Beste lezers,

In deze net iets té virale tijden, verbleven Kathelijne en ondergetekende vorige week een kort weekendje in Ieper, in een bijzonder fijn en charmant hotelletje.

Piel om 7u verschenen wij als allereersten, en met een straat voorsprong op het tweede gezinnetje, aan de ontbijttafel.

De reden daarvoor is 14 maanden oud, en luistert (als het echt moet) naar de naam Quintje, Quintemannetje, of in bovenstaand geval: “Quint De Groof“.

Het was een bijzondere, heuglijke dag, want ik zou m’n nieuwe loopschoenen uittesten, de Adizero Boston 8. Nieuwe loopschoenen, dat is toch wel een dingetje: het minste dat ik enkele trainingen heb afgewerkt met een paar loopschoenen, denk ik alreeds: “Potvolkoffie, misschien wordt het toch maar weer ‘ns tijd voor een nieuw paartje”.

Een gevoelig onderwerp, hier ten huize. Enfin, en dus, deze ochtend liep datzelfde Quintemannetje rond in huis met z’n loopkarretje, en wat had hij veel plezier! En snel dat dat ging!

Nu, echt waar, beste lezers, het is niet dat ik ‘m z’n pleziertje niet wou gunnen, wel integendeel, maar toch, voorzichtigheid is de moeder van de porseleinwinkel, en aldus riep ik voor alle zekerheid, vanachter m’n laptop:

“Quintje, als je van de keuken naar de living racet, pas dan goed op voor het trapje hé! Het zijn weliswaar slechts drie treetjes, maar toch, als je daar af tottert, dan is je papa nog niet aan de nieuwe aardappelen … !”

Edoch, beste lezers, nauwelijks waren m’n woorden koud, of daar hoorden wij een hels geklingelklangel, gevolgd door één seconde van een diepe, bijna gewijde stilte, en toen, een oorverdovend geween en geschrei. Met bekwame spoed kwam Kathelijne naar beneden, en zij informeerde wat er precies gebeurd was, met ons oogappeltje. Waarop ik, geheel naar waarheid, uit de doeken deed dat ons Quintje, ondanks mijn nadrukkelijke waarschuwing, toch met z’n loopkarretje en al van de trap was gedonderd.

Om het incident alvast enigszins te minimaliseren, en omdat ik de bui al zag hangen, gaf ik ineens maar mijn medische analyse mee, namelijk, dat het mij nogal leek mee te vallen, qua kneuzingen en botbreuken en hersenschuddingen, en dies meer.

Met als algemene conclusie: “What doesn’t kill you, makes you stronger”.

Nou. Nu mogen de lezers eens collectief raden, en gissen en gokken, wiens schuld dit was?

Juist.

Enfin, waar waren we nu gebleven? In Ieper, dus!

Daar testte ik voor het eerst de Adidas Adizero Boston 8 uit, en het is dat ik niet van de snelsten ben in schoenenmode-land, want ik geloof dat ondertussen de 9-reeks al uitgebracht gaat worden.

De Adidas Adizero Boston 9 heb ik nog niet getest, daar kan ik dus nog niet veel over schrijven.

De 8-reeks daarentegen, die heb ik ondertussen een 3-tal keer geprobeerd. So far: héél erg blij mee. Het is een beetje een allrounder, je kan er én rustig mee trainen, én tempowerk doen, én wedstrijden mee lopen:

“The Boston 8 is a solid racing, up-tempo, or daily training shoe with a superb fit and faster smooth transition for those runners needing a little extra stability during races especially marathons” (link)

Wat hierboven staat, kan ik met gerust gemoed bevestigen: het is een loopschoenen waar je vinnig mee uit de voeten kan, én die toch ook ondersteuning en stabiliteit biedt, dat is een zeldzame combinatie.

In alle eerlijkheid, initieel wou ik schoenen van Nike kopen met een koolstofplaat (bv. de nieuwe Nike Zoom Fly 3), maar die hadden ze nog niet. Ook loopschoenen met zo’n koolstofplaat, zoals bv. de Hyperion van Brooks, hadden ze nog niet in huis. 

Geen probleem, dan maar zonder koolstofplaat. Al vroeg ik het me wel af, of Adidas daar ook mee zou beginnen? Speciaal voor de lezers, en ook omdat ik het zelf graag wou weten, hebben wij het eens uitgevlooid.

En jawel, volgende maand is het zover, dan komt er ook een Adidas mét koolstofplaat op de markt:

“For the first time ever, Adidas’ lightstrike midsole technology, one of the lightest TPU foams on the market, is used on a running shoe.

It is combined with Boost at the heel. A carbon plate is sandwiched between the midsole and the sock liner, as has become standard in the performance running industry” (link).

In RunnersWorld verscheen er al een korte vooruitblik:

“For the first time, a carbon fiber plate graces an Adidas shoe: they announced the AdiZero Pro, a marathon racing shoe that should be ready for the 2020 Tokyo Olympics. The carbon plate is said to deliver flexibility at touchdown and snap at toe-off, so it’s unclear whether the shoe will be as stiff as the other carbon plate shoes we’ve seen from Nike and Brooks. The upper is dubbed Celermesh, Adidas’s thinnest upper material ever. We’ll post more information when we get our hands on a pair” (link)

Die Adizero Pro’s zouden maar liefst 200 dollar gaan kosten, las ik. Momenteel is 1 dollar ongeveer 0,89 euro, dus dan hebben wij het over 178 eurootjes, een vriendenprijsje kunnen we dat niet noemen, natuurlijk.

Meer en meer zorgen die koolstofplaten voor verhitte debatten, bij de elite runners of dit niet tot wedstrijdvervalsing leidt, en bij Jan de hardloper met de pet, of zo’n koolstofplaat wel wenselijk en nuttig is.

Enfin, wij laten de polemiek graag voor wat het is, want zoals de lezers weten, is dit een neutrale, niet-polariserende blog, en zoals wij reeds uitvoerig explikeerden hierboven, in de  Adizero Boston 8 zit géén koolstofplaat.

Een hardloper schreef over Adizero Boston 8:

“If you want to get in some fast and steady training miles with some good traction underfoot, this is a solid option. The upper construction is nice, although a bit constrictive, and I will say that my foot felt totally secure. I had no issues with heel slippage or movement, and the lacing structure worked well for me” (link).

Dat kan ik bevestigen, deze schoenen voelen erg stevig aan, je ervaart geen weids gevoel van vrijheid 🙂 Wat het échte tempowerk betreft (interval en dergelijke) kan ik nog niet veel zeggen, wegens gezeur in de rechterkuit stonden er deze week vooral rustige trainingen op het programma.

Perfectie is niet van deze wereld, en als ik een minpuntje moet benoemen, dan toch wel de veters.

In van dat ouderwets stof. Verschrikkelijk, vind ik.

Daarmee kan je je schoenen écht niet goed bijstellen, vind ik …

Met dit punt van kritiek sta ik niet alleen, het kwam vaak terug in de reviews. En het straffe van heel de affaire: in de 9-reeks hebben ze dat dus wéér niet gefixt!

Verdikkeme, toch. Foei voor Adidas!

Wat ze dan weer wél prima op orde hebben, is de duurzaamheid.  Door het Continental rubber onderaan, hebben deze loopschoenen niet alleen veel tractie, maar ze gaan hierdoor ook héél lang mee. Honderden kilometers! Wat jammer is voor iemand die graag vààk nieuwe loopschoenen koopt, maar wat toch fijn is, ten aanzien van loopschoenen mét koolstofplaat, waarover je leest dat ze soms maar 200 à 300 kilometers meegaan …

En dan nu, de conclusie?

“In conclusion, Adidas Boston 8 are shoes suitable for amateur runners.

Although they are shoes for speedwork, they can certainly be used for long runs.

The change in design has made them softer than in the past, precisely to allow them to run longer. We believe that it is the most interesting model in the Adidas collection. This Boston Adizero 8 remains an excellent and above all eclectic footwear” (link)

Daar zijn wij het volmondig mee eens, de Boston Adizero is – wat mij betreft – een prima loopschoen, en nu de miserie met de rechterkuit achterwege lijkt te zijn (hout vasthouden!), hopen wij deze eens grondig te kunnen gaan testen bij het betere tempowerk! 🙂

Zo, dan wensen wij de lezers een fijne, virusvrije, én sportieve week toe!

Met sportieve groeten,

Peter