De halve marathon

Beste lezers,

Vandaag stelde ik mezelf de vraag waar wij het vandaag, in hemelsnaam, eens over hebben.

Na enig intern overleg, luidt het antwoord als volgt: over de halve marathon.

Nu horen wij een lezer links mopperen dat hij liever wat meer over de 800 meter sprint wenst te vernemen, en een lezer rechts pruttelt misschien dat hij of zij zich momenteel op de 5 kilometer aan het concentreren is, maar dat is dan dikke pech, want het gaat vandaag over de halve marathon, en daarmee uit.

De lezer links en de lezer rechts vragen zich misschien af waarom er zo weinig rekening wordt gehouden met hun wensen en verlangens. Wel, dat komt dus simpelweg omdat ik hier de baas ben, zonder enige vorm van inspraak te moeten dulden.

Wat dan weer in schril contrast staat tot onze ménage, waar de machtsverhoudingen enigszins anders liggen.

Op gelijk welke huishoudelijke vraag die de lezers kunnen verzinnen, luidt mijn antwoord steevast: “Uiteraard, poezemieke, uiteraard. What makes the queen happy, makes the king happy“.

Enfin. De halve marathon, dus.

Een bijzonder mooie afstand, vind ik dat. Wie voor de marathon traint, kan zich met een halve marathon wedstrijd een goed tussentijds beeld vormen over hoe de vlag erbij hangt.

Maar ook op zich, is het een fijne afstand, vind ik.

Hoe populair de halve marathon ook moge wezen, het is géén olympische afstand. Enfin, voorlopig is er eventjes niets nog een olympische afstand, maar dat is een ander verhaal.

Wél is er jaarlijks een wereldkampioenschap halve marathon, en daar stonden wij Belgen dus quasi mee aan de wieg!

Immers, in 1992 begon de International Association of Athletics Federations (IAAF) met de wereldkampioenschappen halve marathon, en de tweede editie (in 1993 dus) werd in België gelopen. In Brussel!

En wie won er toen?

De oudere lezers zullen het zich misschien niet herinneren, en de jeugdige lezertjes zullen het op TikTok wellicht nog niet vernomen hebben, maar dat was dus onze allereigenste Vincent Rousseau!

In één uur en in één minuut.

Alstemblieft.

Wat waren dat tijden, en lappen: de winnaar een Belg, de tweede een Australiër, en de derde een Brit:

Vincent Rousseau / 1:01.06
Steve Moneghetti / 1:01.10
Carl Thackery / 1:01.13

Alsof de Kenianen nog niet bestonden.

Een jaar later won Vincent Rousseau de halve marathon van Tokio, en dook hij ei zo na onder het uur, in 1:00.23!

Vanuit 1994 doen we nu een kleine fast forward naar 2002. De oudere lezers zullen het zich misschien niet herinneren, en de jeugdige lezertjes zullen het op TikTok misschien nog niet vernomen hebben, maar toen werd het wereldkampioenschap halve marathon wéér in België en wéér in Brussel georganiseerd.

In dat gezegende jaar won er een Keniaan (Paul Kosgei), en in de top 10 troffen we toen hardlopers aan uit Kenia (3), Tanzania, Ethiopië, Eritrea, Marokko, en een verdwaalde Italiaan.

In de top 25 viel toen in geen velden of wegen nog een Belg te bespeuren.

Enfin, kleine nuance. Omstreeks 2000, liep de genaturaliseerde Belg Mohammed Mourhit de spreekwoordelijke pannen van het dak. Tijdens de wereldkampioenschappen veldlopen in Vilamoura (Portugal) liep hij iedereen, inclusief Paul Tergat, in de vernieling, en zo werd hij de eerste Belg sinds Leon Schots (in 1977!) die wereldkampioen veldlopen werd.

Helaas, niet zo zuiver op de graat, zo bleek. Want juist dààr en toen, tijdens het WK Halve Marathon in Brussel, liep Mourhit tegen de doping-lamp. Drie jaar schorsing aan zijn loopbroek, en het was game over, voor en met Mourhit.

Op nieuw een flinke fast forward, naar 2020. Momenteel worden er wegens een ellendig virus niet al te veel halve marathons gelopen, maar afgezien daarvan, vinden we in lijst met 25 snelste atleten op deze afstand enkel nog atleten uit Kenia en Ethiopië. Waar Vincent Rousseau in 1994 de halve marathon in 1 uur en 23 seconden afhaspelde, loopt Geoffrey Kamworor deze afstand nu in 58 minuutjes, dat was in Kopenhagen (2019).

Zelf heb ik deze afstand altijd SUPER graag gedaan.

Zij het aan een iets gezapiger tempo 🙂

Daarbij vond ik de halve marathon van Kopenhagen zeker een topper!

Daar worden elk jaar toptijden gelopen, het is een van de snelste halve marathon parcours ter wereld.

In 2019 liepen er maar liefst vijf atleten onder het uur. En ook voor de gewone sterveling is het een fantastische ervaring, met 25.000 deelnemers.

Wij schreven er destijds volgende blog over: “Copenhagen Half Marathon”.

Ook in eigen land zijn er veel mooie wedstrijden, over deze afstand. Daarbij denken we bij voorbeeld aan:

En er zijn er uiteraard véél, véél meer … !

Een héél fijne ervaring mocht ik eens meemaken in het verre Torhout.

Daar had Benny in m’n schema gezet om de halve marathon (als onderdeel van “De Nacht”) progressief op te bouwen (blog).

Dat ging toen erg goed, en het was héérlijk om geleidelijk aan beter in de wedstrijd te komen: eerst 5 km aan 4:20 min/km, dan 5 km aan 4:15 min/km, vervolgens 5 km aan 4:08 min/km, en dan, echt een feestje, laatste 6 km voluit, dat was aan 3:58 min/km, een echte kick, het voelde toen alsof er nog zo veel reserve was.

Heerlijk om zo te eindigen. Véél fijner om een wedstrijd zo op te bouwen, dan in de volgorde andersom 🙂

Desgevallend zullen lezers zich misschien afvragen: de voorbereiding op zo’n halve marathon, hoe begin ik daar nu aan?

Welnu, daar ga ik hier niet zelf uit de doeken doen.

Ten eerste heb ik een pastoorskarakter op dat vlak, en ten tweede, àls ik dan op dreef geraak, dan zijn we vertrokken voor een lang verhaal met iets té veel vijven en zessen, en dat willen wij de lezers niet aandoen.

Maar kijk, hier vinden de lezers een prima blog, kort en to the point, over de voorbereiding op de halve marathon:

“Een halve marathon, hoe begin je daar aan?”.

Et voilà, daarmee is dat onderwerp ook afgehandeld, en zo zijn wij aan het einde van deze blog aanbeland.

De conclusie is dus dat de halve marathon een juweeltje van een afstand is, en uiteraard horen wij graag van de lezers wat hun ervaringen zoal zijn op deze afstand … ?

Met sportieve groeten,

Peter