Beste Sophie,

Alles goed met u? Hebt u een fijne Vrouwendag achter de rug?

Vandaag dacht ik aan u. Vraag me niet hoe en waarom.

U lijkt mij een sterke vrouw. Met een mooie, stralende glimlach. Met die glimlach legt u volgens mij ’s ochtends een bataljon vakondsdelegués tussen uw boterham, als ontbijt.

Sinds 7 maart bent u écht CEO van de NMBS, en er is al vier dagen lang geen enkele staking uitgebroken. Bij uw voorganger, Jo Cornu, waren er gemiddeld drie à vier aangekondigde stakingen per week, en dan zwijgen we nog over de iets minder aangekondigde stakingen.

Menig treinreiziger vroeg zich toen af of het niet efficiënter was om iets te laten als er géén staking was, en als er wél ‘ns een trein zou uitrijden.

Vandaag las ik dat infrastructuurwerken er toe geleid hebben dat men op het verfrissende en vernieuwende idee kwam om abonnementen van de NMBS en De Lijn gezamenlijk aan te bieden:

“Dit briljante, innovatieve idee is ontstaan door de infrastructuurwerken die aan het station Antwerpen-Centraal en aan de metrohalte eronder werden uitgevoerd”

Als infrastructuurwerken de creativiteit op zo’n schaal aanwakkeren, dan moet u de investeringen beslist verder opschroeven.

Vervolgens dacht ik dat er een nog gewaagder vernieuwing werd gelanceerd deze week. Treinreizigers die plots, volkomen onverwacht, eens lekker uitgebreid konden onthaasten, maar het bleek om een technisch euvel te gaan. Op de bewuste trein, tussen Luik en Brussel, loste men onderweg per malheur een aantal wagons, inclusief de inzittenden.

Toen begreep ik plots waarom treinen twéé locomotieven hebben: ééntje vooraan, en ééntje achteraan. Als de trein enkele wagons verliest, dan kan het restant verder met de resterende locomotief.

Nu, terzake. Wat ik u eigenlijk wou vragen: hoe gaat het met uw personeel?  20.000 medewerkers, dat lijkt me veel volk, eerlijk gezegd. Uw voorganger, dat leek mij op dat vlak niet zo’n fijnbesnaarde people manager, eerlijk gezegd. Amper enkele weken in dienst, en elke medewerker kreeg te horen en te lezen:

“Het personeel van de NMBS kost niet te veel. Tenzij je het bekijkt in verhouding tot de kwaliteit van het geleverde werk. Maar het is wél zo dat het personeel te weinig werkt. Véél te weinig.”

Dat kregen die mensen dus te horen van uw voorganger. Op complimentendag, dan nog.

Ik schreef ooit eens een vriendelijk briefje naar Jo Cornu, met gratis en voor niets, enkele innovatieve ideetjes. Zonder dat ik daarvoor eerst infrastructuurwerken moest uitvoeren, maar dat terzijde.

Denkt u dat daar iets mee gedaan werd? Ik kreeg een beleefd briefje terug, dat ze het gingen voorleggen aan de Strategische Stuurgroep voor Innovatie en Vernieuwing naar aanleiding van Infrastructuurwerken.

Ik zou weldra iets vernemen. Een mens uitlachen in zijn gezicht, noem ik dat.

Maar goed, terug naar die 20.000 werknemers van u. Ik hoor dat de sfeer niet steeds en niet overal optimaal is? En wat lazen wij ook onlangs? Dat vrijwilligers gezonder en gelukkiger zijn dan niet-vrijwilligers! Nu, één plus één is toch drie hé?

Beste Sophie, ligt dé oplossing dan niet voor de hand? Voor u, voor de NMBS, voor de fel geplaagde treinreizigers, en voor de hele samenleving?

Hier gaan we. U zegt aan uw medewerkers dat zij niet te duur zijn, zelfs niet in verhouding tot het geleverde werk. Wel integendeel! U bevestigt dat zij té veel en té hard werken! En de moederkloek in u zal het graag beamen: daar bent u zeer bezorgd om!

En na die prachtige krul van een voorzet, scoort u. Vanaf nu moeten de mensen nog maar de helft werken van wat ze nu werken! Voor hetzelfde loon. Wie zich niet lekker voelt, of wie ‘ns een minder dagje heeft, die mag thuis blijven. Ook wie denkt dat hij op het punt staat om een minder dagje te hebben, die mag gewoon lekker thuis blijven, die laat zich maar ‘ns goed vertroetelen door het thuisfront. Zonder miserie over verzuim, zonder sancties, etc. Zoals Siegfried Bracke dat onlangs gevat zei: “Geen punt. Punt.”

En dan, uw magistrale zet: u vult die 20.000 medewerkers aan met pakweg 50.000 vrijwilligers. Of met 100.000, of met 150.000 vrijwilligers. Alleszins, met véél vrijwilligers. Wie nood heeft aan een gezonder en gelukkiger leven, kan vrijwilliger worden bij u.

Welke reiziger zal er nog te klagen hebben? Een reiziger wiens wagon plots werd achtergelaten, en tot overmaat van ramp de tweede locomotief ook in panne ziet vallen? Géén probleem, een vrijwilligerskorps rukt uit par vélo, zij komen de inzittenden onverwijld ontzetten. Zij bieden de onfortuinlijke reizigers spontaan een plaatsje aan, achter op de fiets! En avant, hop naar het dichtstbijzijnde station van de NMBS. Of van De Lijn. Als er zo geen vriendschappen voor het leven ontstaan, dan weet ik het ook niet. Verzuring in onze samenleving? Opgelost!

In het dichtstbijzijnde station, blijkt de eerstvolgende trein helaas een flinke vertraging te hebben? Géén probleem. De vrijwilligers vangen de teleurgestelde reizigers op, met een warm bakje koffie, of met een frisse trappist, en er worden terstond oplossingen op maat uitgedokterd. Als daar geen innige vriendschappen en ontluikende romances van komen, dan weet ik het ook niet.

Dit idee kan je gerust stretchen. Iemand durft z’n vrouw niet bellen, dat hij wéér later thuis gaat zijn? Geen probleem, een vrijwilliger neemt deze hachelijke klus graag op zich. De mogelijkheden lijken wel eindeloos.

Heel de discussie over die zogenaamde “minimumdienstverlening“? Opgelost!

Als de werknemers willen staken, dan nemen de vrijwilligers toch even over? Iedereen gelukkig. De vakbonden kunnen staken naar hartelust, de reizigers hebben er geen last van, en de vrijwilligers zijn en blijven gezonder en gelukkiger dan de niet-vrijwilligers!

Nou. Wat vindt u van dit out of the box ideetje? See the Pattern? Mag ik u nu één ding vragen? Legt u dit niet voor aan de Strategische Stuurgroep voor Innovatie en Vernieuwing naar aanleiding van Infrastructuurwerken?

U mag gewoon antwoorden. “Neen” is goed, u bent de baas. “Misschien” of “Nu nog niet”, daar kan ik ook mee leven. Een volmondige “Ja, dat we daar niet eerder aan gedacht hebben!” is natuurlijk het beste antwoord.

Met innovatieve, vrijwillige groeten,

Peter