, dat het blessureleed eindelijk geleden lijkt.

Hout vasthouden.

De tweede training was ook een late night training, 10 km rustige duurloop.

Opnieuw in het donker, van Mariakerke naar Middelkerke, en enigszins noodzakelijk vanuit logistiek standpunt: weer terug.

De derde training aan zee was opnieuw 10 km duurloop, met acht keer een versnelling van 500 meter.

Het was na 23 uur toen ik vertrok, en ik dacht, weet je wat, luiwammes dat ik ben, de eerste vier kilometer warming up loop ik van Mariakerke naar Oostende, lekker met de wind in de rug, easy.

Nou, dat brak me zuur op. Meer bepaald, op de terugweg.

Zoals enigszins te voorspellen viel, in de omgekeerde richting liepen we dus met volle tegenwind.  Het viel enigszins tegen om dan de versnellingen te doen, we hebben onszelf even héél grondig verwenst 🙂

Edoch, het beoogde tempo kon netjes aangehouden worden, het lijkt alsof we weer klaar zijn om er in te vliegen. Morgen nog een lange duurloop, en vanaf volgende week is het weer voor echt! 🙂

Met sportieve groeten,

Peter