Beste lezers,

De kogel is nog niet door de kerk.

Welke marathon het gaat worden in het voorjaar van het gezegende jaar des Heren 2019, wij weten het nog niet.

Met excuses.

Maar wat wel al beslist werd: op 25 november staat de trail Olne – Spa – Olne op het programma, goed voor 70 kilometers trailplezier.

Olne – Spa – Olne, oftewel, OSO voor de (trail)vrienden.

Het parcours hebben we nog niet in detail bestudeerd, maar ik vermoed dat het eerst van Olne naar Spa te doen is, en dan van Spa naar Olne.

Volgens de website gaat het parcours 1.960 meter naar beneden, en 1.970 meter bergop, wat merkwaardig is, want start en aankomst zijn op dezelfde plaats.

Bourgondisch ingesteld als we zijn, hebben wij eerst de ravitaillements eens grondig bestudeerd: “Aux 16 km, 32 km, 48 km et 64 km, il y a de l’eau, des boissons et des barres énergétiques”.

En kwestie dat ik weer niet als een koe naar saffraan moet staan te koekeloeren aan de drankposten, even een flinke knoop in de zakdoek leggen: “Il n’y aura pas de gobelet sur les ravitaillements pour des raisons écologique”.

En om nu al naar uit te kijken: “Repas chaud offert pour toute inscription payée avant le 19/11/18”, dus de betaling is onderweg, die warme hap laten we ons niet ontsnappen.

De trail wordt georganiseerd door “Courir pour le plaisir”. We hebben clubs hun naam al slechter weten te kiezen, en diplomatisch als we zijn, geven we daar géén voorbeelden van.

Op hun website, zetten ze deze mooie quote van Kilian Jornet centraal:

“Winning isn’t about finishing in first place. It isn’t about beating the others. It is about overcoming yourself. Overcoming your body, your limitations, and your fears. Winning means surpassing yourself and turning your dreams into reality”.

Olne is een van de mooiste dorpjes in Wallonië. Dat zeggen zij zelf, en wie zijn wij om dat niet te geloven?

We mogen trouwens blij zijn dat Olne nog in België ligt, want dat is ooit anders geweest.

In 1661, tijdens een minder wakker momentje van de burgemeester, waren de Hollanders er mee aan de haal. Plots kwam dit mooie dorpje in de “Republiek der Verenigde Nederlanden” te liggen, en zo werd dit een wel héél zuidelijk gelegen enclave van onze Noorderburen.

Gedurende meer dan 100 jaar had Nederland dus, boenk in de provincie Luik, een stuk grondgebied dat tot aan de Vesder reikte!

In 1785 hebben wij dit mooie dorpje, na veel vijven en zessen, uiteindelijk teruggekregen, zij het dat deze teruggave niet van harte was, als wij de historische bronnen dienaangaande mogen geloven.

Dus bij deze, als wij onze recent verkozen kersverse burgemeesters één vrijblijvend adviesje mogen meegeven: “Boer, let op uw ganzen”, want héél even niet opletten, en je gemeente is de komende 100 jaar een enclave in Nederland. Wat wij uiteraard niemand toewensen.

Maar goed, wij dwalen af. Olne stond bekend voor zijn graanteelt en zijn veeteelt, en in Vaux-sous-Olne groeide en bloeide de metallurgische industrie, en dan met name de vervaardiging van geweerlopen, uitermate geschikt om bazige Hollanders mee te verjagen.

Merkwaardig: Olne was lang beroemd omwille van de teelt van distels, dit ten behoeve van het kaarden van de wol.

Toen ik de laatste keer in onze tuin keek, kon ik het wel bevestigen: als de wolindustrie ooit zonder distels komt te zitten, één telefoontje is voldoende, ze moeten de distels wél zelf komen ophalen.

Alleszins ziet de OSO er een heel fijne trail uit, met een groot deelnemersveld: vorig jaar waren er bijna 650 deelnemers, waarbij de snelste van de hoop na minder dan 5 uur en 40 minuten onder de douche stond.

Bij trail gaat het natuurlijk niet om snelheid & klassement (cfr. de quote van Kilian hierboven!), maar meer om die courir pour le plaisir. Dat vond ik zo mooi in juni, aan de trail in Spa (80 km): amper naar de sporthorloge kijken, genieten van elke kilometer, en naar het einde toe: afzien natuurlijk! 🙂

In een race report over de 2017 editie, las ik dat de organisatie – gezien de sterke groei – wel een hele uitdaging is geworden:

“De race is in enkele jaren zo’n beetje vertienvoudigd qua omvang. Maar de parkeer- en ontvangstfaciliteiten zijn niet mee ontwikkeld. Een heuse parkeerfile en veel gedrang in het sporthalletje bij de start waren het gevolg. Dat leidde hier en daar tot gemopper. Is de dame niet uit zijn krachten gegroeid? ‘De oude dame mankt’, bedacht ik mij.”

Maar toch ook goed nieuws:

“OSO staat niet bekend om zijn opwindende single tracks, maar er is wel een bijzonder sfeertje. Dat zit in het OSO-DNA, de organisatie en vrijwilligers weten in de modderpartijen altijd wel een mooi sfeertje neer te zetten met pannen soep op vuurtjes midden in het bos, ravito’s in garages, en een pint op de laatste bevoorrading, op 7 km voor de finish. Wat je er ook van vindt, deze wedstrijd heeft een ziel“.

Zo.

Hopelijk is het een beetje mooi weer, op 25 november.

En anders zullen we nog maar eens aan Kilian denken:

“You need to go for a run when it is raining, windy, and snowing, when lightning sets trees on fire as you pass them, when snowflakes or hailstones strike your legs and body in the storm and make you weep, and in order to keep running, you have to wipe away the tears to see the stones, walls, or sky”

Met sportieve groeten,

Peter