Beste lezers,

Deze week deed de douane in de haven van Gent een spectaculaire vangst: maar liefst 1.375 kilogram cocaïne werd in beslag genomen. De krant liet ons daarbij weten: “Naar Gentse normen is dit een grote vangst”.

Nou, naar Tervurense normen is dat ook een grote vangst, maar wat ik niet begrijp: wat bezielde die jongens & meisjes in hemelsnaam om hun goedje te verbergen in sporttassen?

Allez, in sporttassen!

Alle douaniers hebben vroeger naar Miami Vice gekeken, en wéten dat drugs steeds in sporttassen worden gestopt.

Wat een blamage voor de edele loopsport trouwens, dat sporttassen gebezigd worden om dat soort troep in te verbergen.

Was ik zelf een dealer, dan verborg ik m’n cocaïne in dozen Nutrilon. Douaniers associëren Nutrilon toch vooral met rozige, schattige babietjes, zou je denken. Tenzij je die dozen Nutrilon in een sporttas stopt, natuurlijk.

En àls er dan eens een doos wordt opengemaakt, ter controle, dan is het toch niet zo raar dat er wit poeder in zit?

Beste lezers, we zeggen het maar zoals het is: het mag een wonder heten dat deze blog het levenslicht ziet, want de laatste tijd houden wij ons iets té graag ledig met Netflixen. Wij zijn helemaal in de ban van Rebellion, een serie over de Paasopstand in 1916, de opstand van de Ieren tegen de Engelsen, en wat daar allemaal uit voortvloeide.

We gaan het hele verhaal hier niet navertellen, in het kort gezegd komt het er op neer dat deze opstand in april 1916 een van de allerbelangrijkste gebeurtenissen was in de geschiedenis van Ierland. De Irish Volunteers onder leiding van Pádraig Pearse, en het kleinere Irish Citizen Army van James Connolly slaagden erin om, mits heldenmoed en met gevaar voor het eigen leven, enkele strategische posities in Dublin te bezetten, waaronder de General Post Office.

Waarom dat postkantoor zo strategisch was, dat valt licht te begrijpen: in 1916 bestonden het internet en het wereldwijde web nog niet, iedereen schreef toen nog brieven naar iedereen, dus wie het postkantoor innam, had alle communicatieve touwtjes in handen.

Op paasmaandag in 1916 werd de Ierse Republiek uitgeroepen, en helaas pindakaas, de vreugde was van korte duur. Zonder in details te willen treden, de Ieren waren kansloos tegenover de meer dan 4.500 Britse soldaten, en de rebellen kregen er flink van langs. Honderden Volunteers werden gedood, meer dan 3.000 verdachten werden gearresteerd, en de 15 leiders van de opstand werden zonder pardon geëxecuteerd. Onder hen ook de onfortuinlijke, reeds zwaar gewonde Connolly, die in een stoel moest worden omgebracht, omdat hij niet meer kon rechtstaan.

Zonder het hele verhaal te willen navertellen, dat zag je dus van ver aankomen: na deze hardvochtige aanpak veranderde de Ierse opinie drastisch. Waar men aanvankelijk de rebellen als rare vogels en onverantwoordelijke avonturiers aanzag, leidde de barbaarse aanpak van de Britten ertoe dat Sinn Féin de wind vol in de zeilen kreeg.

En zo voort, en zo verder.

Zoals ik al schreef, we gaan de hele serie hier niet navertellen. Netflix zelf noemt de serie “somber” en “ontroerend”, en dat kunnen wij alleen maar beamen. Wat een verslavende serie.

Na elke aflevering heb je vier seconden de tijd om het toestel uit te zetten, en dat redden we vaak niet. Dan ben je opnieuw vertrokken voor een uur bingewatchen.

Enfin, wat de loopsport betreft, was er even sprake van een dipje.

Geen zin om te gaan lopen, je kent dat. Druk op het werk, inclusief enkele avondactiviteiten, en de schaarse tijd thuis spenderen we natuurlijk graag met onze Quint, die de wereld ontdekt, dat is werkelijk té mooi om te missen.

En als Quintje slaapt, en Kathelijne zegt, met diepe, grommende stem: “Come hééééére, Tiger”, dan zie je van hier dat ik ga antwoorden “Sorry poezemieke, ik ging juist aan m’n duurloop beginnen”.

Vandaag las ik een blog met de veelzeggende titel: “De liefde terugvinden voor het hardlopen”, en daar stonden maar liefst 10 tips in. Helaas leken ze niet allemaal even bruikbaar. Erger nog, bij het lezen van de volgende passage dacht ik, “Laat het uit hé!”, seffens leest Benny dit nog:

“Probeer eens om tijdens je trainingen de lengte van een halve marathon te evenaren. We weten dat veel hardlopers een uur, en soms anderhalf uur trainen, maar verleg eens je grens!”

Nou.

Bij een dipje is er eigenlijk maar één oplossing. De rug rechten. De blik voorwaarts.

Hup!

Denken dat je het postkantoor bezet wil houden, met de moed der wanhoop denken: komaan, doorvechten lads.

Zodus en zodoende, trokken wij vandaag de loopschoenen aan, en huppekee, recht het bos in.

12 km duurloop, met een strak windje.

Het voelde alsof de conditie na een tijdje blessureleed nog niet helemaal terug va weggeweest is, en bij momenten was het krasselen, broddelen en ploeteren.

Maar gaandeweg kreeg ik er schik in. De hartslag zat iets te hoog, maar de wil was er, ik voelde de goesting om er een goede training van te maken!

En aldus geschiedde. Waarmee we maar willen zeggen, waar een wil is, is een weg.

Morgen een rustige duurloop van 15 km. Hup. En dan kunnen we, bij leven en welzijn, en zo de Hardloopgoden het willen, nog een drietal weken stevig doortrainen voor Enschede!

Met sportieve groeten,

Peter